Het lijkt erop dat mijn favo woord VET toneel gaat maken voor KNIE. VET gebruikte ik erg vaak omdat er nu eenmaal veel leuke, creatieve, originele momenten waren.
Afgelopen zondag, het moment van ultieme vrijheid na mijn lange en intensieve en laatste week werken, ben ik in alle rust lekker gaan hardlopen. Nog geen 35 minuten later liep ik wankelend door het bos als een gewonde soldate (in opleiding weliswaar) of een zondag loper die het hol van het boskonijn had gemist (zo bekeek menig passant mij na). Was het maar bedacht ik me toen want dan wist ik duidelijk de oorzaak. Ik liep strompelend door het bos omdat mijn rechterKNIE zeurde van de pijn. Ik was weer te lang blessure vrij of was het voor mijn knie alweer te lang geleden die fysiotherapie, ik had in ieder geval pijn wat niet hoort in mijn KNIE.
Verstandig als ik ben pakte ik mijn rust, ging ik wel trainen dinsdag en vandaag in de hitte. Er stond een duurloopje op het programma dat goed voelde totdat onze trainer affloot. En laat dat moment dan juist voor iedereen een opluchting zijn, dat we onszelf weer een schouderklopje kunnen geven omdat we goed ons best hebben gedaan. Zo stond ik bijtend op mijn onderlip na het moment waarop we in een rustige pas naar Sprint gingen nog stil want de pijn in mijn KNIE beleefde een goed hoogtepunt. Strompelend als die soldate of dat meisje dat het hol van het boskonijn miste was het wel weer duidelijk dat ik me weer moet gaan focussen op het KNIE schanier. 1 ding is zeker: mijn passie is hardlopen en deadline Dam tot Dam is KNIE hard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten