Today’s topic: like it like that (guy sebastian)
Afgelopen zondag heb ik mijn gids uit Dimbulah vergezeld op de markt. Na onze laid-back marktdag belandde ik bij zijn vrienden in Port Douglas. Een mooi hippie koppel van twee mannen van eind 40 en 50 die gingen vissen deze avond. In mijn enthousiaste bui stap ik in een klein houten bootje in en gaan we met zijn drieeen uit vissen. We dobberen op het water en om me heen zie ik het rainforest, in de verte Low Isles en het begin van Cape Tribulation. WAUW! De tijd dobbert verder en het wordt al snel schemer met actieve vissen. We peelen onze mango tussen onze bezigheid door en vangen weliswaar 1 vis. Terug op de kade blijk ik te maken te hebben met twee voormalige chefs en eet ik echt een geweldige maaltijd van gemarineerde aubergine, 2 soorten pompoenen met spinach en een vers visje! De koks kiezen voor een zachte ronde rode wijn uit Tazmanie en zo zit ik weer in een hele andere omgeving in Australie. De hormonen van mijn Aussie gids beginnen weer te rinkelen dus we moeten nog even wat vriendinnen van hem begroetten in de kroeg. Als side kick word ik zodra het gesprek doodloopt ingezet. Briljant wederom! In het beach house heb ik een goede slaapplek en word ik met uizicht op de zee en rainforest de volgende ochtend wakker!
Een ontbijt aan tropisch fruit is Port Douglas de plek waar ik mijn laatste dagen van het jaar verblijf totdat ik vlieg naar Sydney waar ik Oud&Nieuw vier samen met Jen & friends.
En dan begint in januari een nieuw hoofdstuk van mijn journey; 3 maanden Sydney. Ik kijk uit naar mijn komende ervaring met een veilige basis in Bondi Beach; met goede connectie voor SKYPEN ☺ en een vast adres voor alle fanmails ☺. En zodra ik mijn spulletjes daar heb neergezet mail ik jullie mijn nieuwe adresje en maken we een skype date; dat is mijn VOORNEMEN VOOR 2010!
O,ja en ik probeer om mijn foto’s van mijn NY al te uploaden voordat jullie 2010 in knallen … lang leve 10 uur tijdsverschil!
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 22
Marketing & Communicatie professional | passie voor online marketing, social media, conversation management, innovatie en duurzaamheid | ik blog over mijn werk en momenten uit het leven | maak dagelijks een foto van de lucht #mmsky | deel graag content | vrijetijd: hardlopen, muziek, film en thater |
28 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: santa claus is coming to town
Met het zien van de Coca Cola ‘Holiday’s are coming’ weet ik altijd dat het bijna kerst is. Mijn radio zender wijzig ik ieder jaar even voor Sky Radio, omgedoopt tot de kerst station en zwijmel ik altijd weer weg bij die goude oude kerstnummers van ‘the most beautiful time of the year’, ‘driving home for christmas’ , mariah carey en natuurlijk ‘last christmas’ van Wham.
Dit jaar is mijn Macbook het kerst station en uit mijn speaker klinken de jingle bells sounds op volle sterkte! En zing ik met half Australie mee met ‘I am dreaming of a white christmas’ en denk ik dan even aan Nederland.
Ik word op kerstdag gewekt door de zonnestralen; “sunmerry christmas everyone”!!! Dit jaar vier ik kerst in Australie in de Far North of Queensland; Cairns met Evelien en Bjorn. ‘s Middags zitten we op het terras op onze slippers en kunnen we dan eindelijk in real life bijkletsen! Alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien is het nu alleen alsof er gisteren zoveel is gebeurd dat we blijven praten en met onze bestelling gaan voor driemaal cola voor de dorst, is deze kerstdag voor ons een zomerse dag met een enkele kerstmuts die ons passeert.
Pas nu beseffen we ons dat door ons Dutchie paspoort het gevoel van kerst is gekoppeld aan dat koude kikkerlandje, met winterjassen, noordenwind, warme maaltijden en familie om ons heen. En niet te vergeten die grote groene denneboom versiert met lampjes en kerstballen en de sfeer van die lampjes als de avond valt zijn hier de lampjes in de verte van het bootverkeer waarop ik nog even bedacht dat groen en rood nu wel heel toepasselijk is maar al snel door Evelien haar vaarkennis just ordinary lights zijn.
Goed en met de sunmerry christmas feeling voor ons houden wij een barbie. De combinatie van Eef, Mayo en de openbare BBQ zorgt voor een toeloop aan wat toeristen die onze bezigheid graag even vastleggen op de camera. We zijn een goed team, dat wisten we door ons werk al wel, maar ook voor deze barbie hebben wij oog voor detail en kwaliteit want het is genieten met 30 graden zon en een zwoele warme avond verder van onze hapjes met de drankjes in Australie.
De volgende dag vier ik ‘boxing day’. Bij ons gaat dit door als 2e kerstdag. Voor de Australiers is deze dag eigenlijk een ‘uitbuik’/‘hangover’ dag of een gewone zaterdag waarbij zelfs een aantal gewoon weer aan het werk gaan. De kerst is voorbij! Sommige families blijven nog even hangen in de kerstmood en nodigen dan wat vrienden uit voor de left-overs. Zo ga ik op deze dag naar mijn andere
‘opa & oma’. Samen met vrienden van hen ‘vieren’ wij boxing day. En dat betekent vanaf de lunch het startsein tot het eten van allerlei hapjes tot een uur of 10 in de avond onder het genot van vele flessen champagne.
Met een rozig gevoel kruip ik weer in mijn ‘eigen’ bed en val ik met het geluid van de tropische regen in slaap.
Enjoy your holidays! Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 21
Met het zien van de Coca Cola ‘Holiday’s are coming’ weet ik altijd dat het bijna kerst is. Mijn radio zender wijzig ik ieder jaar even voor Sky Radio, omgedoopt tot de kerst station en zwijmel ik altijd weer weg bij die goude oude kerstnummers van ‘the most beautiful time of the year’, ‘driving home for christmas’ , mariah carey en natuurlijk ‘last christmas’ van Wham.
Dit jaar is mijn Macbook het kerst station en uit mijn speaker klinken de jingle bells sounds op volle sterkte! En zing ik met half Australie mee met ‘I am dreaming of a white christmas’ en denk ik dan even aan Nederland.
Ik word op kerstdag gewekt door de zonnestralen; “sunmerry christmas everyone”!!! Dit jaar vier ik kerst in Australie in de Far North of Queensland; Cairns met Evelien en Bjorn. ‘s Middags zitten we op het terras op onze slippers en kunnen we dan eindelijk in real life bijkletsen! Alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien is het nu alleen alsof er gisteren zoveel is gebeurd dat we blijven praten en met onze bestelling gaan voor driemaal cola voor de dorst, is deze kerstdag voor ons een zomerse dag met een enkele kerstmuts die ons passeert.
Pas nu beseffen we ons dat door ons Dutchie paspoort het gevoel van kerst is gekoppeld aan dat koude kikkerlandje, met winterjassen, noordenwind, warme maaltijden en familie om ons heen. En niet te vergeten die grote groene denneboom versiert met lampjes en kerstballen en de sfeer van die lampjes als de avond valt zijn hier de lampjes in de verte van het bootverkeer waarop ik nog even bedacht dat groen en rood nu wel heel toepasselijk is maar al snel door Evelien haar vaarkennis just ordinary lights zijn.
Goed en met de sunmerry christmas feeling voor ons houden wij een barbie. De combinatie van Eef, Mayo en de openbare BBQ zorgt voor een toeloop aan wat toeristen die onze bezigheid graag even vastleggen op de camera. We zijn een goed team, dat wisten we door ons werk al wel, maar ook voor deze barbie hebben wij oog voor detail en kwaliteit want het is genieten met 30 graden zon en een zwoele warme avond verder van onze hapjes met de drankjes in Australie.
De volgende dag vier ik ‘boxing day’. Bij ons gaat dit door als 2e kerstdag. Voor de Australiers is deze dag eigenlijk een ‘uitbuik’/‘hangover’ dag of een gewone zaterdag waarbij zelfs een aantal gewoon weer aan het werk gaan. De kerst is voorbij! Sommige families blijven nog even hangen in de kerstmood en nodigen dan wat vrienden uit voor de left-overs. Zo ga ik op deze dag naar mijn andere
‘opa & oma’. Samen met vrienden van hen ‘vieren’ wij boxing day. En dat betekent vanaf de lunch het startsein tot het eten van allerlei hapjes tot een uur of 10 in de avond onder het genot van vele flessen champagne.
Met een rozig gevoel kruip ik weer in mijn ‘eigen’ bed en val ik met het geluid van de tropische regen in slaap.
Enjoy your holidays! Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 21
27 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: Stranger On The Shore - Acker Bilk
Ik weet nog het moment dat ik mijn ticket boekte naar Australie en ik in Nederland nog stond met een breek punt of deze trip wel door zou gaan. En is dat verstand knopje van mij vaak op hogere versnelling dan de gevoelsknop voelde ik dat er iets was in Australie dat ik moest ontdekken. Ik had geen idee wat ik zocht of waar ik het moest zoeken, maar soon or later I will find that out dacht ik.
En zo kwam ik in een omgeving terecht dat everything happens for a reason. In de afgelopen 10 dagen dat ik even van deze wereld was; mijn telefoon en zelfs internet tot ZERO signal waren gezet heb ik iets gevonden in Australie.
In een notendop storie ontmoette ik tijdens mijn art lesson bij Davvyd een Britse vrouw (al meer dan 20 jaar woonachtig in Australie) die mij uitnodigde om haar te helpen met het verhuizen van vrienden in de Tablelands.
Vanuit Cairns vertrokken we door de rainforest van Kurunda naar de Artheton Tablelands omgeving. Een autorit dat je al een gevoel van outback geeft van een verlaten en droog landschap. We maken die avond een slaap-tussenstop bij een vriendin van mijn kennis in het dorpje Dimbulah dat wel geteld 3.000 inwoners heeft.
De deur wordt geopend en daar staat ze dan: de look-a-like Indo oma van Marjolein. Met de introductie van Marjo spreekt dit kleine Indonesische vrouwtje met wit haar ook Nederland en noemt mij ‘Marjoleintje’. Alsof ik op dat moment even mijn eigen oma hoorde spreken.
In het volgende moment vertelt zij uit Surabaya komt en naar Nederland is gekomen met haar ouders en vervolgens naar Nieuw Zeeland is gegaan. Zij is 86 jaar. In de volgende avond kom ik terug bij haar en kletsen we over mijn famlie met de foto’s van mijn ouders en zusjes en ontdek ik zo dat zij mijn oma kende en nog sterker familie is van mijn oma, een nichtje. En laat ze mij foto’s zien van haar kinderen en kleinkinderen en zie ik mijn tantes en zelfs mezelf terug op een foto van een klein meisje van 7 jaar dat haar kleinkind is.
Destiny?! Haar huis wordt omgedoopt in tot mijn ‘thuis’ hier in Australie. En zo verblijf ik de dagen voor kerst bij haar en voelt haar huis binnen een dag als een thuis en eten we heerlijke Indonesische gerechten en vertelt ze mij vanalles over Aborginals en Australie.
Nieuwsgierig dat ik ben naar mijn nieuwe omgeving; Artheton Tablelands, word ik aan mijn nieuwe gids Giovanni (beter bekend als John Smith?). Even bekend uit het dorp als mijn nieuwe familielid zelf, is deze John een 59 jaar jong Italiaanse cassanova dat als markt- en koophandelaar van fruit een goede neus heeft ontwikkeld voor alles wat hier groeit en verkoopbaar is.
Mijn lokale gids is dit een man van ‘a little bit of this and that’, ‘you know what I mean’ wat doorgaat als een complete chaoot dat van tijd noch afspraken het oppakt zoals de dag loopt en zo gaan we allerlei farms af; mango farms, dragon fruit farms (deze planten zien eruit als cactussen), limoenen, citroenen, advocado’s, watermeloenen, custard apples (vorm en grootte van passion fruit en smaakt als een frisse kers), lychees en groente en tea tree plantages. Tussen de bedrijven door maken we een pit stop bij Lake Eacham voor een verfrissende duik in onze kleren. En kom ik tijdens onze road trip van deze dag ook alles te weten over zijn handvol vriendinnen, stilzitten is zeker niet besteed aan deze Australische bezige bij.
In de late middag kom ik zelf nog even terecht in de ‘high society’ van de fruit als we het terrein oprijden van een farm dat ‘finger limes’ produceert. Finger Limes wordt ook wel bush kaviaar genoemd, ze zijn langwerpig en als je ze doormidden snijdt en in knijpt dan verschijnen er de groene lime balletjes. Met een inkoop prijs van 10 kg voor 30 dollar verkoopt hij ze door aan de restaurants in Port Douglas voor ca. 1 kg a 25 dollar.
Naast mijn kennis van de exotische vruchten en de vriendinnen word ik ook nog even bijgepraat over de geschiedenis van Mareeba en omgeving als belangrijke tobacco industrie dat eveneens verklaart dat deze omgeving wordt gekenmerkt door de vele Italianen die hier leven. Op enkele properties van de farms die bezoeken zie ik dan ook nog oude tobacco huisjes.
De ritjes sluiten we af met een story telling versie van ‘marilene haar ontdekken’ aan mijn nieuwe overgrootoma onder het genot van een glaasje Italiaanse shangria; een combinatie van wijn/port van mijn nieuwe ‘thuis’.
De dagen in deze omgeving zijn echt voorbij gevlogen met een bijzonder gevoel van ‘thuis’, begaf ik me in het levensstijl van de countryside van Australie.
Ik heb in deze dagen meer gezien en geleerd over de vegetatie en diversiteit aan al wat hier groeit en verbouwt wordt aan fruit en groente als menig local en reiziger. Met de sleutel van mijn nieuwe thuis ga ik weer verder.
Keep in mind: a perfect day is when the sun is shining, the breeze is blowing, the birds are singing and the land mower is broken.
Aussie weetje; ‘what would like for tea’, come let’s have a tea; betekent diner.
I will invite you soon for the AMM 20
Ik weet nog het moment dat ik mijn ticket boekte naar Australie en ik in Nederland nog stond met een breek punt of deze trip wel door zou gaan. En is dat verstand knopje van mij vaak op hogere versnelling dan de gevoelsknop voelde ik dat er iets was in Australie dat ik moest ontdekken. Ik had geen idee wat ik zocht of waar ik het moest zoeken, maar soon or later I will find that out dacht ik.
En zo kwam ik in een omgeving terecht dat everything happens for a reason. In de afgelopen 10 dagen dat ik even van deze wereld was; mijn telefoon en zelfs internet tot ZERO signal waren gezet heb ik iets gevonden in Australie.
In een notendop storie ontmoette ik tijdens mijn art lesson bij Davvyd een Britse vrouw (al meer dan 20 jaar woonachtig in Australie) die mij uitnodigde om haar te helpen met het verhuizen van vrienden in de Tablelands.
Vanuit Cairns vertrokken we door de rainforest van Kurunda naar de Artheton Tablelands omgeving. Een autorit dat je al een gevoel van outback geeft van een verlaten en droog landschap. We maken die avond een slaap-tussenstop bij een vriendin van mijn kennis in het dorpje Dimbulah dat wel geteld 3.000 inwoners heeft.
De deur wordt geopend en daar staat ze dan: de look-a-like Indo oma van Marjolein. Met de introductie van Marjo spreekt dit kleine Indonesische vrouwtje met wit haar ook Nederland en noemt mij ‘Marjoleintje’. Alsof ik op dat moment even mijn eigen oma hoorde spreken.
In het volgende moment vertelt zij uit Surabaya komt en naar Nederland is gekomen met haar ouders en vervolgens naar Nieuw Zeeland is gegaan. Zij is 86 jaar. In de volgende avond kom ik terug bij haar en kletsen we over mijn famlie met de foto’s van mijn ouders en zusjes en ontdek ik zo dat zij mijn oma kende en nog sterker familie is van mijn oma, een nichtje. En laat ze mij foto’s zien van haar kinderen en kleinkinderen en zie ik mijn tantes en zelfs mezelf terug op een foto van een klein meisje van 7 jaar dat haar kleinkind is.
Destiny?! Haar huis wordt omgedoopt in tot mijn ‘thuis’ hier in Australie. En zo verblijf ik de dagen voor kerst bij haar en voelt haar huis binnen een dag als een thuis en eten we heerlijke Indonesische gerechten en vertelt ze mij vanalles over Aborginals en Australie.
Nieuwsgierig dat ik ben naar mijn nieuwe omgeving; Artheton Tablelands, word ik aan mijn nieuwe gids Giovanni (beter bekend als John Smith?). Even bekend uit het dorp als mijn nieuwe familielid zelf, is deze John een 59 jaar jong Italiaanse cassanova dat als markt- en koophandelaar van fruit een goede neus heeft ontwikkeld voor alles wat hier groeit en verkoopbaar is.
Mijn lokale gids is dit een man van ‘a little bit of this and that’, ‘you know what I mean’ wat doorgaat als een complete chaoot dat van tijd noch afspraken het oppakt zoals de dag loopt en zo gaan we allerlei farms af; mango farms, dragon fruit farms (deze planten zien eruit als cactussen), limoenen, citroenen, advocado’s, watermeloenen, custard apples (vorm en grootte van passion fruit en smaakt als een frisse kers), lychees en groente en tea tree plantages. Tussen de bedrijven door maken we een pit stop bij Lake Eacham voor een verfrissende duik in onze kleren. En kom ik tijdens onze road trip van deze dag ook alles te weten over zijn handvol vriendinnen, stilzitten is zeker niet besteed aan deze Australische bezige bij.
In de late middag kom ik zelf nog even terecht in de ‘high society’ van de fruit als we het terrein oprijden van een farm dat ‘finger limes’ produceert. Finger Limes wordt ook wel bush kaviaar genoemd, ze zijn langwerpig en als je ze doormidden snijdt en in knijpt dan verschijnen er de groene lime balletjes. Met een inkoop prijs van 10 kg voor 30 dollar verkoopt hij ze door aan de restaurants in Port Douglas voor ca. 1 kg a 25 dollar.
Naast mijn kennis van de exotische vruchten en de vriendinnen word ik ook nog even bijgepraat over de geschiedenis van Mareeba en omgeving als belangrijke tobacco industrie dat eveneens verklaart dat deze omgeving wordt gekenmerkt door de vele Italianen die hier leven. Op enkele properties van de farms die bezoeken zie ik dan ook nog oude tobacco huisjes.
De ritjes sluiten we af met een story telling versie van ‘marilene haar ontdekken’ aan mijn nieuwe overgrootoma onder het genot van een glaasje Italiaanse shangria; een combinatie van wijn/port van mijn nieuwe ‘thuis’.
De dagen in deze omgeving zijn echt voorbij gevlogen met een bijzonder gevoel van ‘thuis’, begaf ik me in het levensstijl van de countryside van Australie.
Ik heb in deze dagen meer gezien en geleerd over de vegetatie en diversiteit aan al wat hier groeit en verbouwt wordt aan fruit en groente als menig local en reiziger. Met de sleutel van mijn nieuwe thuis ga ik weer verder.
Keep in mind: a perfect day is when the sun is shining, the breeze is blowing, the birds are singing and the land mower is broken.
Aussie weetje; ‘what would like for tea’, come let’s have a tea; betekent diner.
I will invite you soon for the AMM 20
13 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: hanging around (counting crows)
Tussen de experiences door verblijf ik in Cairns. En zit ik in een hostel dat een thuis is voor de vele werkende backpackers hier en een thuis is voor de crashers die bijna out of money zijn. Het lijkt op een schoolgebouw waarbij het speelterrein is ingericht met picknick banken en een zwembad, waar ik elke avond de meest bijzondere reizende mensen ontmoet en nieuwe dingen leer.
Zo ontmoette ik een Duits meisje die de liefde van haar leven hier in Australie heeft ontmoet, een Nederlandse jongen. Hij is alweer terug in Nederland en zij werkt hier voor een aantal weken om geld te verdienen voor haar nieuwe ticket van Duitsland naar Nederland.
En leerde ik de Australische look-a-like Mika kennen die voor mij hiertoe is omgedoopt door zijn verschijnin; beetje funky kort geknipt blond kapsel waarbij de plukjes net lang genoeg zijn om het beetje links straight te stylen. Zijn outfit gekenmerkt wordt door een strak korte spijkerbroekje net boven zijn knieen en op zijn iele lichaam als ‘baggie’ wordt gedragen, platte ‘H&M’ sneakers en een old-fashioned t-shirt. Hij komt uit Canberra; uitgesproken als CAN BRA; it’s can like the beers and bra like a bra you’re wearing, nice to meet I’m Jack!
Het mooiste moment dat van deze Jack verschijning was wel dat hij na zijn drank spelletje met wat Nederlandse boys en Zweedse meisjes opeens bedacht dat hij zijn blouse nog niet gestreken had voor zijn stapavond, dus zo stond hij around 11pm zijn blouse te strijken.
Mijn Aussie kennismaking was met een I-love-beer-the whole-day guy uit Perth. In namen onthouden was hij niet zo goed dus werd ik omgedoopt tot ‘Dutchie’. In mijn mango addict moment vroeg hij mij of ik deze op de Aussie way kon schoonmaken en ik zei natuurlijk heel enthousiast ‘yes Aussie’. Guess who’s faster? And quess what; Dutchie won, waarop Aussie zich maar weer op het bier stortte want nu had ik de competitie gewonnen en ik kwam uit Nederland; the land of drugs and Amsterdam.
Natuurlijk is Cairns groter dan enkel mijn hostel en begaf ik me op zaterdagochtend op de Rusty Market. Het gevoel van lekker Hollands naar de markt op zaterdag begeef ik me tussen de exotische vruchten en lokale groenten. Ik kocht een goede ready-to-eat bowen mango wat inhoudt dat je geur van de zoete vrucht kunt ruiken en de kleur mooi geel roze is, en kies de soursop als variatie (een vrucht met een frisse lemon smaak; van dat ijsje in de Daintree rainforest).
In middag geniet ik van mijn fruitsalade met mijn boek exhange ‘Schaduw van de Wind’ bij de Lagoon aan een van de vele picknick tafels.
Aan de andere zijde van mijn picknick tafel heeft een Aborginal familie zich geinstalleerd voor een middag barbeque lunch. Moeder, vader, 3 kinderen en nog 2 famlies van dezelfde varaties komen met een tiental! Coolbags te voorschijn. Binnen enkele seconden is de tafel vol met drie grote gezinspakken vlees, 2 zakken bollejtes, sausjes, frisdranken, zakken chips en wat kookgerei. Dat deze families vaker picknicken is duidelijk te zien aan de ‘smooth’ rolverdeling. De vaders bekommeren zich over het picknickzeil en de barbeque en de moeders bereiden het eten; met de schaar wordt het vlees doormidden geknipt, vervolgens gaat het vlees in een plastic zak waar wat kruiden en sausjes in gestopt zijn en met de grove hand wordt het vlees even goed gemarineerd voordat het op de bakplaat wordt gelegd.
Met een gil van de moeders verschijnen er uit de Lagoon 9 druipende kinderen en maken ze hun eigen hamburger broodje. Dit houdt in: met je vinger in de botervloot besmeer je het broodje, een goede knijp in de barbeque saus als 2e laag, broodje even dichtdrukken en weer open (snelle lik van je saus, toch wel heel lekker) en dan vlees erop en smakelijk! De vieze handen worden schoongemaakt aan het zwempak, nog snel even een graai in de chips, vervolgens duikbril van je voorhoofd weer op je ogen en plons de Lagoon weer in.
Mijn zondag besteed ik in de ochtend aan een bezoekje in de art gallerij van Ken Duncan. Hij is een internationale fotograaf die beroemd en bekend is door zijn uitmundende foto’s van landschappen van Australie en omstreken. Ik liet me dus even een goed half uur meevoeren langs de mooiste kiekjes van Australie, Nieuw-Zeeland en Tazmanie. Amazing!
In de middag probeer ik gebruik te maken van de gratis wifi spot bij McDonalds. Deze gratis spots zijn een hele goede remedie tot mijn ‘geduld’ want je moet even de tijd nemen om hiervan goed gebruiken te kunnen maken.
Draai het moment van wachten om in een moment van tijd nemen om je omgeving in je op te nemen en zo ontdek ik een rapper naast mij die met zijn large size cola in een creatieve mood zit en zijn nieuwe rap in elkaar heeft gezet. Neemt tegenover mij een opa plaats, ik schat hem al rond de 90 jaar met een hoog opgetrokken broek en enkele witte plukjes haar nog over op zijn hoofd, eet hij heel zorgvuldig en vol genot zijn softijsje op, met een servetje om zijn witte overhemd schoon te houden. Bij het opstaan veegt hij zijn mond af met het servetje en glimlacht hij vriendelijk naar mij waarop ik vriendelijk terug lach en hem een ‘lovely day’ toewens. Een gelukkig mensje stapt de 2 trede af en verdwijnt hij stap voor stap uit mijn zicht richting de Lagoon.
Ondertussen heeft zich tegenover de McDonalds op de main street de Mick Jagger die de Rolling Stones niet heeft gered zich geinstalleerd met zijn rock gitaar, kerstmuts en Australische vlag en speelt hij een marathon aan rock & roll nummers, tussen zijn break momenten door wenst hij iedere voorbijganger een ‘sunmerry christmas’ en speelt hij zelfs nog even in zijn repetoire wat kerstnummers. Aan het entertainmentgehalte had het in de voorrondes voor een nieuwe ‘Mick Jagger’ zeker niet gelegen.
Mijn weekend in Cairns sluit ik af met ‘Carols by Candlelight’; een optreden van de kinder koren en dans groepjes uit Cairns in de sfeer van Kerstmis. En dat is voor mij het moment om even in de kerst sfeer te komen want als Hollands meisje lopend op je slippers in je zomerkleding, is het toch een gek idee dat het over 2 weken al kerst is. Om 7 uur die avond neem ik plaats in het park tussen de families, uitgelaten kinderen en zelfs enkele groepjes jongeren voor Carols by Candlelight 2009. Als klapper na de 20 optredens verschijnt; SANTA CLAUS en loop ik met een vrolijk kerstgevoel terug naar mijn hostel.
Aussie weetje; mijn horoscoop in de Cairns Post; ‘get ready for a double dose of Scorpio intensity as the Moon moves into your sign. If you can minimise your obsessive tendencies, and maixmise your passion for living and loving, it should be a wonderful weekend.’
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 19
Tussen de experiences door verblijf ik in Cairns. En zit ik in een hostel dat een thuis is voor de vele werkende backpackers hier en een thuis is voor de crashers die bijna out of money zijn. Het lijkt op een schoolgebouw waarbij het speelterrein is ingericht met picknick banken en een zwembad, waar ik elke avond de meest bijzondere reizende mensen ontmoet en nieuwe dingen leer.
Zo ontmoette ik een Duits meisje die de liefde van haar leven hier in Australie heeft ontmoet, een Nederlandse jongen. Hij is alweer terug in Nederland en zij werkt hier voor een aantal weken om geld te verdienen voor haar nieuwe ticket van Duitsland naar Nederland.
En leerde ik de Australische look-a-like Mika kennen die voor mij hiertoe is omgedoopt door zijn verschijnin; beetje funky kort geknipt blond kapsel waarbij de plukjes net lang genoeg zijn om het beetje links straight te stylen. Zijn outfit gekenmerkt wordt door een strak korte spijkerbroekje net boven zijn knieen en op zijn iele lichaam als ‘baggie’ wordt gedragen, platte ‘H&M’ sneakers en een old-fashioned t-shirt. Hij komt uit Canberra; uitgesproken als CAN BRA; it’s can like the beers and bra like a bra you’re wearing, nice to meet I’m Jack!
Het mooiste moment dat van deze Jack verschijning was wel dat hij na zijn drank spelletje met wat Nederlandse boys en Zweedse meisjes opeens bedacht dat hij zijn blouse nog niet gestreken had voor zijn stapavond, dus zo stond hij around 11pm zijn blouse te strijken.
Mijn Aussie kennismaking was met een I-love-beer-the whole-day guy uit Perth. In namen onthouden was hij niet zo goed dus werd ik omgedoopt tot ‘Dutchie’. In mijn mango addict moment vroeg hij mij of ik deze op de Aussie way kon schoonmaken en ik zei natuurlijk heel enthousiast ‘yes Aussie’. Guess who’s faster? And quess what; Dutchie won, waarop Aussie zich maar weer op het bier stortte want nu had ik de competitie gewonnen en ik kwam uit Nederland; the land of drugs and Amsterdam.
Natuurlijk is Cairns groter dan enkel mijn hostel en begaf ik me op zaterdagochtend op de Rusty Market. Het gevoel van lekker Hollands naar de markt op zaterdag begeef ik me tussen de exotische vruchten en lokale groenten. Ik kocht een goede ready-to-eat bowen mango wat inhoudt dat je geur van de zoete vrucht kunt ruiken en de kleur mooi geel roze is, en kies de soursop als variatie (een vrucht met een frisse lemon smaak; van dat ijsje in de Daintree rainforest).
In middag geniet ik van mijn fruitsalade met mijn boek exhange ‘Schaduw van de Wind’ bij de Lagoon aan een van de vele picknick tafels.
Aan de andere zijde van mijn picknick tafel heeft een Aborginal familie zich geinstalleerd voor een middag barbeque lunch. Moeder, vader, 3 kinderen en nog 2 famlies van dezelfde varaties komen met een tiental! Coolbags te voorschijn. Binnen enkele seconden is de tafel vol met drie grote gezinspakken vlees, 2 zakken bollejtes, sausjes, frisdranken, zakken chips en wat kookgerei. Dat deze families vaker picknicken is duidelijk te zien aan de ‘smooth’ rolverdeling. De vaders bekommeren zich over het picknickzeil en de barbeque en de moeders bereiden het eten; met de schaar wordt het vlees doormidden geknipt, vervolgens gaat het vlees in een plastic zak waar wat kruiden en sausjes in gestopt zijn en met de grove hand wordt het vlees even goed gemarineerd voordat het op de bakplaat wordt gelegd.
Met een gil van de moeders verschijnen er uit de Lagoon 9 druipende kinderen en maken ze hun eigen hamburger broodje. Dit houdt in: met je vinger in de botervloot besmeer je het broodje, een goede knijp in de barbeque saus als 2e laag, broodje even dichtdrukken en weer open (snelle lik van je saus, toch wel heel lekker) en dan vlees erop en smakelijk! De vieze handen worden schoongemaakt aan het zwempak, nog snel even een graai in de chips, vervolgens duikbril van je voorhoofd weer op je ogen en plons de Lagoon weer in.
Mijn zondag besteed ik in de ochtend aan een bezoekje in de art gallerij van Ken Duncan. Hij is een internationale fotograaf die beroemd en bekend is door zijn uitmundende foto’s van landschappen van Australie en omstreken. Ik liet me dus even een goed half uur meevoeren langs de mooiste kiekjes van Australie, Nieuw-Zeeland en Tazmanie. Amazing!
In de middag probeer ik gebruik te maken van de gratis wifi spot bij McDonalds. Deze gratis spots zijn een hele goede remedie tot mijn ‘geduld’ want je moet even de tijd nemen om hiervan goed gebruiken te kunnen maken.
Draai het moment van wachten om in een moment van tijd nemen om je omgeving in je op te nemen en zo ontdek ik een rapper naast mij die met zijn large size cola in een creatieve mood zit en zijn nieuwe rap in elkaar heeft gezet. Neemt tegenover mij een opa plaats, ik schat hem al rond de 90 jaar met een hoog opgetrokken broek en enkele witte plukjes haar nog over op zijn hoofd, eet hij heel zorgvuldig en vol genot zijn softijsje op, met een servetje om zijn witte overhemd schoon te houden. Bij het opstaan veegt hij zijn mond af met het servetje en glimlacht hij vriendelijk naar mij waarop ik vriendelijk terug lach en hem een ‘lovely day’ toewens. Een gelukkig mensje stapt de 2 trede af en verdwijnt hij stap voor stap uit mijn zicht richting de Lagoon.
Ondertussen heeft zich tegenover de McDonalds op de main street de Mick Jagger die de Rolling Stones niet heeft gered zich geinstalleerd met zijn rock gitaar, kerstmuts en Australische vlag en speelt hij een marathon aan rock & roll nummers, tussen zijn break momenten door wenst hij iedere voorbijganger een ‘sunmerry christmas’ en speelt hij zelfs nog even in zijn repetoire wat kerstnummers. Aan het entertainmentgehalte had het in de voorrondes voor een nieuwe ‘Mick Jagger’ zeker niet gelegen.
Mijn weekend in Cairns sluit ik af met ‘Carols by Candlelight’; een optreden van de kinder koren en dans groepjes uit Cairns in de sfeer van Kerstmis. En dat is voor mij het moment om even in de kerst sfeer te komen want als Hollands meisje lopend op je slippers in je zomerkleding, is het toch een gek idee dat het over 2 weken al kerst is. Om 7 uur die avond neem ik plaats in het park tussen de families, uitgelaten kinderen en zelfs enkele groepjes jongeren voor Carols by Candlelight 2009. Als klapper na de 20 optredens verschijnt; SANTA CLAUS en loop ik met een vrolijk kerstgevoel terug naar mijn hostel.
Aussie weetje; mijn horoscoop in de Cairns Post; ‘get ready for a double dose of Scorpio intensity as the Moon moves into your sign. If you can minimise your obsessive tendencies, and maixmise your passion for living and loving, it should be a wonderful weekend.’
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 19
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: natural blues (moby)
In de afgelopen weken was ik omringt door rainforest van North Queensland. In die lijst ontbrak nog het topje van Far North Queensland experience dus zo ging ik op 2 daagse experience naar Cape Tribulation; where the rainforest meets the sea. En als je dan hebt bedacht waar je naartoe wilt dan is de volgende stap een keuze maken uit al die schreeuwende brochures en ervaringen van anderen. Ik koos voor een chaotische organisatie van begin tot eind.
Het begon al met een half uur te late pick-up, waarna de chauffeur het overzicht compleet bijster was waar hij de andere deelnemers van de tour op moest halen. En uiteindelijk voor we echt vertrokken moesten we het laaste deel van de tour nog even betalen. Ik maakte kennis met een mobiele vorm van kantoor. Dat betekent; je zet op een hoek van de straat een klaptafel en stoel neer. In de klapstoel zit een kerstman-look-a-like, wat inhoudt een vergeelde baard, iets te lange eveneens gele nagels en een blauw overall met bijbehorend blauwe jeans blauw en teenslippers, klaar met zijn deelnemerslijst en ATM apparaat. Hij bedankt mijn betaling met een brede lach waarbij meer tandvlees zichtbaar is dan tanden.
Nadat iedereen heeft betaalt passeren we in een sneltrein vaart de noorden stranden van Cairns over de Captain Cookway langs de suikervelden en enkele stilstaande sugar trains. De eerste bestemmig behoort tot de Kuku-Yalanji aborginal bevolking; Mossman Gorge. We maken een wandeling door een rainforest van de befaamde ‘rain trees’ boomsoorten van meer dan 80 jaar oud.
Geheel in het letterlijke “regen”woud experience vervolgen we onze tour naar een opvangcentrum voor verschillende tropische diersoorten van de Far North Queensland; van cassowaries, kangaroos, new born wallabies (kleine soort kangaroos), caktatoo’s en andere vogelsoorten tot slangen en krokodillen. Helaas voor dit laatste soort kunnen de zoutwater krokodillen niet teruggeplaatst worden in de natuur omdat ze elkaar dan zullen opeten en eindigen zij op de barbie, riem of portemonnee.
In de snelheid van de line-up hierboven was mijn kennismaking met het wildlife en vervolgen we onze route naar het Cape Tribulation gebied via de cable ferry over de Daintree rivier.
We komen binnen de Daintree National Park, onderdeel van de Wet Tropics World Heritage Area, waarbij elke verbinding met je telefoon wegvalt, de elekriciteit op basis van generatoren werkt.
Over de Cape Tribulation Road een geasfalteerde weg vol bochten en afremmende hobbels met links het afgegraven rainforest met gevaar tot afbrokkelende stukken en rechts de afgrond naar het strand is deze weg alles behalve ontspannen en smooth. We zijn zelfs nog even getuige van wegwerkzaamheden want er is namelijk een stuk van de weg aan de zeezijde afgebrokkeld dus er is 1 rijbaan beschikbaar. Waarna wij weer vol gas inzetten van rechtshangend en weer linkshangend in de bus uitstappen voor de Maardja wandeling door het Daintree National Park. Door een paraplu van vele bijzondere boomsoorten en mangroves; gedroogde zoutwater plaatsen, loop ik achter de groep met met camera aan en mis ik dan ook de speedy uitleg van mijn gids, waarna hij bij de derde stop begrijpt dat hij zijn toelichting beter kan geven als we er allemaal zijn.
In stijl van het concept (where the rainforest meets the sea) blijf ik overnachten in het hostel dat toegang tot het strand heeft. Mijn cottage is voor een 4persoons dorm, die ik deze nacht geheel voor mij alleen heb, midden onder de gigantische bomen van het rainforest. De gehele middag en avond regent het en spelen wij spelletjes van monoply tot memory met om ons heen de geluiden van de vele vogels, de regen op ons zeil en naast ons de golven van de zee.
De volgende ochtend word ik gewekt door het zangkoor van de vogels en de zonnestraal dwars door mijn kamer. Het rainforest straalt fantastisch groen door de regen dat is gevallen en de zon die nu schijnt.
De vele opties aan wandelingen die je hier kunt doen zijn seizoensgebonden en voor veiligheid slechts beperkt om alleen te lopen. Mijn route is naar het look-out punt Kulki; vernoemd naar de bewoners van dit gebied (Kuku-Yalanji). Met uitzicht op het rainforest en het strand krijg ik meteen een flashback naar een piratenfilm dat zoekt voor een verborgen schat in dit rainforest. Ik zie dan ook het schip van Captain Cook (waarna het gebied is vernoemd) aan komen bij dit het ‘onbewoonde land’ dat de stilte van hierbuiten verraad met de onstuimigheid van binnen. Zo zitten er in de zee dodelijke kwallen die je binnen 10 minuten kunnen doden na 1 bite. Ik wandel terug over het strand met links van mij het enorme rainforest en rechts van mij de zee. Een plek dat je zoveel energie geeft en zelf een dansje doe op het strand voor het ultieme gevoel van vrijheid hier en bedenk dat deze plek geweldig zou kunnen zijn voor een expeditie Robinsson serie.
In de middag worden we opgehaald en is onze guide in de hurry van gisteren ook vandaag weer wakker geworden dus we rijden weer vol speed naar een pit stop bij Daintree Ice Cream Factory; gelegen midden in het rainforest is deze ice cream factory befaamd en beroemd door de vele uitzonderlijke smaken die zij enkel op natuurlijke wijze van vrucht tot icecream produceren. Voor een verrassing icecream ontvang je 4 smaken gebaseerd op het seizoen en zo bestaat mijn ijsje uit de smaken soursop (familie van de custard apple en iljkt op een slijmerige substantie zoals een lychee aan de binnenkant en smaakt naar lemon), mango (absolute favoriet van de Queenslanders hier & Mayo!), black sapote (ook wel de ‘chocolate pudding fruit’ genoemd en deze vrucht smaakt echt naar chocolade pudding) en wattleseed (licht bruine textuur dat smaakt naar caramel met krokante stukjes van de zaadjes van de vrucht).
Echt tijd om te genieten van het ijsje of een wandeling rondom de boomgaarden waar al deze exotische fruitsoorten groeien zit er voor ons niet in want er is wat onduidelijk waar we op de cruise moeten, dus gaan we verder.
En dan is er de giller van de dag moment: we komen in een file terecht even voor het oversteekpunt met de cable ferry. Wat blijkt; 1 van de kabels van de cable ferry is gebroken; essentieel zoals de naam van de ferry verraad. Zo staan we 2,5 uur in een file, tot wel een grote stress van onze onervaren tour guide (zo blijkt tijdens dit moment dat deze meneer namelijk nog maar 3 dagen in dienst is, ahh gossie).
De wachttijd geeft mij heerlijk de tijd om lekker op de weg midden het rainforest mijn ijsje op te eten. En dit is wel de eerste wachttijd dat totaal niet bored of saai is want met het wildlife om je heen en een handvol aan ervaren tourguides was mijn informatiedoos goed gevuld!
In de stress van tijd en onzekerheid of wij nog met de cruise konden gaat onze speedy recht op het doel af en neemt dan nog bijna een boom mee als souvenir. Zo maak ik kennis met de eerste stressie-Aussie. Aangekomen bij de cruise river komen we weer tot volledige rust met ‘no worries’ mentaliteit van deze Aussies en nemen we plaats in de boot over de Daintree rivier. Allemaal scherp op zoek naar krokodillen en slangen, zien we de tree frogs, vele soorten vogels, bijzondere vogelnestjes en zelfs de nesten van de groene mieren (die in de bomen alle blaadjes samenpakken tot een grote knop van bladeren), maar missen we die A-lijst dieren; ze leven er echt, maar echt!
Met dat ik de boot afloop spot ik nog een paar vissen waarop mijn cruise-guide zegt dat zijn ‘archer fishes’. En roept me terug om me wat te laten zien. Deze vissen spuwen een sterke straal water naar hun prooi en door de kracht vallen ze in het water; van spiders, butterflies tot grasshoppers. Dus zo moet ik het topje van mijn vinger over de reling van de boot bewegen en komt er na een paar keer geduldig heen en weer bewogen te hebben een sterke straal van water mij tegemoet. WAUW!! VET!! Nog een keer, echt fantastisch. Een mooi hoogtepunt van deze experience.
Met de zon al achter ons gaat speedy door Port Douglas en is zijn toelichting in de een waterval van informatie met een goede Aussie tong dat ik voor mijn achterburen als tolk nog even een functie vervul op deze terugweg. Met een sterke rem staan we nog even stil bij het laatste lookout-punt op de Captain Cookway halverweg richting Cairns. In de donkere schemer tuur ik naar de ruwe zee met hoogtij en kijk nog even naar het rainforest achter mij met enkele lichtjes van de huisjes aldaar en stap dan voldaan weer het busje in voor een drop-off voor mijn hostel.
Keep in mind: if you see the magic in a fairy tale, you can see the future.
I will invite you soon for the AMM 18
In de afgelopen weken was ik omringt door rainforest van North Queensland. In die lijst ontbrak nog het topje van Far North Queensland experience dus zo ging ik op 2 daagse experience naar Cape Tribulation; where the rainforest meets the sea. En als je dan hebt bedacht waar je naartoe wilt dan is de volgende stap een keuze maken uit al die schreeuwende brochures en ervaringen van anderen. Ik koos voor een chaotische organisatie van begin tot eind.
Het begon al met een half uur te late pick-up, waarna de chauffeur het overzicht compleet bijster was waar hij de andere deelnemers van de tour op moest halen. En uiteindelijk voor we echt vertrokken moesten we het laaste deel van de tour nog even betalen. Ik maakte kennis met een mobiele vorm van kantoor. Dat betekent; je zet op een hoek van de straat een klaptafel en stoel neer. In de klapstoel zit een kerstman-look-a-like, wat inhoudt een vergeelde baard, iets te lange eveneens gele nagels en een blauw overall met bijbehorend blauwe jeans blauw en teenslippers, klaar met zijn deelnemerslijst en ATM apparaat. Hij bedankt mijn betaling met een brede lach waarbij meer tandvlees zichtbaar is dan tanden.
Nadat iedereen heeft betaalt passeren we in een sneltrein vaart de noorden stranden van Cairns over de Captain Cookway langs de suikervelden en enkele stilstaande sugar trains. De eerste bestemmig behoort tot de Kuku-Yalanji aborginal bevolking; Mossman Gorge. We maken een wandeling door een rainforest van de befaamde ‘rain trees’ boomsoorten van meer dan 80 jaar oud.
Geheel in het letterlijke “regen”woud experience vervolgen we onze tour naar een opvangcentrum voor verschillende tropische diersoorten van de Far North Queensland; van cassowaries, kangaroos, new born wallabies (kleine soort kangaroos), caktatoo’s en andere vogelsoorten tot slangen en krokodillen. Helaas voor dit laatste soort kunnen de zoutwater krokodillen niet teruggeplaatst worden in de natuur omdat ze elkaar dan zullen opeten en eindigen zij op de barbie, riem of portemonnee.
In de snelheid van de line-up hierboven was mijn kennismaking met het wildlife en vervolgen we onze route naar het Cape Tribulation gebied via de cable ferry over de Daintree rivier.
We komen binnen de Daintree National Park, onderdeel van de Wet Tropics World Heritage Area, waarbij elke verbinding met je telefoon wegvalt, de elekriciteit op basis van generatoren werkt.
Over de Cape Tribulation Road een geasfalteerde weg vol bochten en afremmende hobbels met links het afgegraven rainforest met gevaar tot afbrokkelende stukken en rechts de afgrond naar het strand is deze weg alles behalve ontspannen en smooth. We zijn zelfs nog even getuige van wegwerkzaamheden want er is namelijk een stuk van de weg aan de zeezijde afgebrokkeld dus er is 1 rijbaan beschikbaar. Waarna wij weer vol gas inzetten van rechtshangend en weer linkshangend in de bus uitstappen voor de Maardja wandeling door het Daintree National Park. Door een paraplu van vele bijzondere boomsoorten en mangroves; gedroogde zoutwater plaatsen, loop ik achter de groep met met camera aan en mis ik dan ook de speedy uitleg van mijn gids, waarna hij bij de derde stop begrijpt dat hij zijn toelichting beter kan geven als we er allemaal zijn.
In stijl van het concept (where the rainforest meets the sea) blijf ik overnachten in het hostel dat toegang tot het strand heeft. Mijn cottage is voor een 4persoons dorm, die ik deze nacht geheel voor mij alleen heb, midden onder de gigantische bomen van het rainforest. De gehele middag en avond regent het en spelen wij spelletjes van monoply tot memory met om ons heen de geluiden van de vele vogels, de regen op ons zeil en naast ons de golven van de zee.
De volgende ochtend word ik gewekt door het zangkoor van de vogels en de zonnestraal dwars door mijn kamer. Het rainforest straalt fantastisch groen door de regen dat is gevallen en de zon die nu schijnt.
De vele opties aan wandelingen die je hier kunt doen zijn seizoensgebonden en voor veiligheid slechts beperkt om alleen te lopen. Mijn route is naar het look-out punt Kulki; vernoemd naar de bewoners van dit gebied (Kuku-Yalanji). Met uitzicht op het rainforest en het strand krijg ik meteen een flashback naar een piratenfilm dat zoekt voor een verborgen schat in dit rainforest. Ik zie dan ook het schip van Captain Cook (waarna het gebied is vernoemd) aan komen bij dit het ‘onbewoonde land’ dat de stilte van hierbuiten verraad met de onstuimigheid van binnen. Zo zitten er in de zee dodelijke kwallen die je binnen 10 minuten kunnen doden na 1 bite. Ik wandel terug over het strand met links van mij het enorme rainforest en rechts van mij de zee. Een plek dat je zoveel energie geeft en zelf een dansje doe op het strand voor het ultieme gevoel van vrijheid hier en bedenk dat deze plek geweldig zou kunnen zijn voor een expeditie Robinsson serie.
In de middag worden we opgehaald en is onze guide in de hurry van gisteren ook vandaag weer wakker geworden dus we rijden weer vol speed naar een pit stop bij Daintree Ice Cream Factory; gelegen midden in het rainforest is deze ice cream factory befaamd en beroemd door de vele uitzonderlijke smaken die zij enkel op natuurlijke wijze van vrucht tot icecream produceren. Voor een verrassing icecream ontvang je 4 smaken gebaseerd op het seizoen en zo bestaat mijn ijsje uit de smaken soursop (familie van de custard apple en iljkt op een slijmerige substantie zoals een lychee aan de binnenkant en smaakt naar lemon), mango (absolute favoriet van de Queenslanders hier & Mayo!), black sapote (ook wel de ‘chocolate pudding fruit’ genoemd en deze vrucht smaakt echt naar chocolade pudding) en wattleseed (licht bruine textuur dat smaakt naar caramel met krokante stukjes van de zaadjes van de vrucht).
Echt tijd om te genieten van het ijsje of een wandeling rondom de boomgaarden waar al deze exotische fruitsoorten groeien zit er voor ons niet in want er is wat onduidelijk waar we op de cruise moeten, dus gaan we verder.
En dan is er de giller van de dag moment: we komen in een file terecht even voor het oversteekpunt met de cable ferry. Wat blijkt; 1 van de kabels van de cable ferry is gebroken; essentieel zoals de naam van de ferry verraad. Zo staan we 2,5 uur in een file, tot wel een grote stress van onze onervaren tour guide (zo blijkt tijdens dit moment dat deze meneer namelijk nog maar 3 dagen in dienst is, ahh gossie).
De wachttijd geeft mij heerlijk de tijd om lekker op de weg midden het rainforest mijn ijsje op te eten. En dit is wel de eerste wachttijd dat totaal niet bored of saai is want met het wildlife om je heen en een handvol aan ervaren tourguides was mijn informatiedoos goed gevuld!
In de stress van tijd en onzekerheid of wij nog met de cruise konden gaat onze speedy recht op het doel af en neemt dan nog bijna een boom mee als souvenir. Zo maak ik kennis met de eerste stressie-Aussie. Aangekomen bij de cruise river komen we weer tot volledige rust met ‘no worries’ mentaliteit van deze Aussies en nemen we plaats in de boot over de Daintree rivier. Allemaal scherp op zoek naar krokodillen en slangen, zien we de tree frogs, vele soorten vogels, bijzondere vogelnestjes en zelfs de nesten van de groene mieren (die in de bomen alle blaadjes samenpakken tot een grote knop van bladeren), maar missen we die A-lijst dieren; ze leven er echt, maar echt!
Met dat ik de boot afloop spot ik nog een paar vissen waarop mijn cruise-guide zegt dat zijn ‘archer fishes’. En roept me terug om me wat te laten zien. Deze vissen spuwen een sterke straal water naar hun prooi en door de kracht vallen ze in het water; van spiders, butterflies tot grasshoppers. Dus zo moet ik het topje van mijn vinger over de reling van de boot bewegen en komt er na een paar keer geduldig heen en weer bewogen te hebben een sterke straal van water mij tegemoet. WAUW!! VET!! Nog een keer, echt fantastisch. Een mooi hoogtepunt van deze experience.
Met de zon al achter ons gaat speedy door Port Douglas en is zijn toelichting in de een waterval van informatie met een goede Aussie tong dat ik voor mijn achterburen als tolk nog even een functie vervul op deze terugweg. Met een sterke rem staan we nog even stil bij het laatste lookout-punt op de Captain Cookway halverweg richting Cairns. In de donkere schemer tuur ik naar de ruwe zee met hoogtij en kijk nog even naar het rainforest achter mij met enkele lichtjes van de huisjes aldaar en stap dan voldaan weer het busje in voor een drop-off voor mijn hostel.
Keep in mind: if you see the magic in a fairy tale, you can see the future.
I will invite you soon for the AMM 18
12 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: movie star (roisin murphy)
Van een kleurrijk, warm en geel merk naar een grauw, vervallen en bewolkt merk; karnak playhouse. Van een boek experience naar een script voor een korte film.
Let’s play the roles
THE CAST:
Wwoofer
Marjo; just as she is.
Wwoof host/ manager Karnak
Delinni, woman originally from Sri Lanka. Woont al meer dan 20 jaar in Australie en woont sinds 6 jaar op de property van Karnak met haar 2 honden en 7 eenden. Ze is een vrouw met zwart kortgeknipt haar met enkele grijze plukjes ertussen en is een echte rainforest vrouw.
Friend of owner’s house
Robbert, een aantrekkelijk goed geklede homo van ongeveer 50 jaar en draagt een opvallend rechthoekig brilmontuur van verschillende bruintinten. Hij is geboren en getogen is Australie en opgegroeid is in het mainland omgeving van Byron Bay. Hij heeft een eigen appartement in Byron Bay en is house designer en is bezig met het laten bouwen van een huis op het erfgoed van Karnak. Hij is een goede vriend van de eigenaresse en verblijft momenteel in haar huis.
THE SETTNG:
KARNAK PLAYHOUSE PROPERTIES, CAIRNS
THE ACTS
ACT 1: aankomst marjo
Vol verwachting slaan we linksaf het terrein van karnak playhouse op. Langs de papaja en tientallen cacatoo’s die deze vruchten erg lekker vinden zie ik in de verte de enorme bergen waar de wolken het laatste puntjes bedekken en tussen het enorme groen zie ik een waterval stromen.
Met een flinke toeter rijden we het pirvate property op waarbij de honden ons tegemoet komen rennen. In de deuropening van het witte huis roept Delinna’s stem ‘they don’t hurt you, they are harmless; goede waakhonden dus!
Ik stap uit en zet ik in een enorme modderplas mijn sneakers, de regen heeft hier al goed van zich laten zien bedenk ik me en met die gedachte start er een regenbui die al meteen grote druppels op mijn oranje fale t-shirt zet.
Ik haast me naar de overkapping van het huis en maak ik kennis met Delinni in een zwart t-shirt ‘the hardrock ducks’, een donkerbruine pymamabroek met opgerolde pijpen en te kleine haviaines.
ACT 2: in huis wwoof host
Ik neem plaats voor een kop koffie aan een oude keukentafel in een wit huis dat gebouwd is uit oude materialen van andere huizen en zelfs bruggen, voorzien is van allemaal ramen en enkele deuren zonder echt afgesloten ruimtes.
Tijdens mijn koffie-introductie moment blijkt dat de show van 18 december niet doorgaat omdat er geen enkele kaart is verkocht en de timing achteraf gezien toch niet goed gepland is en er ook geen andere wwoofers of staff aanwezig zijn.
ACT 3: marjo maakt kennis met wwoofer huis
Na afscheid van mijn opa & oma neem ik mijn bagage mee naar mijn ruimte; dat blijkt een eigen ‘wwoof huis’ te zijn dat vroeger het eerste huis was op deze enorme property. Door de modderplassen zet ik voet op een enorme veranda waar het dak van lekt en de meubels op de veranda dan ook hierop is ingedeeld. De laatste wwoofers waren 3 weken geleden hier geweest, maar met een blik in de keuken zou je denken dat het huis voor 3 jaar niet is bewoond. De stof lucht komt je tegemoet en om me heen zijn de pannen, bestek en vele kopjes en schotels voorzien stoflagen en bij het plaatsen van de “mayo coolbag” op het aanrecht schiet er een verschrikte kakkerlak achter het afwasmiddel vandaan. Vanuit de keuken loop ik verder in een eerste slaapkamer waar een enorme boekenkast staat, met een snelle blik zie ik hier eveneens oude boeken die zelfs al in de verteer status zijn. Op de bovenste plank ligt een witte poes als enige permanente bewoonster van het huis; prison. Een wilde poes die sinds 3 jaar deel uitmaakt van dit huis. Met een afstapje kom ik in een tweede slaapkamer en begeeft zich links van de grootste en meest gewilde slaapkamer. Ik ben benieuwd. Via een enorm hor zet ik voet in een grote ruimte met een bamboe tweepersoonsbed in het midden en omgeven door ramen; het doet mij denken aan een serre. Met wakker worden kijk je uit op een enorm groene vallei. Ik leg mijn bagage op dit bed en loop vai de andere deur terug de veranda eop en kom dan nog een ruimte tegen dat dienst doet als medidatieruimte en door de eigenarese (als zij er is) veelvuldig wordt gebruikt.
De handdoeken en beddegoed kan ik vinden in de bijkeuken die je met een tweetal afstapjes via de keuken bereikt. Boven de handdoeken en beddegoed hangen 2 enorme bananentrossen met kleine banaatjes te rijpen.
ACT 4: marjo in wwoof huis
Mijn eerste taak is het mezelf comfortabel maken dus zoek mijn beddegoed en klop ik vervolgens alle stof van de lakens en maak ik mijn kamer ‘wat gezellig’.
Met een fris doekje over de keuken en bijbehorende tafel op de verandea, laat ik de waterkoker lopen en voorzie ik mezelf van de lunch dat klaarligt in de koelkast. Het ontbijt en lunch heb ik namelijk met mezelf en diner gezamenlijk.
ACT 5: marjo naar karnak playhouse
Na de lunch ben ik ernorm nieuwsgierig naar het wereldberoemde amphitheater midden in de rainforest dat toen en nu dienst doet voor vele internationale optredens. Via de regenboog van planten, bomen loop ik langs mijn eigen nieuwe werkzaamheid; onkruidwieden (wederom). De entree is een grote bruine trap met aan weerzijde pronkende schilderijen met de affiches van vele shows van vroeger.
Eenmaal boven sta ik dan echt in een vervallen brand waar de ambiance, sfeer en het WOW effect voor mij in die bekende termologie van ‘ijskast’ staat; grauw, bewolkt, bruin en donkergroen heeft dit merk haar glorie verloren.
ACT 6: conversatie marjo en delinni
Terug loop ik toch wel teleurgesteld terug naar de manager die zichzelf ook de taak onkruidwieden heeft gegeven voor deze middag op haar eigen terrein. Alleen of eigenlijk met haarzelf werkt ze in haar tuin, voor karnak playhouse maar ook in een lokale schoenenwinkel.
Met nog even wat huishoudelijke medelingen; laat geen voedsel achter en ook niet in een afgesloten bag want de muizen zijn erg gretig ‘s nachts. Als ik wakker wordt van een knaag geluid dan zijn dat enkel de ratten vanuit de rivier die de kokosnoten eten van de bomen rondom mijn huis, vertelt ze dat we om half 7 eten bij Robbert.
ACT 7: middag bezigheid marjo
Met een continue stroom van regenbuien maak het me die middag comfortabel in een schommelstoel, wat verjaarde boeken over Australie en een radio met een gezellige lokale zender wat het enige ontvangst hier is.
ACT 8: diner Robbert
De avond valt al snel in complete duisternis rond 6 uur waarbij de regen haar patroon niet heeft gewijzigd en zo met een toeter even over half 7 mjn wwoof host met de auto voor mijn huis staat voor het diner bij Robbert. Over een te slipperige oprit en een pittig scherp bochtje naar rechts rijden we de property op van de eigenaresse.
Een huis met een enorme veranda dat uitkijkt op het theater. Als je op de veranda verder loopt zie je aan de andere kant de bergen met het enorme wolkenveld erboven. Een adembenemende plek.
Bij aankomst schenkt Robbert een Chileense rode wijn voor ons in en schuif ik aan een grote bruine tafel voor een pastaschotel met grote garnalen, spinazie en allerlei andere kruiden en noten.
ACT 9: marjo gaat slapen
Om half 10 sta ik weer op mijn eigen veranda met mijn torch light van mijn telefoon aan en zoek ik de knop van de keukenlamp. Ik maak nog even een kop thee en loop vervolgens naar mijn slaapkamer.
Onder de klamboe drink ik mijn thee en staar ik naar de donkere buitenlucht en hoor ik de regen op het dak van de serre. Ik geef me in het letterlijke rainforest. De hardnekkige muggen prikken door mijn klamboe heen wat voor mij tijd is om te gaan slapen. In de badkamer poets ik onder toeziend oog van een zestal grote huiskakkerlakken mijn tanden en smeer ik me in met de tea tree oil voor mijn jeukende bulten en spuit ik mijn armen en benen in met de insecten protector voor nog meer bulten. Ik kruip op mijn indo-manier mijn klamboe in en switch het bureaulampje uit voor mijn eerste nacht.
ACT 10: marjo wordt wakker
Met de zon in mijn ogen word ik om 6 uur gewekt en snooze ik nog even tot half 7. De zon heeft in die tussentijd alweer plaatsgemaakt voor enorme regen.
Met mijn ontbijt op de veranda ben ik toch wel in een deceptie moment terecht gekomen van verlorenheid en eenzaamheid. En geeft deze wwoof experience mij niet de extensie in het Australische leven ontdekken binnen en me binnen een familie voelen.
ACT 11: marjo kiest voor zichzelf
Met de drive in reizen en ontdekken, kies ik voor mezelf. Ik besluit niet langer hier te willen blijven en mijn werk voor de ochtend te volbrengen en daarna vanuit Cairns weer verder te gaan. Met de mededeling ben ik als kortste wwoofer ook in de boeken gezet maar is een wwoofer ook vrij hierin net zoals de host dat mag zijn.
Mijn ochtend weeding word de moestuin. Dus in mijn verwassen spijkerbroek, oude sokken in mijn slippers en gekregen oude witte blouse van Judith dat zelfs nog na het wassen onder de bruine strepen zit, wied ik voor ongeveer 3 uur het onkruid. Het mooie van onkruidwieden is wel de voldaanheid die je na een aantal weeds al ziet en heb ik naar eigen tevredenheid een mooi stukje tuin achtergelaten.
Met het bekende gilletje ‘marjo’ moet ik me klaarmaken voor vertrek. Ik stapeven voor 10 uur in het busje van Karnak. Nog geen 10 kilometer verder stopt Robbert de bus omdat de lampjes van geopende deuren blijven knipperen. Na een dubbele inspectie rijden we weer verder. Dat het vergaan busje is blijkt wel als Delinni even haar raampje opendoet en vervolgens niet meer dichtgaat. Robbert schiet haar te hulp waarbij hij de bus weer even parkeert. Met de lock en unlock knop gaat zelfs de deuren niet meer open en besluit Robbert nadat Delinni veelvuldig de knopjes heeft ingedrukt we het busje, het busje laten en doorrijden naar Cairns.
ACT 12:
Marjo stapt uit het busje voor haar hostel. Opgelucht loopt ze de straat over met haar rugzak op haar rug, haar Kipling rugzak voor haar buik en in haar hand haar mayo cool bag. Met een brede lach op haar gezicht zwaait ze naar Robbert en Dellini en checkt ze in bij haar hostel.
THE END
Keep in mind: travelling is your own movie; discover many settings and play your own leading role; movie star!
I will invite you soon for the AMM 17
Van een kleurrijk, warm en geel merk naar een grauw, vervallen en bewolkt merk; karnak playhouse. Van een boek experience naar een script voor een korte film.
Let’s play the roles
THE CAST:
Wwoofer
Marjo; just as she is.
Wwoof host/ manager Karnak
Delinni, woman originally from Sri Lanka. Woont al meer dan 20 jaar in Australie en woont sinds 6 jaar op de property van Karnak met haar 2 honden en 7 eenden. Ze is een vrouw met zwart kortgeknipt haar met enkele grijze plukjes ertussen en is een echte rainforest vrouw.
Friend of owner’s house
Robbert, een aantrekkelijk goed geklede homo van ongeveer 50 jaar en draagt een opvallend rechthoekig brilmontuur van verschillende bruintinten. Hij is geboren en getogen is Australie en opgegroeid is in het mainland omgeving van Byron Bay. Hij heeft een eigen appartement in Byron Bay en is house designer en is bezig met het laten bouwen van een huis op het erfgoed van Karnak. Hij is een goede vriend van de eigenaresse en verblijft momenteel in haar huis.
THE SETTNG:
KARNAK PLAYHOUSE PROPERTIES, CAIRNS
THE ACTS
ACT 1: aankomst marjo
Vol verwachting slaan we linksaf het terrein van karnak playhouse op. Langs de papaja en tientallen cacatoo’s die deze vruchten erg lekker vinden zie ik in de verte de enorme bergen waar de wolken het laatste puntjes bedekken en tussen het enorme groen zie ik een waterval stromen.
Met een flinke toeter rijden we het pirvate property op waarbij de honden ons tegemoet komen rennen. In de deuropening van het witte huis roept Delinna’s stem ‘they don’t hurt you, they are harmless; goede waakhonden dus!
Ik stap uit en zet ik in een enorme modderplas mijn sneakers, de regen heeft hier al goed van zich laten zien bedenk ik me en met die gedachte start er een regenbui die al meteen grote druppels op mijn oranje fale t-shirt zet.
Ik haast me naar de overkapping van het huis en maak ik kennis met Delinni in een zwart t-shirt ‘the hardrock ducks’, een donkerbruine pymamabroek met opgerolde pijpen en te kleine haviaines.
ACT 2: in huis wwoof host
Ik neem plaats voor een kop koffie aan een oude keukentafel in een wit huis dat gebouwd is uit oude materialen van andere huizen en zelfs bruggen, voorzien is van allemaal ramen en enkele deuren zonder echt afgesloten ruimtes.
Tijdens mijn koffie-introductie moment blijkt dat de show van 18 december niet doorgaat omdat er geen enkele kaart is verkocht en de timing achteraf gezien toch niet goed gepland is en er ook geen andere wwoofers of staff aanwezig zijn.
ACT 3: marjo maakt kennis met wwoofer huis
Na afscheid van mijn opa & oma neem ik mijn bagage mee naar mijn ruimte; dat blijkt een eigen ‘wwoof huis’ te zijn dat vroeger het eerste huis was op deze enorme property. Door de modderplassen zet ik voet op een enorme veranda waar het dak van lekt en de meubels op de veranda dan ook hierop is ingedeeld. De laatste wwoofers waren 3 weken geleden hier geweest, maar met een blik in de keuken zou je denken dat het huis voor 3 jaar niet is bewoond. De stof lucht komt je tegemoet en om me heen zijn de pannen, bestek en vele kopjes en schotels voorzien stoflagen en bij het plaatsen van de “mayo coolbag” op het aanrecht schiet er een verschrikte kakkerlak achter het afwasmiddel vandaan. Vanuit de keuken loop ik verder in een eerste slaapkamer waar een enorme boekenkast staat, met een snelle blik zie ik hier eveneens oude boeken die zelfs al in de verteer status zijn. Op de bovenste plank ligt een witte poes als enige permanente bewoonster van het huis; prison. Een wilde poes die sinds 3 jaar deel uitmaakt van dit huis. Met een afstapje kom ik in een tweede slaapkamer en begeeft zich links van de grootste en meest gewilde slaapkamer. Ik ben benieuwd. Via een enorm hor zet ik voet in een grote ruimte met een bamboe tweepersoonsbed in het midden en omgeven door ramen; het doet mij denken aan een serre. Met wakker worden kijk je uit op een enorm groene vallei. Ik leg mijn bagage op dit bed en loop vai de andere deur terug de veranda eop en kom dan nog een ruimte tegen dat dienst doet als medidatieruimte en door de eigenarese (als zij er is) veelvuldig wordt gebruikt.
De handdoeken en beddegoed kan ik vinden in de bijkeuken die je met een tweetal afstapjes via de keuken bereikt. Boven de handdoeken en beddegoed hangen 2 enorme bananentrossen met kleine banaatjes te rijpen.
ACT 4: marjo in wwoof huis
Mijn eerste taak is het mezelf comfortabel maken dus zoek mijn beddegoed en klop ik vervolgens alle stof van de lakens en maak ik mijn kamer ‘wat gezellig’.
Met een fris doekje over de keuken en bijbehorende tafel op de verandea, laat ik de waterkoker lopen en voorzie ik mezelf van de lunch dat klaarligt in de koelkast. Het ontbijt en lunch heb ik namelijk met mezelf en diner gezamenlijk.
ACT 5: marjo naar karnak playhouse
Na de lunch ben ik ernorm nieuwsgierig naar het wereldberoemde amphitheater midden in de rainforest dat toen en nu dienst doet voor vele internationale optredens. Via de regenboog van planten, bomen loop ik langs mijn eigen nieuwe werkzaamheid; onkruidwieden (wederom). De entree is een grote bruine trap met aan weerzijde pronkende schilderijen met de affiches van vele shows van vroeger.
Eenmaal boven sta ik dan echt in een vervallen brand waar de ambiance, sfeer en het WOW effect voor mij in die bekende termologie van ‘ijskast’ staat; grauw, bewolkt, bruin en donkergroen heeft dit merk haar glorie verloren.
ACT 6: conversatie marjo en delinni
Terug loop ik toch wel teleurgesteld terug naar de manager die zichzelf ook de taak onkruidwieden heeft gegeven voor deze middag op haar eigen terrein. Alleen of eigenlijk met haarzelf werkt ze in haar tuin, voor karnak playhouse maar ook in een lokale schoenenwinkel.
Met nog even wat huishoudelijke medelingen; laat geen voedsel achter en ook niet in een afgesloten bag want de muizen zijn erg gretig ‘s nachts. Als ik wakker wordt van een knaag geluid dan zijn dat enkel de ratten vanuit de rivier die de kokosnoten eten van de bomen rondom mijn huis, vertelt ze dat we om half 7 eten bij Robbert.
ACT 7: middag bezigheid marjo
Met een continue stroom van regenbuien maak het me die middag comfortabel in een schommelstoel, wat verjaarde boeken over Australie en een radio met een gezellige lokale zender wat het enige ontvangst hier is.
ACT 8: diner Robbert
De avond valt al snel in complete duisternis rond 6 uur waarbij de regen haar patroon niet heeft gewijzigd en zo met een toeter even over half 7 mjn wwoof host met de auto voor mijn huis staat voor het diner bij Robbert. Over een te slipperige oprit en een pittig scherp bochtje naar rechts rijden we de property op van de eigenaresse.
Een huis met een enorme veranda dat uitkijkt op het theater. Als je op de veranda verder loopt zie je aan de andere kant de bergen met het enorme wolkenveld erboven. Een adembenemende plek.
Bij aankomst schenkt Robbert een Chileense rode wijn voor ons in en schuif ik aan een grote bruine tafel voor een pastaschotel met grote garnalen, spinazie en allerlei andere kruiden en noten.
ACT 9: marjo gaat slapen
Om half 10 sta ik weer op mijn eigen veranda met mijn torch light van mijn telefoon aan en zoek ik de knop van de keukenlamp. Ik maak nog even een kop thee en loop vervolgens naar mijn slaapkamer.
Onder de klamboe drink ik mijn thee en staar ik naar de donkere buitenlucht en hoor ik de regen op het dak van de serre. Ik geef me in het letterlijke rainforest. De hardnekkige muggen prikken door mijn klamboe heen wat voor mij tijd is om te gaan slapen. In de badkamer poets ik onder toeziend oog van een zestal grote huiskakkerlakken mijn tanden en smeer ik me in met de tea tree oil voor mijn jeukende bulten en spuit ik mijn armen en benen in met de insecten protector voor nog meer bulten. Ik kruip op mijn indo-manier mijn klamboe in en switch het bureaulampje uit voor mijn eerste nacht.
ACT 10: marjo wordt wakker
Met de zon in mijn ogen word ik om 6 uur gewekt en snooze ik nog even tot half 7. De zon heeft in die tussentijd alweer plaatsgemaakt voor enorme regen.
Met mijn ontbijt op de veranda ben ik toch wel in een deceptie moment terecht gekomen van verlorenheid en eenzaamheid. En geeft deze wwoof experience mij niet de extensie in het Australische leven ontdekken binnen en me binnen een familie voelen.
ACT 11: marjo kiest voor zichzelf
Met de drive in reizen en ontdekken, kies ik voor mezelf. Ik besluit niet langer hier te willen blijven en mijn werk voor de ochtend te volbrengen en daarna vanuit Cairns weer verder te gaan. Met de mededeling ben ik als kortste wwoofer ook in de boeken gezet maar is een wwoofer ook vrij hierin net zoals de host dat mag zijn.
Mijn ochtend weeding word de moestuin. Dus in mijn verwassen spijkerbroek, oude sokken in mijn slippers en gekregen oude witte blouse van Judith dat zelfs nog na het wassen onder de bruine strepen zit, wied ik voor ongeveer 3 uur het onkruid. Het mooie van onkruidwieden is wel de voldaanheid die je na een aantal weeds al ziet en heb ik naar eigen tevredenheid een mooi stukje tuin achtergelaten.
Met het bekende gilletje ‘marjo’ moet ik me klaarmaken voor vertrek. Ik stapeven voor 10 uur in het busje van Karnak. Nog geen 10 kilometer verder stopt Robbert de bus omdat de lampjes van geopende deuren blijven knipperen. Na een dubbele inspectie rijden we weer verder. Dat het vergaan busje is blijkt wel als Delinni even haar raampje opendoet en vervolgens niet meer dichtgaat. Robbert schiet haar te hulp waarbij hij de bus weer even parkeert. Met de lock en unlock knop gaat zelfs de deuren niet meer open en besluit Robbert nadat Delinni veelvuldig de knopjes heeft ingedrukt we het busje, het busje laten en doorrijden naar Cairns.
ACT 12:
Marjo stapt uit het busje voor haar hostel. Opgelucht loopt ze de straat over met haar rugzak op haar rug, haar Kipling rugzak voor haar buik en in haar hand haar mayo cool bag. Met een brede lach op haar gezicht zwaait ze naar Robbert en Dellini en checkt ze in bij haar hostel.
THE END
Keep in mind: travelling is your own movie; discover many settings and play your own leading role; movie star!
I will invite you soon for the AMM 17
07 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: crazy love (michael buble)
Let me take you to another chapter of my journey; wwoofen. Wwoofen betekent; willing workers on organic farms.
Een vrijwilligersorganisatie waar ‘farms’ fungeren als werkverschaffende hosts en zorgen voor werk, accomodatie en eten en de ‘wwoofer’ het werk uitvoert voor een paar uur per dag en onderdeel uitmaakt van de farm en familie.
Mijn host heeft een wwoofer nodig voor onkruid wieden voor ongeveer 4 uur per dag en verblijd mij met een mooi locatie, overheerlijke maaltijden en een bijzondere ervaring omgeven met veel happiness en love.
En zo begint mijn nieuwe ervaring met ‘bag pakken’ en met arranged transport naar het noorden. Dit maal gaat mijn reis over de Captain Cook Highway welke behoort tot de nummer 2 van Australia’s most scenic coastal drives en kom ik na 73 kilometer aan in Port Douglas.
Een plaatsje van ongeveer 3.000 inwoners dat rijk is aan ‘The Four Mile Beach’, resort en fancy restaurants, mooie flora en fauna, waar de P ook wel wordt beschreven als Paradise en het voor de high-end tourist de uitvalbasis is voor Mossman, Daintree en Cape Tribulation.
Mijn meetingpoint is de gallerij van mijn wwoof host. Hij is namelijk kunstenaar. Ik stap binnen in de studio ‘davvyd’s art from the heart’ en begeef me in een kleurr en fleur van schilderijen.
Achter een grote ezel verschijnt een klein in elkaar gegroeid mannetje in een roze t-shirt, oversized korte broek met esprinalades aan zijn voeten en een korte grijze baard compleet onder onder verf. Een snelle hand en wordt mijn naam omgedoopt tot ‘Marjo’ zodat zijn vrouw dat ook goed zal begrijpen (zij is namelijk doof).
We vallen meteen met de deur in huis waarbij hij mij vraagt wat ik vind van zijn schilderij; een drietal blote billen mannen kijken me aan met tatoeges over hun gehele lichamen in de vorm van vissen staand in de oceaan. Met een tipje van de sleuer dat deze mannen zichzelf mastruberen, geef ik met mijn welbekende mayo-gezicht antwoord dat ik dit niet had verwacht maar dat maakt dit schilderij wel fantastisch.
Tussen het half uur in deze artistieke ruimte en naar huis gaan leer ik mijn wwoof host al goed kennen als een creatieve chaoot. Zo komt de mededeling dat we naar huis gaan wel 6 maal voorbij waarop telkens weer andere dingen tussendoor komen en hij ondertussen ook lekker verder schildert aan zijn masterpiece.
Met de sleutel in het slot bekijkt hij zijn werk nog even en vindt dan toch dat die vis op de billen van zijn zwarte man nog wat kleur kan gebruiken, dus zo staan we weer even een kwartiertje binnen. Eenmaal in de auto gaan we naar huis.
Nou ja, we gaan nog even naar de supermarkt. Waar tot mijn grote verbazing de sleutels zelfs gewoon in de auto blijven zitten. In de supermarkt gaan we elk pad langs en waar hij op zoek is naar bekenden en zo eindigen we weer bij de entrée voor wat ham voor de hond. Zo kun je natuurlijk ook ‘boodschappen’ doen.
Op de weg naar huis bedenkt hij nog even een look-out punt waar ik zijn huis in de berg kon zien; dus een goede smooth u-turn kan ik in dit bliksembezoekje 1 foto maken, we hebben dan toch wel haast! Met het stopwoordje lovely staan we een volgend moment op de rem met het schuifdak open; do you hear the birds, isn’t that lovely? It’s a lovely day!’. Meer dan 500 meter kwamen we niet ‘oo look at these trees and the flowers, isn’t that lovely?’
Net een meter voor zijn huis staat de auto alweer stil. Do you love mango’s? Ik heb nog niet geantwoord of we staan onder een gigantische mangoboom en zoeken voor goede en rijpe mango’s. Met 12 mango’s op de achterbank rijden we dan eindelijk zijn property op.
Een enorme oprijlaan dat goed is voor een lekkere hellingproef kom ik een paradijs met bomen en planten en vooral veel vogels terecht.
Het huis is een geweldig huis met een apart gedeelte waar de badkamer en slaapkamers begeven. Het is een creatief paleis met veel kleuren en bijzondere meubels (een felroze leren bank) en even chaotisch als de kunstenaar zelf is. Ik maak kennis met zijn vrouw; een mooie, verlegen en rustige vrouw die ondanks haar doofheid wel kan praten en je ook kan verstaan als je maar goed articuleert en langzaam praat. Ze hebben ook een hond, genaamd: Peanut. Ze heeft haar period en is aan de riem en ze denken zelfs dat ze zwanger is; van de dingo’s uit de bergen (ik lag van binnen compleet in een deuk natuurlijk toen ik dat hoorde). Davvyd heeft ook 3 cacatoo’s; Peter, Nancy en Henry (hij heeft hen al 30 jaar).
En zo begint mijn wwoof experience en kan ik na 10 dagen een boek schrijven over deze experience.
Elke dag was hilariteit ten top met deze man (alleen al mijn aankomst zou ik zo zeggen …)
Om maar even wat momenten van de afgelopen dagen op te sommen:
- Mijn werkzaamheid is dus onkruid wieden (met een vroege wekker van half 7 en beginom 7 uur) en voor ik per ongeluk een plant uit die enorme rimboe trek heeft hij sommige plantjes een roze strikje gegeven. Waarbij ik dan ook moet toelichten dat je zelfs van verre afstand begrijpt dat, dat geen ‘weed’ is. Ik bedank hem natuurlijk graag voor deze extra service.
- hij dankt het daarboven dagelijks met ‘thank you for this lovely day’ en dan moet je voorstellen dat je met hem in de auto zit en hij opeens de auto stopt en even zijn dank je wel moment heeft richting het open schuifdak.
- Tijdens art lesson mij helpt en even wat buiten mijn schetslijnen kladdert en dan 10 meter met mij ervandaan staat; I love it; it’s lovely en met dat ik iets wil vragen hij alweer met een andere penseel mijn buurvrouw helpt.
- Bij thuiskomt comfortabele kleding aantrekt wat inhoudt shirt uit en lekker paradeert in korte broek of zwembroek; het is bloody hot (al vanaf half 10 een graadje of 35).
- Hij heel erg open minded is dus als ik naakt wil zwemmen of wat dan ook hij daar geen problemen mee heeft; het is maar even dat ik het weet.
- Hij 5 avonden in de week met zijn 2 cacatoo’s op zijn schouders in Port Douglas langs verschillende restaurants gaat en mensen mogen dan met Henry en Nancy op de foto. Hij mailt de foto dan naar je toe.
Hij moet dat optreden met zijn vogels en ik ging dus de 1e avond van mijn stay mee als nietsvermoedende en wist niet wat ik meemaakte; een dejavu naar die man met zijn poloraid camera in Amsterdam. En zo maak ik kennis met zijn nickname hier ‘birdman’ en kom ik erachter dat deze man een lokale beroemdheid is hier in Port Douglas; eenmaal thuis krijg ik namelijk allerlei artikelen te zien en zelfs internationale documentaires waar hij met zijn birds aan mee heeft gewerkt.
- Hij aan de shakes is omdat hij wat gewicht moet verliezen; zijn enorme buik zit in de weg. Dus een chocolade shake als breakfast en lunch lekker frietjes of wat overgebleven restjes eten van de dag ervoor en tussendoor snoepjes, chocolade en vooral elke dag een toetje; is a lovely diet!
- Hij mij in zijn chaotische manier heel Port Douglas en omgeving heeft laten zien met de leukste en mooiste plekjes (met natuurlijk 6 dingen tusendoor; want zo gingen we in de sight seeing middag even Santa Claus pakken voor hem passen …)
- De garden wordt beplant door takken en stekkies die hij steelt ofwel van andere bomen en planten afhaalt bij resorts, langs de weg of zelfs stiekem bij iemand van zijn property. Dus zo zat ik in no-time die middag sight seeing tussen de nieuwe bush-bush in de auto (met de groene mieren samen; die trouwens ook steken).
- En schelden of even vloeken omdat we onze teen stoten of gewoonweg omdat iets niet lukt gaat hier in de term ‘bagga’; bekt lekker dus neem je na een aantal dagen ook gewoon over.
Op zaterdag 5 december eindigde mijn onkruidwieden job in een lang weekend vrij. Dus vijl ik even mijn nagels bij met de plant die de aboriginals ook gebruiken als vijl; lang leve de garden van Davvyd!
In de middag verras ik Judith en Davvyd met een klein Sinterklaas gift; het is tenslotte een feestdag voor dit Dutchie girl. En zo verrassen zij mij ook met een klein cadeautje; fijne sinerklaas!
Later in de middag worden we opgeschrikt door een telefoontje dat Davvyd krijgt dat er een bush fire is in de bergen bij Mowbay River, om de hoek bij zijn. Crap your camera Marjo, we just have a look. Als een duo ramptoerist stap ik gehoorzaam in de auto en gaan we rook achterna. Ik kan niet anders zeggen dan een hilarische bedoeling dit. We zijn niet de enige die even polshoogte nemen; de fire kan zich namelijk snel verspreiden en voor je het weet staat er een property in de hens.
Met een rondje door de bergen blijkt de fire op een property ver van ons te zijn, no worries dus! Op de terugweg passeren we de mangoboom en pakken we nog even op de blote voeten enkele mango’s. Voor de beeldvorming was ik mijn spagetthi hemd en bikini de auto ingestapt dus met dat ik nu de mango’s aan het plukken ben met mijn wilde bos haren ben ik een echte Aussie girl. Thuis maken we op zijn Aussie’s de mango’s schoon en mag ik de left overs opeten; heerlijk!
En dan heeft de dog weer een bezoekje van de giftige TOD en word ik weer geroepen; just have a look marjo. We have to catch him and throw it away; it’s poisiin. Dus gaf Davvyd mij de frog hangend aan 1 poot en gooide ik dat beest dus over de veranda de vallei in. Kan de hond zijn maaltijd weer ongestoord opeten.
Eenmaal op de bank mep ik nog even een vlieg neer. En dat gaat me al goed af want de hitte zorgt er ook voor dat deze beesten trager zijn; lucky me.
Want de eerste dagen van mijn onkruid wied baantje zat ik onder de muggen, steekvliegen, groene mieren bulten op mijn armen, rug en benen; met een mooi aantal van ongeveer 30. En zelfs nog met zandvlooien aangevuld was het een goed slagveld geworden; they must like you very much. Ik was dag 3 voorzien van tea tree oil, insectenspray bus en goede meptechniek dus helemaal insecten proof. Dus nu hak ik ze in mootjes …
Op mijn laatste dag maak ik bami goreng ala mayo. Met een goed glas wijn en een driemaal dank voor lovely diner and day komt zo mijn eerste wwoof experience ten einde en ben ik een nieuwe opa & oma rijker.
Vandaag staat er een nieuw avontuur te wachten: ik ga na namelijk naar een 2e wwoof adres dat hij heeft geregeld want ik zou dat fantastisch vinden. En zo laat ik mijn reis lekker voortgaan op die trein van ervaringen en ga ik nu naar Karnak Playhouse; een amphitheater midden in de bergen van Mossman. Karnak Playhouse is eigendom van Diane Cilento, Australisch en wereldberoemde actrice/reggisseur uit de jaren 60/70 en ex-vrouw van Sean Connery; www.karnakplayhouse.com.au Op 18 december treed hier namelijk een bekende band op; Galapapos Duck. Ze hebben hulp nodig voor van alles en nog wat; aldus haar compagnon die de gehele property daar runt met staff en wwoofers; we will see what this journey me brings!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: love, peace and hapiness; and you will have everyday a lovely day!
I will invite you soon for the AMM 16
Let me take you to another chapter of my journey; wwoofen. Wwoofen betekent; willing workers on organic farms.
Een vrijwilligersorganisatie waar ‘farms’ fungeren als werkverschaffende hosts en zorgen voor werk, accomodatie en eten en de ‘wwoofer’ het werk uitvoert voor een paar uur per dag en onderdeel uitmaakt van de farm en familie.
Mijn host heeft een wwoofer nodig voor onkruid wieden voor ongeveer 4 uur per dag en verblijd mij met een mooi locatie, overheerlijke maaltijden en een bijzondere ervaring omgeven met veel happiness en love.
En zo begint mijn nieuwe ervaring met ‘bag pakken’ en met arranged transport naar het noorden. Dit maal gaat mijn reis over de Captain Cook Highway welke behoort tot de nummer 2 van Australia’s most scenic coastal drives en kom ik na 73 kilometer aan in Port Douglas.
Een plaatsje van ongeveer 3.000 inwoners dat rijk is aan ‘The Four Mile Beach’, resort en fancy restaurants, mooie flora en fauna, waar de P ook wel wordt beschreven als Paradise en het voor de high-end tourist de uitvalbasis is voor Mossman, Daintree en Cape Tribulation.
Mijn meetingpoint is de gallerij van mijn wwoof host. Hij is namelijk kunstenaar. Ik stap binnen in de studio ‘davvyd’s art from the heart’ en begeef me in een kleurr en fleur van schilderijen.
Achter een grote ezel verschijnt een klein in elkaar gegroeid mannetje in een roze t-shirt, oversized korte broek met esprinalades aan zijn voeten en een korte grijze baard compleet onder onder verf. Een snelle hand en wordt mijn naam omgedoopt tot ‘Marjo’ zodat zijn vrouw dat ook goed zal begrijpen (zij is namelijk doof).
We vallen meteen met de deur in huis waarbij hij mij vraagt wat ik vind van zijn schilderij; een drietal blote billen mannen kijken me aan met tatoeges over hun gehele lichamen in de vorm van vissen staand in de oceaan. Met een tipje van de sleuer dat deze mannen zichzelf mastruberen, geef ik met mijn welbekende mayo-gezicht antwoord dat ik dit niet had verwacht maar dat maakt dit schilderij wel fantastisch.
Tussen het half uur in deze artistieke ruimte en naar huis gaan leer ik mijn wwoof host al goed kennen als een creatieve chaoot. Zo komt de mededeling dat we naar huis gaan wel 6 maal voorbij waarop telkens weer andere dingen tussendoor komen en hij ondertussen ook lekker verder schildert aan zijn masterpiece.
Met de sleutel in het slot bekijkt hij zijn werk nog even en vindt dan toch dat die vis op de billen van zijn zwarte man nog wat kleur kan gebruiken, dus zo staan we weer even een kwartiertje binnen. Eenmaal in de auto gaan we naar huis.
Nou ja, we gaan nog even naar de supermarkt. Waar tot mijn grote verbazing de sleutels zelfs gewoon in de auto blijven zitten. In de supermarkt gaan we elk pad langs en waar hij op zoek is naar bekenden en zo eindigen we weer bij de entrée voor wat ham voor de hond. Zo kun je natuurlijk ook ‘boodschappen’ doen.
Op de weg naar huis bedenkt hij nog even een look-out punt waar ik zijn huis in de berg kon zien; dus een goede smooth u-turn kan ik in dit bliksembezoekje 1 foto maken, we hebben dan toch wel haast! Met het stopwoordje lovely staan we een volgend moment op de rem met het schuifdak open; do you hear the birds, isn’t that lovely? It’s a lovely day!’. Meer dan 500 meter kwamen we niet ‘oo look at these trees and the flowers, isn’t that lovely?’
Net een meter voor zijn huis staat de auto alweer stil. Do you love mango’s? Ik heb nog niet geantwoord of we staan onder een gigantische mangoboom en zoeken voor goede en rijpe mango’s. Met 12 mango’s op de achterbank rijden we dan eindelijk zijn property op.
Een enorme oprijlaan dat goed is voor een lekkere hellingproef kom ik een paradijs met bomen en planten en vooral veel vogels terecht.
Het huis is een geweldig huis met een apart gedeelte waar de badkamer en slaapkamers begeven. Het is een creatief paleis met veel kleuren en bijzondere meubels (een felroze leren bank) en even chaotisch als de kunstenaar zelf is. Ik maak kennis met zijn vrouw; een mooie, verlegen en rustige vrouw die ondanks haar doofheid wel kan praten en je ook kan verstaan als je maar goed articuleert en langzaam praat. Ze hebben ook een hond, genaamd: Peanut. Ze heeft haar period en is aan de riem en ze denken zelfs dat ze zwanger is; van de dingo’s uit de bergen (ik lag van binnen compleet in een deuk natuurlijk toen ik dat hoorde). Davvyd heeft ook 3 cacatoo’s; Peter, Nancy en Henry (hij heeft hen al 30 jaar).
En zo begint mijn wwoof experience en kan ik na 10 dagen een boek schrijven over deze experience.
Elke dag was hilariteit ten top met deze man (alleen al mijn aankomst zou ik zo zeggen …)
Om maar even wat momenten van de afgelopen dagen op te sommen:
- Mijn werkzaamheid is dus onkruid wieden (met een vroege wekker van half 7 en beginom 7 uur) en voor ik per ongeluk een plant uit die enorme rimboe trek heeft hij sommige plantjes een roze strikje gegeven. Waarbij ik dan ook moet toelichten dat je zelfs van verre afstand begrijpt dat, dat geen ‘weed’ is. Ik bedank hem natuurlijk graag voor deze extra service.
- hij dankt het daarboven dagelijks met ‘thank you for this lovely day’ en dan moet je voorstellen dat je met hem in de auto zit en hij opeens de auto stopt en even zijn dank je wel moment heeft richting het open schuifdak.
- Tijdens art lesson mij helpt en even wat buiten mijn schetslijnen kladdert en dan 10 meter met mij ervandaan staat; I love it; it’s lovely en met dat ik iets wil vragen hij alweer met een andere penseel mijn buurvrouw helpt.
- Bij thuiskomt comfortabele kleding aantrekt wat inhoudt shirt uit en lekker paradeert in korte broek of zwembroek; het is bloody hot (al vanaf half 10 een graadje of 35).
- Hij heel erg open minded is dus als ik naakt wil zwemmen of wat dan ook hij daar geen problemen mee heeft; het is maar even dat ik het weet.
- Hij 5 avonden in de week met zijn 2 cacatoo’s op zijn schouders in Port Douglas langs verschillende restaurants gaat en mensen mogen dan met Henry en Nancy op de foto. Hij mailt de foto dan naar je toe.
Hij moet dat optreden met zijn vogels en ik ging dus de 1e avond van mijn stay mee als nietsvermoedende en wist niet wat ik meemaakte; een dejavu naar die man met zijn poloraid camera in Amsterdam. En zo maak ik kennis met zijn nickname hier ‘birdman’ en kom ik erachter dat deze man een lokale beroemdheid is hier in Port Douglas; eenmaal thuis krijg ik namelijk allerlei artikelen te zien en zelfs internationale documentaires waar hij met zijn birds aan mee heeft gewerkt.
- Hij aan de shakes is omdat hij wat gewicht moet verliezen; zijn enorme buik zit in de weg. Dus een chocolade shake als breakfast en lunch lekker frietjes of wat overgebleven restjes eten van de dag ervoor en tussendoor snoepjes, chocolade en vooral elke dag een toetje; is a lovely diet!
- Hij mij in zijn chaotische manier heel Port Douglas en omgeving heeft laten zien met de leukste en mooiste plekjes (met natuurlijk 6 dingen tusendoor; want zo gingen we in de sight seeing middag even Santa Claus pakken voor hem passen …)
- De garden wordt beplant door takken en stekkies die hij steelt ofwel van andere bomen en planten afhaalt bij resorts, langs de weg of zelfs stiekem bij iemand van zijn property. Dus zo zat ik in no-time die middag sight seeing tussen de nieuwe bush-bush in de auto (met de groene mieren samen; die trouwens ook steken).
- En schelden of even vloeken omdat we onze teen stoten of gewoonweg omdat iets niet lukt gaat hier in de term ‘bagga’; bekt lekker dus neem je na een aantal dagen ook gewoon over.
Op zaterdag 5 december eindigde mijn onkruidwieden job in een lang weekend vrij. Dus vijl ik even mijn nagels bij met de plant die de aboriginals ook gebruiken als vijl; lang leve de garden van Davvyd!
In de middag verras ik Judith en Davvyd met een klein Sinterklaas gift; het is tenslotte een feestdag voor dit Dutchie girl. En zo verrassen zij mij ook met een klein cadeautje; fijne sinerklaas!
Later in de middag worden we opgeschrikt door een telefoontje dat Davvyd krijgt dat er een bush fire is in de bergen bij Mowbay River, om de hoek bij zijn. Crap your camera Marjo, we just have a look. Als een duo ramptoerist stap ik gehoorzaam in de auto en gaan we rook achterna. Ik kan niet anders zeggen dan een hilarische bedoeling dit. We zijn niet de enige die even polshoogte nemen; de fire kan zich namelijk snel verspreiden en voor je het weet staat er een property in de hens.
Met een rondje door de bergen blijkt de fire op een property ver van ons te zijn, no worries dus! Op de terugweg passeren we de mangoboom en pakken we nog even op de blote voeten enkele mango’s. Voor de beeldvorming was ik mijn spagetthi hemd en bikini de auto ingestapt dus met dat ik nu de mango’s aan het plukken ben met mijn wilde bos haren ben ik een echte Aussie girl. Thuis maken we op zijn Aussie’s de mango’s schoon en mag ik de left overs opeten; heerlijk!
En dan heeft de dog weer een bezoekje van de giftige TOD en word ik weer geroepen; just have a look marjo. We have to catch him and throw it away; it’s poisiin. Dus gaf Davvyd mij de frog hangend aan 1 poot en gooide ik dat beest dus over de veranda de vallei in. Kan de hond zijn maaltijd weer ongestoord opeten.
Eenmaal op de bank mep ik nog even een vlieg neer. En dat gaat me al goed af want de hitte zorgt er ook voor dat deze beesten trager zijn; lucky me.
Want de eerste dagen van mijn onkruid wied baantje zat ik onder de muggen, steekvliegen, groene mieren bulten op mijn armen, rug en benen; met een mooi aantal van ongeveer 30. En zelfs nog met zandvlooien aangevuld was het een goed slagveld geworden; they must like you very much. Ik was dag 3 voorzien van tea tree oil, insectenspray bus en goede meptechniek dus helemaal insecten proof. Dus nu hak ik ze in mootjes …
Op mijn laatste dag maak ik bami goreng ala mayo. Met een goed glas wijn en een driemaal dank voor lovely diner and day komt zo mijn eerste wwoof experience ten einde en ben ik een nieuwe opa & oma rijker.
Vandaag staat er een nieuw avontuur te wachten: ik ga na namelijk naar een 2e wwoof adres dat hij heeft geregeld want ik zou dat fantastisch vinden. En zo laat ik mijn reis lekker voortgaan op die trein van ervaringen en ga ik nu naar Karnak Playhouse; een amphitheater midden in de bergen van Mossman. Karnak Playhouse is eigendom van Diane Cilento, Australisch en wereldberoemde actrice/reggisseur uit de jaren 60/70 en ex-vrouw van Sean Connery; www.karnakplayhouse.com.au Op 18 december treed hier namelijk een bekende band op; Galapapos Duck. Ze hebben hulp nodig voor van alles en nog wat; aldus haar compagnon die de gehele property daar runt met staff en wwoofers; we will see what this journey me brings!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: love, peace and hapiness; and you will have everyday a lovely day!
I will invite you soon for the AMM 16
06 december, 2009
Slaap op de stoep en help een zwerfjongere van de straat.
Met dit design en de leus; "Slaap op de stoep en help een zwerfjongere van de straat" wil Snurk Beddengoed zwerfjongeren helpen. Bij aankoop van 'Le Clochard' en 'Le Troittoir' gaat een deel van de opbrengst dan ook naar Stichting Zwerfjongeren Nederland. De hoeslakens zijn vanzelfsprekend kinderarbeidvrij geproduceerd en milieuvriendelijk (hoe kan dat ook anders in het milieu-issue-tijdperk).
26 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: waiting for tonight (jennifer lopez)
Mijn laatste tripje met de bus naar boven; Cairns. Hoe smooth de busreizen so far verliepen en hoe enthousiaste vogel ik over het principe van de bus “hop on-hop-off” ben geworden viel mijn laatste ritje toch wel even iets tegen!
Ik keek namelijk uit naar een nachtritje in de bus met 2 stoelen en zo zou ik voor ik het wist er alweer zijn. Met dat de bus 1 uur later dan gepland arriveert weet ik al niet meer hoe ik moet ik zitten door het ongeduldige wachten voor die tijd. En van die 2 stoelen mocht ik midden in de nacht er 1,5 afstaan aan de Amerikaanse Notorious BIG die vanuit zijn avond clubben met vrienden zijn vliegtuig naar huis nam vanuit Ciarns. Dat deze 1,5 stoelzitter nog lang niet moe was bleek wel uit de sterke verhalenbus die hij op mij hard gericht samen met zijn sterke drankenlucht zat ik dus lekker beplakt tegen het raam met een stijve nek van het mayo-lachje en mayo-knikje. Aan alle gesprekken komen een einde en werd het sterke ‘snorring’. Mijn laatste ritje bus gaat dus onvergetelijk de boeken in!
Bij aankomst even voor 7 uur sta ik in een enorme tropische regenbui te wachten op een geweldige service van het hostel; taxi op hun rekening.
Met deze service en entrée van het hostel kijk ik uit naar mijn bed voor een ochtendslaapje. Eenmaal in mijn dorm is het zweetlucht niveau niet te harden dus besluit ik toch maar te gaan in de frisse regen van de vroege ochtend Cairns te verkennen. Een pit stop voor een goede caffeine shot kan ik er wel even tegenaan.
Cairns is een bestemming met mooie verhalen van vele reizigers maar zeker niet van het plaatsje zelf. Juist van alles wat hieromheen gebeurt en dat is overduidelijk een feit. Na een ochtend rondlopen door het centrum, bezoekje aan de ShoppingMall met een enorme kerstboom in het midden, middagwandeling over de Esplanade doe ik een middagdutje bij de Lagoon (met zout water, wat je zeker niet verwacht in deze pool).
En zo stuit ik op een briljante vinding al hier; fun free fitness. Van yoga tot aquarobics voor 50+ is elke ochtend wel een activiteit om aan mee te doen; morgenochtend om half 7 is er pilates. Een goed begin van de dag bedacht ik me dus zo.
Dus zo stond ik samen met een Zweeds meisje op donderdagochtend half 7 aan de pilates tussen de vitale oudjes van Cairns en een handjevol jongens van een jaar of 15 (en dat waren trouwe aanhangers want ze hadden zelfs hun eigen matje bij me, de Aussies blijven me verbazen; jong en oud). Een uurtje ontspanning van je spieren met deze leeftijdscategorie was toch wel weer een bijzondere ervaring!
De rest van de ochtend mocht ik spenderen aan het zoeken van een nieuwe cheap telefoon. Een smash van broekzak op de grond was genoeg om die van mij uit te schakelen; geen beeld meer. Dus nu naast een Aussie nummer ook een echte Aussie telefoon (een adapter met 2 plugs) en dat betekent dat mijn Nederlandse nummer niet meer bereikbaar is; sim lock principe (voor de zekerheid nog even mijn Aussie nr: 040 254 20 85).
De middag naar de Botenic Gardens met een fresh en salt water creek; een mooie plattegrond mee en lekker wandelen. Schatten is duidelijk niet mijn cup of tea want de wandeling van 1 uur ernaartoe was met 32 graden iets langer, bovenal lekker HOT en toen begon de route pas ;-) Nou moet ik wel zeggen dat ik mijn wandeling door die garden met een snelle pas liep want het was een waar muggen paradijs; lekker actief liep ik dus om me heen te meppen (hoezo actief dagje).
Eenmaal terug mijn Nederlands weer even geoefend met driekwart van het hostel hier en mijn nieuwe telefoon met nummers geinstalleerd zodat ik een jarig vriendinnetje eindelijk kon bellen!
Wat Cairns trouwens welbekend maakt is: Whoolsed. De place to be voor alle backpackers; voor de avondmaal en stapavond. Zo ontvangen wij vanuit ons hostel elke avond een free meal voucher voor een pasta of spaghetti dish waar ik onverkomelijk over moet zeggen; niets mis mee, papa!
En op donderdagavond is het ladies night met gratis champagne uurtje. Dus dress up en lekker fabolous champagne bestellen op je slippers (je moet wel met 2 benen op de grond blijven staan).
Dus nu gaan we buiten Cairns de omgeving verkennen; nog even geen tours of activiteiten maar WWOOFEN in Port Douglas. Voor minimaal 1 week ga ik een artistiek stel met een gallerij in Port Douglas helpen op hun landgoed vol fruit in ruil voor maaltijden en accomodatie. Een manier om wat van het Australische leven in North Queensland te proeven en ontdekken waar naast mijn 4 uur werkdag vooral genieten en gezelligheid de ingredienten zijn, aldus mijn host.
Morgenochtend stap ik op de bus naar Port Douglas voor een zeker bijzondere ervaring.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 15
Mijn laatste tripje met de bus naar boven; Cairns. Hoe smooth de busreizen so far verliepen en hoe enthousiaste vogel ik over het principe van de bus “hop on-hop-off” ben geworden viel mijn laatste ritje toch wel even iets tegen!
Ik keek namelijk uit naar een nachtritje in de bus met 2 stoelen en zo zou ik voor ik het wist er alweer zijn. Met dat de bus 1 uur later dan gepland arriveert weet ik al niet meer hoe ik moet ik zitten door het ongeduldige wachten voor die tijd. En van die 2 stoelen mocht ik midden in de nacht er 1,5 afstaan aan de Amerikaanse Notorious BIG die vanuit zijn avond clubben met vrienden zijn vliegtuig naar huis nam vanuit Ciarns. Dat deze 1,5 stoelzitter nog lang niet moe was bleek wel uit de sterke verhalenbus die hij op mij hard gericht samen met zijn sterke drankenlucht zat ik dus lekker beplakt tegen het raam met een stijve nek van het mayo-lachje en mayo-knikje. Aan alle gesprekken komen een einde en werd het sterke ‘snorring’. Mijn laatste ritje bus gaat dus onvergetelijk de boeken in!
Bij aankomst even voor 7 uur sta ik in een enorme tropische regenbui te wachten op een geweldige service van het hostel; taxi op hun rekening.
Met deze service en entrée van het hostel kijk ik uit naar mijn bed voor een ochtendslaapje. Eenmaal in mijn dorm is het zweetlucht niveau niet te harden dus besluit ik toch maar te gaan in de frisse regen van de vroege ochtend Cairns te verkennen. Een pit stop voor een goede caffeine shot kan ik er wel even tegenaan.
Cairns is een bestemming met mooie verhalen van vele reizigers maar zeker niet van het plaatsje zelf. Juist van alles wat hieromheen gebeurt en dat is overduidelijk een feit. Na een ochtend rondlopen door het centrum, bezoekje aan de ShoppingMall met een enorme kerstboom in het midden, middagwandeling over de Esplanade doe ik een middagdutje bij de Lagoon (met zout water, wat je zeker niet verwacht in deze pool).
En zo stuit ik op een briljante vinding al hier; fun free fitness. Van yoga tot aquarobics voor 50+ is elke ochtend wel een activiteit om aan mee te doen; morgenochtend om half 7 is er pilates. Een goed begin van de dag bedacht ik me dus zo.
Dus zo stond ik samen met een Zweeds meisje op donderdagochtend half 7 aan de pilates tussen de vitale oudjes van Cairns en een handjevol jongens van een jaar of 15 (en dat waren trouwe aanhangers want ze hadden zelfs hun eigen matje bij me, de Aussies blijven me verbazen; jong en oud). Een uurtje ontspanning van je spieren met deze leeftijdscategorie was toch wel weer een bijzondere ervaring!
De rest van de ochtend mocht ik spenderen aan het zoeken van een nieuwe cheap telefoon. Een smash van broekzak op de grond was genoeg om die van mij uit te schakelen; geen beeld meer. Dus nu naast een Aussie nummer ook een echte Aussie telefoon (een adapter met 2 plugs) en dat betekent dat mijn Nederlandse nummer niet meer bereikbaar is; sim lock principe (voor de zekerheid nog even mijn Aussie nr: 040 254 20 85).
De middag naar de Botenic Gardens met een fresh en salt water creek; een mooie plattegrond mee en lekker wandelen. Schatten is duidelijk niet mijn cup of tea want de wandeling van 1 uur ernaartoe was met 32 graden iets langer, bovenal lekker HOT en toen begon de route pas ;-) Nou moet ik wel zeggen dat ik mijn wandeling door die garden met een snelle pas liep want het was een waar muggen paradijs; lekker actief liep ik dus om me heen te meppen (hoezo actief dagje).
Eenmaal terug mijn Nederlands weer even geoefend met driekwart van het hostel hier en mijn nieuwe telefoon met nummers geinstalleerd zodat ik een jarig vriendinnetje eindelijk kon bellen!
Wat Cairns trouwens welbekend maakt is: Whoolsed. De place to be voor alle backpackers; voor de avondmaal en stapavond. Zo ontvangen wij vanuit ons hostel elke avond een free meal voucher voor een pasta of spaghetti dish waar ik onverkomelijk over moet zeggen; niets mis mee, papa!
En op donderdagavond is het ladies night met gratis champagne uurtje. Dus dress up en lekker fabolous champagne bestellen op je slippers (je moet wel met 2 benen op de grond blijven staan).
Dus nu gaan we buiten Cairns de omgeving verkennen; nog even geen tours of activiteiten maar WWOOFEN in Port Douglas. Voor minimaal 1 week ga ik een artistiek stel met een gallerij in Port Douglas helpen op hun landgoed vol fruit in ruil voor maaltijden en accomodatie. Een manier om wat van het Australische leven in North Queensland te proeven en ontdekken waar naast mijn 4 uur werkdag vooral genieten en gezelligheid de ingredienten zijn, aldus mijn host.
Morgenochtend stap ik op de bus naar Port Douglas voor een zeker bijzondere ervaring.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 15
24 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: aquarian angel (blue six)
Met de traveltime van Greyhound op mijn schoot lees ik nog even een korte introductie over mijn volgende bestemming met als kop ‘see you in paradise’. Ik ga naar 1 van de meest beautiful places op de wereld; de Whitsunday Islands.
En zo sta ik na 945 kilometer in Airlie Beach, de 2e uitvalbasis. In vergelijking met Hervy Bey is dit heuvelachtige dorpje rijk aan charme van een gezellig centrum, geweldige haven (met hoe kan het natuurlijk anders watertanden boten) en veel accomodatiecomplexen. Ook hier is het zeewater geen zwemwater en is er evenals in Brisbane een lagoon gecreerd waar je een middag heerlijk kunt genieten.
Goed en dan ben ik al even onderweg heb ik mijn planmatigheid verschoven naar al wat meer just-go-with-the-flow en ontdek! En voor mij was de ontdekking voor een goede whitsunday trip niet zo huge. Want ik liep namelijk tegen de schoolies aan. Dat betekent dat een overload aan scholieren en jongeren die alle tentamens hebben gehad en nu vakantie hebben en dat met 1 nationale feestweek inluiden. Het is een spring break van Amerika en met deze temperaturen dagelijks HOT NEWS op TV over deze schoolies. En voor mij betekent dat alle cheap en more-day-trips fully booked of overpriced. Ook door dat mooie zomerweer zullen weinig zeilen uitgaan en maken die overpriced sailing trips dus ook geen sense. Ik kies dan ook voor een geweldige motorboot voor 1 dag met drie hippe en charmante Aussies van boven de 40 als host en goede ervaringen van anderen.
Met een vroege start (value for your money = hele dag trip) vertrekken we naar de lookout point op Tongue Point en is het uitzicht werkelijk breath taking.
Goede snap shots en we gaan voor een Aussie barbie op de Whitsunday Island; het grooste eiland met zo ongelooflijk wit en zacht zand en een uitzicht van helder turquoise water. En do I need to say more dat je op een parelwit strand staat met een bordje in je hand waarop je vis ligt dat tijdens onze rit gevangen, je uitzicht helderwater is en je in gezelschap bent van een leuke en bijzondere nieuwe mensen …
Met een goede bodem racen we op de motorboot lekker door naar Hook Island; montano bay voor snorkelen. Ik als tweede stuurman mocht boven ook even de versnellingspook inzetten, vet! Deze spot is toch wel de beste van de whitsundays voor snorkelen in the Great Barrier Reef; wat 60 kilometer lang is, loopt van Cape York (noord-oost Australie) tot Bundaberg (zuid-oost Australie) en behoort tot 1 van de zeven wereld wonderen. The Great Barrier Reef is werelds grootste reef systeem.
Met eventuele kwallen in vooruitzicht hees ik mezelf in een “stingersuit”. En dat er vanaf mijn gezicht af te lezen is, dat dit pakse zeker niet behoort tot de categorie charmant, fluistert chameur crewlid nog in mijn oor dat Gucci deze speciaal heeft ontworpen, dus staat het me geweldig. Pakske aan, tuf ik even goed in mijn bril zodat mijn glazen niet beslaan, trek ik mijn slippers aan en stop ik mijn luchtpijpje in mijn mond; ik ben klaar voor mijn snorkelexperience.
Ik zie enorme veel visjes, allemaal soorten koraal in verschillende kleuren en vormen en zoveel variaties van zeewier en zelfs een enorme turtel die mij van links inhaalt (vraag me wel af of het een echte Aussie is; niet echt relaxed laidback stijl dat hij me inhaalt en ook nog eens van links).
Na mijn 1,5 uur snorkel experience check ik op de boot nog even de visjes die ik heb gezien en het soort koraal, teveel om op te noemen. Echt een fantastische spot zeg! Met een after dinner chip en drink dobberen we nu lekker nog even over de whitsundays. En rond 6 uur sta ik met een ongelooflijke mooie ervaring rijker op de kade.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: ergens wacht er iets ongelooflijks om ontdekt te worden.
I will invite you soon for the AMM 14
Met de traveltime van Greyhound op mijn schoot lees ik nog even een korte introductie over mijn volgende bestemming met als kop ‘see you in paradise’. Ik ga naar 1 van de meest beautiful places op de wereld; de Whitsunday Islands.
En zo sta ik na 945 kilometer in Airlie Beach, de 2e uitvalbasis. In vergelijking met Hervy Bey is dit heuvelachtige dorpje rijk aan charme van een gezellig centrum, geweldige haven (met hoe kan het natuurlijk anders watertanden boten) en veel accomodatiecomplexen. Ook hier is het zeewater geen zwemwater en is er evenals in Brisbane een lagoon gecreerd waar je een middag heerlijk kunt genieten.
Goed en dan ben ik al even onderweg heb ik mijn planmatigheid verschoven naar al wat meer just-go-with-the-flow en ontdek! En voor mij was de ontdekking voor een goede whitsunday trip niet zo huge. Want ik liep namelijk tegen de schoolies aan. Dat betekent dat een overload aan scholieren en jongeren die alle tentamens hebben gehad en nu vakantie hebben en dat met 1 nationale feestweek inluiden. Het is een spring break van Amerika en met deze temperaturen dagelijks HOT NEWS op TV over deze schoolies. En voor mij betekent dat alle cheap en more-day-trips fully booked of overpriced. Ook door dat mooie zomerweer zullen weinig zeilen uitgaan en maken die overpriced sailing trips dus ook geen sense. Ik kies dan ook voor een geweldige motorboot voor 1 dag met drie hippe en charmante Aussies van boven de 40 als host en goede ervaringen van anderen.
Met een vroege start (value for your money = hele dag trip) vertrekken we naar de lookout point op Tongue Point en is het uitzicht werkelijk breath taking.
Goede snap shots en we gaan voor een Aussie barbie op de Whitsunday Island; het grooste eiland met zo ongelooflijk wit en zacht zand en een uitzicht van helder turquoise water. En do I need to say more dat je op een parelwit strand staat met een bordje in je hand waarop je vis ligt dat tijdens onze rit gevangen, je uitzicht helderwater is en je in gezelschap bent van een leuke en bijzondere nieuwe mensen …
Met een goede bodem racen we op de motorboot lekker door naar Hook Island; montano bay voor snorkelen. Ik als tweede stuurman mocht boven ook even de versnellingspook inzetten, vet! Deze spot is toch wel de beste van de whitsundays voor snorkelen in the Great Barrier Reef; wat 60 kilometer lang is, loopt van Cape York (noord-oost Australie) tot Bundaberg (zuid-oost Australie) en behoort tot 1 van de zeven wereld wonderen. The Great Barrier Reef is werelds grootste reef systeem.
Met eventuele kwallen in vooruitzicht hees ik mezelf in een “stingersuit”. En dat er vanaf mijn gezicht af te lezen is, dat dit pakse zeker niet behoort tot de categorie charmant, fluistert chameur crewlid nog in mijn oor dat Gucci deze speciaal heeft ontworpen, dus staat het me geweldig. Pakske aan, tuf ik even goed in mijn bril zodat mijn glazen niet beslaan, trek ik mijn slippers aan en stop ik mijn luchtpijpje in mijn mond; ik ben klaar voor mijn snorkelexperience.
Ik zie enorme veel visjes, allemaal soorten koraal in verschillende kleuren en vormen en zoveel variaties van zeewier en zelfs een enorme turtel die mij van links inhaalt (vraag me wel af of het een echte Aussie is; niet echt relaxed laidback stijl dat hij me inhaalt en ook nog eens van links).
Na mijn 1,5 uur snorkel experience check ik op de boot nog even de visjes die ik heb gezien en het soort koraal, teveel om op te noemen. Echt een fantastische spot zeg! Met een after dinner chip en drink dobberen we nu lekker nog even over de whitsundays. En rond 6 uur sta ik met een ongelooflijke mooie ervaring rijker op de kade.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: ergens wacht er iets ongelooflijks om ontdekt te worden.
I will invite you soon for the AMM 14
23 november, 2009
the word of the year: 'twitteren'
Vorig jaar werd het woord 'swaffelen' gekozen tot het woord van het jaar. Afgelopen zaterdag hebben de leden van het genootschap van Onze Taal het woord 'twitteren' gekozen tot het woord van het jaar. En zo wint twitteren van kopvoddentax, vaccinatieangst, koninginnedagdrama en vuvuzela (Zuid-Afrikaanse toeter gebruikt bij voetbalwedstrijden).
So twitteren it is :-)
So twitteren it is :-)
21 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: walking on a dream (empire of the sun)
In de ochtend arriveer ik in Hervey Bay, de uitvalbasis voor Fraser Island tripjes. In de avond voor de trip zitten we op een uitgezakte en stoffige bank in het hostel aandachtig te luisteren naar de briefing op de Aussie way over de 3 dagen selfdrive trip door het grootste zandeiland van de wereld. En deze Aussie way is helder zonder doekjes, straight en clear about the do’s and don’ts en zeker geen tripje risico’s; dingo’s, red lines met no go roads, verantwoordelijkheid van de auto (BOND van 1.000 DOLLAR), de zee is geen zwemwater door de dodelijke kwallen, haaien en stroming, zitten we alle 16 goed scherp.
En die 16 personen zijn (verdeeld over 2 4WD):
Engeland represent: stelletje uit Londen, 1 mature guy wederom uit Londen
Ierland represent: 3 beer guys waar de beste beschrijving bijhoort; begin de dag met bier en eindig de dag met bier en 2 chameurs Berry (Berry Ber) en Richie
Canada represent: 2 lovely girls en rechtstreeks uit de Hills overgevlogen
German represent: 2 zuurpruim meisjes die ‘smile’ niet tot hun gezichtsuitdrukking hebben toegelaten, 1 koekie monster in vrouwelijke versie die begint bij optstaan over eten en eet de gehele dag door en 1 wat verlegen jongen
Frankrijk represent: Frenchie guy; zijn echte naam is niet uit te spreken en met een broekzak vol aan Engelse woorden kwam alles voor hem als een verrassing
Holland represent: how do you pronounce your name? Ok, we call you Mandy ok?!
Om half 8 staan we allemaal ready steady met 1 rugzak klaar voor de 1e uitdaging: boodschappen doen voor 3 dagen! Bepakt en bezakt op naar de ferry. Van free position hubs naar 4WD en begint ons avontuur op het 124 kilometer uitgestrekte zandeiland naar de eerste stop lake wabby. Met een lekker begin door rough tracks en soft sand schudden we allemaal al lekker door de landcruiser en worden we al gezellig close. Na 1 uur zand driving zijn we er; lake wabby. Nog even een dik half uur lopen door het warme zand komen we goed bezweet aan bij een helder meer dat omgeven is door een enorme zandheuvel aan de ene kant en ecalyptische bebossing aan de andere kant. Dat deze enorme zandheuvel een geweldige attractie is om met je bodyboard vanaf te glijden laten 2 Aussie gezinnen ons zien waarop Frenchie guy ook een sliding maakt hiervan en briljant neerkomt en zo tot hero van de dag de boeken in gaat.
Later op het strand spelen we met de Aussie families rugby op zijn tik hem aan manier. We vergeten totaal de tijd en zitten te laat in de auto voor onze 2e bestemming: camping spot. Het tij van het water komt steeds dichterbij en met zout water in de auto ‘we loose oure f** bond’. Dus lekker in de middle of nowhere gaan de tenten snel op, het vuur aan voor de BBQ en is het gat graven voor de pie en poe’s. Welkom Fraser Night 1. We genieten van onze primitieve BBQ, drinks, sound of the waves, zand nu al overal, lopen op slippers, geen douche en we are living the deam!
De volgende dag is de ochtend glorie mijn wekker en zo sta ik om 6 uur op mijn blote voeten aan de rand van de zee, spot ik gewoon 3 haaien in de verte en zie ik de zon opkomen. Onze missie voor deze ochtend was Eli Creek. Met een gestrand camping spot door onze Aussie rugby play zitten we tot half 1 stuck op deze plek door het tij: vloed. We are not allowed to drive; we lose our f** bond!
Klokslag half 1 iedereen in de 4WD naar Eli Creek. Waar we weer in enorme ontdekking van dit eiland vallen; een meer van chrystal clear water met een stroming naar die je meevoert tot bijna aan de zee. Lekker poedelen we in deze refreshing zone na een pootje badende zwetende ochtend.
We are out of time en passeren het Maheno wreck als een stel Japanners met onze camera’s gereed, schieten we een paar leuke plaatjes en crossen en stoten we all the way up naar Indian Head. We scheuren langs de Pinnacles (rood/geel gekleurde sand cliffs) voor the best vantage point of the island. I’ts amazing. We living the dream, man!
Met een Japans schema zitten we nu op tijd in de auto voor camping night 2. En stond de avond hiervoor in het teken van het tij van de zee was het nu echt zoeken na een ‘dingo’ vrije spot. We dachten er 1 gevonden te hebben dus tenten op en let’s cook; spagetti op de gasspitjes met de peppers en restjes van de BBQ. De avond valt door een enorm heldere lucht vol sterren sneller dan we dachten en zo zaten we dan weer te genieten van ons eten, viezer van het zand en wederom geen douche of sanitair, en werd het gezang met de ipod steeds valser naarmate de avond vorderde. We are living the dream.
Met een vroege wekker kruipen we op tijd onze tenten in. Niet voor lang want met een trippende f** Canadian girl van het andere kamp en rondsleupende dingo’s hadden we het nog een slopende nacht te gaan.
Totaal fucked up stonden we die ochtend nog voor 6 uur onze tenten af te breken voor onze laatste hotspot: lake mckenzie.
Met onduidelijke kaart voor deze dag reden we 2 uur door rough sand en tracks, raakten we compleet stucked in het zand kozen we voor de redlines roads (f** our bond!). En zo kwamen we vol gas aan bij Lake McKenzie. Save the best for last! F** amazing. Living the dream! Chrystal clear the best. Freshness the best. We made it! Teampower! Met een overheerlijke ochtend zon lagen we nu als 16 vrienden die voor ons gevoel al 2 weken samen op vakantie zijn te genieten op dit parelwitte zand. Met de bears (of course Ierse guys), oranges en lots of suncream tikten de tijd voorbij.
Klokslag 12 in de 4WD om de ferry van 2pm te halen. Met een kritische kijk op de map kiezen we wederom voor de korte route via de rode lijnen road (f** the bond), dit scheelt ons tijd. Dachten we want na 2 keer vastgelopen, back in 4WD second gear naar L4, stuck again met een oorverdovend muziekje uit onze auto ‘temp sens check water’ ofwel; motor oververhit. Afkoelen midden in de zon, water bijvullen en weer gaan. Stuck again, this continue for ages. Push guys, come on. Behulpzame Aussies helpen ons verder het zachte zand door. Voorbij de bocht word het beter. Dus there we go again. Stuck again. We are soo totally scrooded up. Reverse, L4 again en vol gas, en music is playing again met een laag oliepeil. De tijd begint te dringen; this road takes for ages!
Uit het niets komen er 3 Aussie technicus aanrennen en helpen ons van de weg. Banden spanning terug naar 20, everyone out the car en let’s try again. We can do it. Boven op de berg sprongen wij er weer in. Nog 3K te gaan, 9 minuten op de klok. F** hell dat redden we nooit. Gewoon gassen. We can do it. Nog minder dan een minuut rijden we asfelt op met een sign ‘barge’. Snel een jump uit de kar en wielen uit 4WD in free hubs. Gassen again. In de verte zien we de ferry klaar voor vertrek. Sprint naar office desk. No time left on the clock guys, so drive trhough. En achter ons wordt de laadbak omhoog gezet. We made it. Onder luid applaus van onze Zombie 4WD stond ook Jitney op de ferry.
Living the dream, man!
Back on track naar het pompstation door diesel en lucht voor de wielen, door naar het hostel voor de check door de organisatie. Waren er problemen? Geen enkele antwoorden wij. Was het zwaar? Soms the to soft and dry rough tracks. Did we liked it? YEEEAHH MAN! Living the dream. Guys: you did a good job, everything is perfect!! WE DID IT! F** the bond, living the dream.
Checking in again, douchen, srubben, was het zand van je af. Schoon. Wat voelt dat fantastisch zeg! Met een afsluiting bij de Chinees aten we onze lunch & diner met ‘onbeperkt’ onder het genot van drank BYO.
16 people like we know each other for ages and feeling like we spend 2 weeks on Fraser Island were those 3 days amazing. Rate it between 1 till 10. We say: 9 is the best!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: when the moon hits your eye like a big pizza pie. That’s amore.
I will invite you soon for the AMM 15
In de ochtend arriveer ik in Hervey Bay, de uitvalbasis voor Fraser Island tripjes. In de avond voor de trip zitten we op een uitgezakte en stoffige bank in het hostel aandachtig te luisteren naar de briefing op de Aussie way over de 3 dagen selfdrive trip door het grootste zandeiland van de wereld. En deze Aussie way is helder zonder doekjes, straight en clear about the do’s and don’ts en zeker geen tripje risico’s; dingo’s, red lines met no go roads, verantwoordelijkheid van de auto (BOND van 1.000 DOLLAR), de zee is geen zwemwater door de dodelijke kwallen, haaien en stroming, zitten we alle 16 goed scherp.
En die 16 personen zijn (verdeeld over 2 4WD):
Engeland represent: stelletje uit Londen, 1 mature guy wederom uit Londen
Ierland represent: 3 beer guys waar de beste beschrijving bijhoort; begin de dag met bier en eindig de dag met bier en 2 chameurs Berry (Berry Ber) en Richie
Canada represent: 2 lovely girls en rechtstreeks uit de Hills overgevlogen
German represent: 2 zuurpruim meisjes die ‘smile’ niet tot hun gezichtsuitdrukking hebben toegelaten, 1 koekie monster in vrouwelijke versie die begint bij optstaan over eten en eet de gehele dag door en 1 wat verlegen jongen
Frankrijk represent: Frenchie guy; zijn echte naam is niet uit te spreken en met een broekzak vol aan Engelse woorden kwam alles voor hem als een verrassing
Holland represent: how do you pronounce your name? Ok, we call you Mandy ok?!
Om half 8 staan we allemaal ready steady met 1 rugzak klaar voor de 1e uitdaging: boodschappen doen voor 3 dagen! Bepakt en bezakt op naar de ferry. Van free position hubs naar 4WD en begint ons avontuur op het 124 kilometer uitgestrekte zandeiland naar de eerste stop lake wabby. Met een lekker begin door rough tracks en soft sand schudden we allemaal al lekker door de landcruiser en worden we al gezellig close. Na 1 uur zand driving zijn we er; lake wabby. Nog even een dik half uur lopen door het warme zand komen we goed bezweet aan bij een helder meer dat omgeven is door een enorme zandheuvel aan de ene kant en ecalyptische bebossing aan de andere kant. Dat deze enorme zandheuvel een geweldige attractie is om met je bodyboard vanaf te glijden laten 2 Aussie gezinnen ons zien waarop Frenchie guy ook een sliding maakt hiervan en briljant neerkomt en zo tot hero van de dag de boeken in gaat.
Later op het strand spelen we met de Aussie families rugby op zijn tik hem aan manier. We vergeten totaal de tijd en zitten te laat in de auto voor onze 2e bestemming: camping spot. Het tij van het water komt steeds dichterbij en met zout water in de auto ‘we loose oure f** bond’. Dus lekker in de middle of nowhere gaan de tenten snel op, het vuur aan voor de BBQ en is het gat graven voor de pie en poe’s. Welkom Fraser Night 1. We genieten van onze primitieve BBQ, drinks, sound of the waves, zand nu al overal, lopen op slippers, geen douche en we are living the deam!
De volgende dag is de ochtend glorie mijn wekker en zo sta ik om 6 uur op mijn blote voeten aan de rand van de zee, spot ik gewoon 3 haaien in de verte en zie ik de zon opkomen. Onze missie voor deze ochtend was Eli Creek. Met een gestrand camping spot door onze Aussie rugby play zitten we tot half 1 stuck op deze plek door het tij: vloed. We are not allowed to drive; we lose our f** bond!
Klokslag half 1 iedereen in de 4WD naar Eli Creek. Waar we weer in enorme ontdekking van dit eiland vallen; een meer van chrystal clear water met een stroming naar die je meevoert tot bijna aan de zee. Lekker poedelen we in deze refreshing zone na een pootje badende zwetende ochtend.
We are out of time en passeren het Maheno wreck als een stel Japanners met onze camera’s gereed, schieten we een paar leuke plaatjes en crossen en stoten we all the way up naar Indian Head. We scheuren langs de Pinnacles (rood/geel gekleurde sand cliffs) voor the best vantage point of the island. I’ts amazing. We living the dream, man!
Met een Japans schema zitten we nu op tijd in de auto voor camping night 2. En stond de avond hiervoor in het teken van het tij van de zee was het nu echt zoeken na een ‘dingo’ vrije spot. We dachten er 1 gevonden te hebben dus tenten op en let’s cook; spagetti op de gasspitjes met de peppers en restjes van de BBQ. De avond valt door een enorm heldere lucht vol sterren sneller dan we dachten en zo zaten we dan weer te genieten van ons eten, viezer van het zand en wederom geen douche of sanitair, en werd het gezang met de ipod steeds valser naarmate de avond vorderde. We are living the dream.
Met een vroege wekker kruipen we op tijd onze tenten in. Niet voor lang want met een trippende f** Canadian girl van het andere kamp en rondsleupende dingo’s hadden we het nog een slopende nacht te gaan.
Totaal fucked up stonden we die ochtend nog voor 6 uur onze tenten af te breken voor onze laatste hotspot: lake mckenzie.
Met onduidelijke kaart voor deze dag reden we 2 uur door rough sand en tracks, raakten we compleet stucked in het zand kozen we voor de redlines roads (f** our bond!). En zo kwamen we vol gas aan bij Lake McKenzie. Save the best for last! F** amazing. Living the dream! Chrystal clear the best. Freshness the best. We made it! Teampower! Met een overheerlijke ochtend zon lagen we nu als 16 vrienden die voor ons gevoel al 2 weken samen op vakantie zijn te genieten op dit parelwitte zand. Met de bears (of course Ierse guys), oranges en lots of suncream tikten de tijd voorbij.
Klokslag 12 in de 4WD om de ferry van 2pm te halen. Met een kritische kijk op de map kiezen we wederom voor de korte route via de rode lijnen road (f** the bond), dit scheelt ons tijd. Dachten we want na 2 keer vastgelopen, back in 4WD second gear naar L4, stuck again met een oorverdovend muziekje uit onze auto ‘temp sens check water’ ofwel; motor oververhit. Afkoelen midden in de zon, water bijvullen en weer gaan. Stuck again, this continue for ages. Push guys, come on. Behulpzame Aussies helpen ons verder het zachte zand door. Voorbij de bocht word het beter. Dus there we go again. Stuck again. We are soo totally scrooded up. Reverse, L4 again en vol gas, en music is playing again met een laag oliepeil. De tijd begint te dringen; this road takes for ages!
Uit het niets komen er 3 Aussie technicus aanrennen en helpen ons van de weg. Banden spanning terug naar 20, everyone out the car en let’s try again. We can do it. Boven op de berg sprongen wij er weer in. Nog 3K te gaan, 9 minuten op de klok. F** hell dat redden we nooit. Gewoon gassen. We can do it. Nog minder dan een minuut rijden we asfelt op met een sign ‘barge’. Snel een jump uit de kar en wielen uit 4WD in free hubs. Gassen again. In de verte zien we de ferry klaar voor vertrek. Sprint naar office desk. No time left on the clock guys, so drive trhough. En achter ons wordt de laadbak omhoog gezet. We made it. Onder luid applaus van onze Zombie 4WD stond ook Jitney op de ferry.
Living the dream, man!
Back on track naar het pompstation door diesel en lucht voor de wielen, door naar het hostel voor de check door de organisatie. Waren er problemen? Geen enkele antwoorden wij. Was het zwaar? Soms the to soft and dry rough tracks. Did we liked it? YEEEAHH MAN! Living the dream. Guys: you did a good job, everything is perfect!! WE DID IT! F** the bond, living the dream.
Checking in again, douchen, srubben, was het zand van je af. Schoon. Wat voelt dat fantastisch zeg! Met een afsluiting bij de Chinees aten we onze lunch & diner met ‘onbeperkt’ onder het genot van drank BYO.
16 people like we know each other for ages and feeling like we spend 2 weeks on Fraser Island were those 3 days amazing. Rate it between 1 till 10. We say: 9 is the best!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: when the moon hits your eye like a big pizza pie. That’s amore.
I will invite you soon for the AMM 15
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: Midnight Bottle (Colbie Caillat)
Met een nog slaperig hoofd stap ik om 7 uur de bus in voor 325 kilometer verder naar het noorden voor een nieuwe bestemming en ben ik even voor half 10 in een warm en zonnig badplaatsje: Noosa Heads.
Uit de vibe van de stad zit ik nu in een gezellig en warm famiie/stelletjes en backpackers paradijsje. Een paradijsje dat ook goed in de boeken staat voor surfen, too bad for us wederom geen goede golven. Sit back relax en zo lig ik heerlijk ‘mensen’ te spotten en zie ik het meest geweldige stel van mijn reis: een opa die zijn vrouw laat wakeboarden. Oma ligt klaar op de plank met de badmuts op en laat zich door opa goed afzetten en sjoeft voor haar doen toch lekker het strand weer op.
Met een 2,5 week samen reis met de girls besluit ik mijn trip vanuit hier verder alleen voort te zetten en volgen er voor mij nog 2 daagjes in dit zonparadijsje.
Neuroot op horscopen dat ik ik ben lees ik in de Courier Mail dat de maan de goede kant op staat voor mij en zorgt voor een nieuw begin van geweldige periode waarbij mijn geluksgetal 1 is en mijn kleur nu yellow is!
In een nieuw hostel ontmoet ik tijdens de 6pm met & great onder het genot van een lekker verfrissend free glass of wine een leuke club nieuwe mensen waar we later die avond lekker mee door kletsen op het terras van onze keuken.
De volgende dag trek ik samen met Jennifer mijn wandelschoenen aan voor een walk door het National Park van Noosa. Lekker in onze Nederlandse klep modus wandelen we door een droog en tropische omgeving en wandelen we terug met een lekker briesje van de coast terug naar het hostel.
Jennifer heeft voor deze middag nog een missie; ophalen van haar lenzen in Noosa Ville. Voor de gezelligheid duik ik op haar luchtbed mee in de auto (Jennifer reist namelijk met de auto en heeft deze Opel Vectra Station omgebouwd tot een veredelde campervan). Dus lig ik achterstevoren met de overduidelijke routemap (overtreffende trap van ironisch bedoeld) in de auto als navigator. Met de lenzen op zak, maaltijd voor die avond proosten we met een gewelige rode wijn uit de Queensland streek hier op ons avontuur!
In de vroege ochtend van mijn vertrek naar Hervey Bay pak ik samen met Jen nog even van een goed bakkie koffie en laten we ons weer meevoeren door onze eigen routes! Tot weerziens in Sydney zeker.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: we don’t make mistakes here, we just have happy accidents.
I will invite you soon for the AMM 13
Met een nog slaperig hoofd stap ik om 7 uur de bus in voor 325 kilometer verder naar het noorden voor een nieuwe bestemming en ben ik even voor half 10 in een warm en zonnig badplaatsje: Noosa Heads.
Uit de vibe van de stad zit ik nu in een gezellig en warm famiie/stelletjes en backpackers paradijsje. Een paradijsje dat ook goed in de boeken staat voor surfen, too bad for us wederom geen goede golven. Sit back relax en zo lig ik heerlijk ‘mensen’ te spotten en zie ik het meest geweldige stel van mijn reis: een opa die zijn vrouw laat wakeboarden. Oma ligt klaar op de plank met de badmuts op en laat zich door opa goed afzetten en sjoeft voor haar doen toch lekker het strand weer op.
Met een 2,5 week samen reis met de girls besluit ik mijn trip vanuit hier verder alleen voort te zetten en volgen er voor mij nog 2 daagjes in dit zonparadijsje.
Neuroot op horscopen dat ik ik ben lees ik in de Courier Mail dat de maan de goede kant op staat voor mij en zorgt voor een nieuw begin van geweldige periode waarbij mijn geluksgetal 1 is en mijn kleur nu yellow is!
In een nieuw hostel ontmoet ik tijdens de 6pm met & great onder het genot van een lekker verfrissend free glass of wine een leuke club nieuwe mensen waar we later die avond lekker mee door kletsen op het terras van onze keuken.
De volgende dag trek ik samen met Jennifer mijn wandelschoenen aan voor een walk door het National Park van Noosa. Lekker in onze Nederlandse klep modus wandelen we door een droog en tropische omgeving en wandelen we terug met een lekker briesje van de coast terug naar het hostel.
Jennifer heeft voor deze middag nog een missie; ophalen van haar lenzen in Noosa Ville. Voor de gezelligheid duik ik op haar luchtbed mee in de auto (Jennifer reist namelijk met de auto en heeft deze Opel Vectra Station omgebouwd tot een veredelde campervan). Dus lig ik achterstevoren met de overduidelijke routemap (overtreffende trap van ironisch bedoeld) in de auto als navigator. Met de lenzen op zak, maaltijd voor die avond proosten we met een gewelige rode wijn uit de Queensland streek hier op ons avontuur!
In de vroege ochtend van mijn vertrek naar Hervey Bay pak ik samen met Jen nog even van een goed bakkie koffie en laten we ons weer meevoeren door onze eigen routes! Tot weerziens in Sydney zeker.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: we don’t make mistakes here, we just have happy accidents.
I will invite you soon for the AMM 13
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: go your own way (Fleetwood Mac)
Brisbane een ondergeschoven stad aan de oostkust. Een pit stop voor vele toeristen en reizigers aan de oostkust. Het is geen stad met kaliber van Sydney of Melbourne en word ook niet gezien als top-of-mind bestemming. Het is als appels met peren vergelijken, Amsterdam en Den Haag zijn geen Breda maar dat maakt Breda niet minder aantrekkelijk. En dat geldt ook voor Brisbane. Een stad dat omgeven is door een enormie rivier en vanuit haar city marketing perspecief een heerlijke stad heeft gecreerd vol architectuur van de bibliotheek tot en met de musea. Langs de rivier vormt een enorme groene strook van picnic areas en struikgewas met zelfs een ‘streets beach’ een nice place to stay for a day or afternoon break. Laat je door de Botenic Gardens en Roma Park omgeven door de groene oases van rust in deze stad. En voor je het weet sta je ook zo midden in queen street mall wat een kruispunt vormt van allerlei winkels, restaurantjes, koffiespots en zelfs een enorme shopping mall (myer). Vanaf de verschillende bruggen die de wijken met elkaar verbind heb je een waanzinnig uitzicht over de skyline van Brisbane. Naast een well organized openbaar vervoer netwerk van watertaxi’s (city cats) en bussen die je naar verschillende punten brengen, zoals het look out punt op mount coot tha, kan je in deze stad ook heerlijk fietsen over de aangelegde fietspaden.
Op vrijdagavond begint het weekend ook hier en stromen de cafes en barretjes al vroeg vol. Op straat schuif ik op een klapstoeltje aan bij een handjevol andere geinteresseerden en luisteren we naar een optreden van een meisje op een klein podium met een geweldige stem en gitaar. Vol appleus sta ik op en begeef ik me het volgende moment in een tango dans met professionals waar het publiek zich op het ritme van de muziek in mengt en zo een levendige en gezellige sfeer ontstaat. Achter ons branden de lichtjes van de grote kantoorpanden die weerkaatsen op de rivier. Voor mij was Brisbane een heerlijke stad om 3 dagen te mogen verblijven.
In de stijl van Glamour kom ik dan ook met de 12 AMT* OF BRISBANE:
1. Wandel een middag door de South Bank
2. Picknick in de areas van South Bank
3. Neem de Victoria Bridge naar City Centre voor window shoppen
4. Spendeer een ochtend in de Queensland bibliotheek voor gratis wifi
5. Dineer in een leuk tentje in Fortitude Valley (mecca bah) of ChinaTown
6. Breng een middag door in de Botenic Gardens
7. Maak vanaf de bruggen skyline foto’s van Brisbane
8. Duik een bar op vrijdagavond in en begeef je heerlijk tussen de vibe van weekend
9. Ontbijt in Roma park via de Kurilpa Bridge
10. Bekijk de vele architectonische hotspots van de stad
11. Koop een dagkaart voor het openbaar vervoer en verken de stad via de bus (naar mount coot tha) en city cat (hop van de ene kant van de rivier naar de andere rivier)
12. Kies een hostel met een BBQ voor de Aussie feeling (Yellow Submarine) of een rooftop voor de lights of Brisbane (Chill Backpackers)
* AUSTRALIAN MAYO TIPS
Keep on sparkling people,
Keep in mind: om een vriend te hebben, moet je er zelf een zijn.
I will invite you soon for the AMM 12
Brisbane een ondergeschoven stad aan de oostkust. Een pit stop voor vele toeristen en reizigers aan de oostkust. Het is geen stad met kaliber van Sydney of Melbourne en word ook niet gezien als top-of-mind bestemming. Het is als appels met peren vergelijken, Amsterdam en Den Haag zijn geen Breda maar dat maakt Breda niet minder aantrekkelijk. En dat geldt ook voor Brisbane. Een stad dat omgeven is door een enormie rivier en vanuit haar city marketing perspecief een heerlijke stad heeft gecreerd vol architectuur van de bibliotheek tot en met de musea. Langs de rivier vormt een enorme groene strook van picnic areas en struikgewas met zelfs een ‘streets beach’ een nice place to stay for a day or afternoon break. Laat je door de Botenic Gardens en Roma Park omgeven door de groene oases van rust in deze stad. En voor je het weet sta je ook zo midden in queen street mall wat een kruispunt vormt van allerlei winkels, restaurantjes, koffiespots en zelfs een enorme shopping mall (myer). Vanaf de verschillende bruggen die de wijken met elkaar verbind heb je een waanzinnig uitzicht over de skyline van Brisbane. Naast een well organized openbaar vervoer netwerk van watertaxi’s (city cats) en bussen die je naar verschillende punten brengen, zoals het look out punt op mount coot tha, kan je in deze stad ook heerlijk fietsen over de aangelegde fietspaden.
Op vrijdagavond begint het weekend ook hier en stromen de cafes en barretjes al vroeg vol. Op straat schuif ik op een klapstoeltje aan bij een handjevol andere geinteresseerden en luisteren we naar een optreden van een meisje op een klein podium met een geweldige stem en gitaar. Vol appleus sta ik op en begeef ik me het volgende moment in een tango dans met professionals waar het publiek zich op het ritme van de muziek in mengt en zo een levendige en gezellige sfeer ontstaat. Achter ons branden de lichtjes van de grote kantoorpanden die weerkaatsen op de rivier. Voor mij was Brisbane een heerlijke stad om 3 dagen te mogen verblijven.
In de stijl van Glamour kom ik dan ook met de 12 AMT* OF BRISBANE:
1. Wandel een middag door de South Bank
2. Picknick in de areas van South Bank
3. Neem de Victoria Bridge naar City Centre voor window shoppen
4. Spendeer een ochtend in de Queensland bibliotheek voor gratis wifi
5. Dineer in een leuk tentje in Fortitude Valley (mecca bah) of ChinaTown
6. Breng een middag door in de Botenic Gardens
7. Maak vanaf de bruggen skyline foto’s van Brisbane
8. Duik een bar op vrijdagavond in en begeef je heerlijk tussen de vibe van weekend
9. Ontbijt in Roma park via de Kurilpa Bridge
10. Bekijk de vele architectonische hotspots van de stad
11. Koop een dagkaart voor het openbaar vervoer en verken de stad via de bus (naar mount coot tha) en city cat (hop van de ene kant van de rivier naar de andere rivier)
12. Kies een hostel met een BBQ voor de Aussie feeling (Yellow Submarine) of een rooftop voor de lights of Brisbane (Chill Backpackers)
* AUSTRALIAN MAYO TIPS
Keep on sparkling people,
Keep in mind: om een vriend te hebben, moet je er zelf een zijn.
I will invite you soon for the AMM 12
12 november, 2009
Daar willen wij graag zijn …
Op een onbewoond eiland
Loopt niemand voor je neus
Ja je voelt je er blij want
Lekker leven is de leus
Geen pietsiepech want je hoeft er niets
Valt er niet van je fiets
Ligt op je luie haidewiets
Drinkt met je billen bloot
Melk uit een kokosnoot
Je word vanzelf groot
Op een onbewoond eiland
Zijn alle dagen dagen
Op een onbewoond eiland
Daar zou ik willen zijn!
En zo is dit liedje van Kinderen voor Kinderen gekozen tot de beste hit allertijden!
Loopt niemand voor je neus
Ja je voelt je er blij want
Lekker leven is de leus
Geen pietsiepech want je hoeft er niets
Valt er niet van je fiets
Ligt op je luie haidewiets
Drinkt met je billen bloot
Melk uit een kokosnoot
Je word vanzelf groot
Op een onbewoond eiland
Zijn alle dagen dagen
Op een onbewoond eiland
Daar zou ik willen zijn!
En zo is dit liedje van Kinderen voor Kinderen gekozen tot de beste hit allertijden!
10 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: we’re going to miami (will smith)
Met de bus dejavu naar de volgende dejavu; salou. Een gold coast vol met hotels, dikke auto’s, overload aan shops van cheap cheap tot en met gucci en zelfs louis vutton, en een party scene op hoge hakken en te korte rokjes ben ik na 2 uur (en 1 uur terug in de tijd) aangekomen in Surfers Paradise.
Just for 1 night en day even die sfeer weer beleven van costa del sol en begeven we ons toch weer in het beste hostel als we girls op van die goede hoge latex hakken voorbij zien komen in die korte rokjes of moet ik zeggen die uitgestrekte t-shirts. Met een mannelijk schoon ernaast dat er totaal bij past, verruilen wij die party modus voor een avond wandeling; lekker window shoppen en nog even binnen gluren want onze ogen zien natuurlijk weer veel te veel; we mogen dan backpacken maar we blijven vrouwen ☺! We houden ons in tot tuttige haarbandjes.
Ik sluit mijn avond af met een bijpassende kansloze film Europe trip in mijn hostel kamer met 2 Engelse meisjes en een Schots stelletje.
Met de early wekker van 8 uur voor een wave spot om te gaan surfen worden we
Ons hostel genaamd surf ‘n sun biedt ons goedkope huur boarden aan! Met de early wekker voor een wave spot blijkt dat vandaag de golven echt niets zijn.
Het ‘sun’ gehalte is goed vertegenwoordigd dus op mijn sarong begeef ik met de Australische Grazia tussen de glitter & glam van menig ster en heb ik een heerlijke strand middagje. En met die modus stappen we tegen 5en weer de bus in richting onze volgende bestemming Brisbane!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: you put high heels on and you chance.
I will invite you soon for the AMM 10.
Met de bus dejavu naar de volgende dejavu; salou. Een gold coast vol met hotels, dikke auto’s, overload aan shops van cheap cheap tot en met gucci en zelfs louis vutton, en een party scene op hoge hakken en te korte rokjes ben ik na 2 uur (en 1 uur terug in de tijd) aangekomen in Surfers Paradise.
Just for 1 night en day even die sfeer weer beleven van costa del sol en begeven we ons toch weer in het beste hostel als we girls op van die goede hoge latex hakken voorbij zien komen in die korte rokjes of moet ik zeggen die uitgestrekte t-shirts. Met een mannelijk schoon ernaast dat er totaal bij past, verruilen wij die party modus voor een avond wandeling; lekker window shoppen en nog even binnen gluren want onze ogen zien natuurlijk weer veel te veel; we mogen dan backpacken maar we blijven vrouwen ☺! We houden ons in tot tuttige haarbandjes.
Ik sluit mijn avond af met een bijpassende kansloze film Europe trip in mijn hostel kamer met 2 Engelse meisjes en een Schots stelletje.
Met de early wekker van 8 uur voor een wave spot om te gaan surfen worden we
Ons hostel genaamd surf ‘n sun biedt ons goedkope huur boarden aan! Met de early wekker voor een wave spot blijkt dat vandaag de golven echt niets zijn.
Het ‘sun’ gehalte is goed vertegenwoordigd dus op mijn sarong begeef ik met de Australische Grazia tussen de glitter & glam van menig ster en heb ik een heerlijke strand middagje. En met die modus stappen we tegen 5en weer de bus in richting onze volgende bestemming Brisbane!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: you put high heels on and you chance.
I will invite you soon for the AMM 10.
08 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: one world (bob marley)
The weather is terrible, lucky you that you’re going to Byron Bay! Zo neem ik afscheid van mijn Harbour Bridge Hostel in Sydney.
Bag pakken en naar Byron Bay. In plaats van onze road trip gaan we voor de bus. De kosten van een autorit rezen de pan uit dus we could save a lot of money to go by bus.
En zo stapte ik om 7 uur in de avond samen met de girls (Annelies en Melanie; reisvriendinnetjes van Marjet) de bus voor 12 uur. Heerlijk zo’n bustrip met een dejavu aan die Salou reis toen ik achttien was en voor het eerst met vriendinnetjes de landgrens overging en mijn Praag ritje tijdens mijn studententijd waarna ik het toch echt had afgesworen zit ik dus 18! Jaar later weer in de bus. Ik heb nu wel het ‘geluk’ dat ik me over twee stoelen mag worstelen.
En na 945 kilometer, 12 uur verder op de klok en een ongelooflijk gare modus ben ik in Byron Bay gearriveerd. Byron Bay is de promised bestemming, het hippie paradijs van de oostkust; laid back style in oversized kleding, rasta kapsels, gitaar muziek, joints, surfing, een budda bar en vooral veel bijzondere zonnebrillen (naast dat Ray Ban mayfar erg populair is, kennen ze hier ook ‘maja de bij’ brillen). De beste hostel voor deze hippie paradijs beleving is Arts Factory; een soort Melrose Place in hippieland. De hele sfeer staat op love, peace, wisdom, friendship. Met maar liefst 5 verschillende afvalbakken, request voor 5 minuten douche, je lamp niet onnodig aanhouden of de kraan laten lopen tijdens het tanden poetsen proberen ze hier ook een bijdrage te leveren aan your carbon footprint. We slapen in een enorme wigwam tent en dat betekent dat we lekker gaan kamperen voor dit weekend! De huisdieren hier zijn hagedissen, kaloenen en enkele kakkerlakken die de girls (voor de Engelsen) even een verhoogd piepstemmetje na ontdekking.
Bij aankomst kwamen de tropische regen emmers nog altijd uit de lucht. De volgende morgen werden we gewekt met een geweldige zonneschijn en was de muffe lucht, plakkerige banken binnen en modder verdwenen.
Samen met de girls; Melanie, Annelies en Marjet, gaan we naar Byron Lighthouse. Dit is de hot spot van Byron en deze vuurturen ligt op het meest oosterlijke punt van Byron Bay. Via main beach, clarkes beach, watego’s beach komen onze zware benen aan bij de ligthouse. Heeriljk om je even voor deze eeuwenoude vuurtoren 2 uur in het zweet te lopen, zoveel moeite doen we nog niets eens voor die prins op het witte paard. Wat een top dag voor dit lighthouse dus ;-)
Die middag lekker op het strand gelegen en net voor 6 uur nog even de happy hour van de Budda Bar gered, wat betekende 2 bier voor 5 dollar. In mijn strand outfit bestelde ik totaal underdressed een sparkling wine (soort prosecco) voor slechts 5 dollar! Ik was dus helemaal in mijn bubbels met dit drankje. Met een extra bestelling fries hadden we een great time after beach day!
Op deze zondag staat ‘sun’ in mijn BABY-G en totally fits the day! De girls gaan met een jim adventure tour naar Nimbin waarbij de ingredienten bier en joints op de lijst staan en ik dus zo maar even besluit om lekker mijn eigen tour in te zetten richting main beach; bijkleur sessie. Heb namelijk een charmant afrdruk van gisteren.
Onder de muzikale klanken van een tweetal enthousiaste gitaar spelers doezelt deze middag heerlijk voorbij.
For me I would say; Byron Bay is wicked!
Aussie weetje: voor je surfplank hebben ze hier geweldig systeem voor op je fiets, een soort bagagedrager. Echt cool!!!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: smile and the world smiles back at you
I will invite you soon for the AMM 9.
The weather is terrible, lucky you that you’re going to Byron Bay! Zo neem ik afscheid van mijn Harbour Bridge Hostel in Sydney.
Bag pakken en naar Byron Bay. In plaats van onze road trip gaan we voor de bus. De kosten van een autorit rezen de pan uit dus we could save a lot of money to go by bus.
En zo stapte ik om 7 uur in de avond samen met de girls (Annelies en Melanie; reisvriendinnetjes van Marjet) de bus voor 12 uur. Heerlijk zo’n bustrip met een dejavu aan die Salou reis toen ik achttien was en voor het eerst met vriendinnetjes de landgrens overging en mijn Praag ritje tijdens mijn studententijd waarna ik het toch echt had afgesworen zit ik dus 18! Jaar later weer in de bus. Ik heb nu wel het ‘geluk’ dat ik me over twee stoelen mag worstelen.
En na 945 kilometer, 12 uur verder op de klok en een ongelooflijk gare modus ben ik in Byron Bay gearriveerd. Byron Bay is de promised bestemming, het hippie paradijs van de oostkust; laid back style in oversized kleding, rasta kapsels, gitaar muziek, joints, surfing, een budda bar en vooral veel bijzondere zonnebrillen (naast dat Ray Ban mayfar erg populair is, kennen ze hier ook ‘maja de bij’ brillen). De beste hostel voor deze hippie paradijs beleving is Arts Factory; een soort Melrose Place in hippieland. De hele sfeer staat op love, peace, wisdom, friendship. Met maar liefst 5 verschillende afvalbakken, request voor 5 minuten douche, je lamp niet onnodig aanhouden of de kraan laten lopen tijdens het tanden poetsen proberen ze hier ook een bijdrage te leveren aan your carbon footprint. We slapen in een enorme wigwam tent en dat betekent dat we lekker gaan kamperen voor dit weekend! De huisdieren hier zijn hagedissen, kaloenen en enkele kakkerlakken die de girls (voor de Engelsen) even een verhoogd piepstemmetje na ontdekking.
Bij aankomst kwamen de tropische regen emmers nog altijd uit de lucht. De volgende morgen werden we gewekt met een geweldige zonneschijn en was de muffe lucht, plakkerige banken binnen en modder verdwenen.
Samen met de girls; Melanie, Annelies en Marjet, gaan we naar Byron Lighthouse. Dit is de hot spot van Byron en deze vuurturen ligt op het meest oosterlijke punt van Byron Bay. Via main beach, clarkes beach, watego’s beach komen onze zware benen aan bij de ligthouse. Heeriljk om je even voor deze eeuwenoude vuurtoren 2 uur in het zweet te lopen, zoveel moeite doen we nog niets eens voor die prins op het witte paard. Wat een top dag voor dit lighthouse dus ;-)
Die middag lekker op het strand gelegen en net voor 6 uur nog even de happy hour van de Budda Bar gered, wat betekende 2 bier voor 5 dollar. In mijn strand outfit bestelde ik totaal underdressed een sparkling wine (soort prosecco) voor slechts 5 dollar! Ik was dus helemaal in mijn bubbels met dit drankje. Met een extra bestelling fries hadden we een great time after beach day!
Op deze zondag staat ‘sun’ in mijn BABY-G en totally fits the day! De girls gaan met een jim adventure tour naar Nimbin waarbij de ingredienten bier en joints op de lijst staan en ik dus zo maar even besluit om lekker mijn eigen tour in te zetten richting main beach; bijkleur sessie. Heb namelijk een charmant afrdruk van gisteren.
Onder de muzikale klanken van een tweetal enthousiaste gitaar spelers doezelt deze middag heerlijk voorbij.
For me I would say; Byron Bay is wicked!
Aussie weetje: voor je surfplank hebben ze hier geweldig systeem voor op je fiets, een soort bagagedrager. Echt cool!!!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: smile and the world smiles back at you
I will invite you soon for the AMM 9.
05 november, 2009
The Oprah camper
For the camper lovers there is a new hotspot called: The Oprah type! It's the first concept that filling in the cheap travelling as eyecatching and luxurious. The Dutch Designer was inspired by the Sydney Opera House. The Oprah camper got a wine cabinet, an espresso bar, a sleek interior, luxury beds and even an enclosed veranda that it's being market as 'your suite in nature'. The launch will be in December and the production will start in 2010.
I really would say with this fantastic concept I would really wanna go camping this summer.
I really would say with this fantastic concept I would really wanna go camping this summer.
04 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: love for lunch (gare du nord)
De termometer van Sydney stond gisteren op 36,9 graden. De heetste dag sinds afgelopen januari zo lees ik in de krant. Om nog even bij de krant te blijven, viel mijn oog ook nog even op de vermelding van het hapje en drankje tijdens de Melbourne Cup gisteren op de locatie Royal Randwick in Sydney; 2.000 vaten bier, 5.000 flessen champagne, 250 kg gamba’s, 6.000 oesters en 5.000 stukken vlees door heen gegaan. Het was een rustig event geweest dit jaar!
Voor vandaag staat er een miezerig regentje met bewolking op het menu en een trein kaartje naar Newtown. Doors closing, please stand clear luidt het ‘fluit’ signaal van de Aussie trein.
Geen surfdudes in billabong shorts met goedgebruinde lichamen en zongekleurde haren in deze wijk waneer ik voet zet op King Street maar skinny jeans, gympjes, t-shirts, gestylde kapels en hoedjes.
De mannen zijn hier 90% goede look-a-likes van Mika en behoren veelal ook tot de gay scene van Australie (Sydney is de gay capital of the world).
Het publiek is even fascinerend als deze ‘grungy’ straat; allerlei foute tot hippe koffietentjes, afgewisseld met tweedehands boetieks voor kleding en assecoires, hippe winkels voor kinderkleding en ‘divided’ stores tot boek- en cd winkels, drogisterijen en zelfs erotiekzaken.
Hoewel ik daarnaast struikel over de vele lunch tentjes met de take away noodles deals, hamburger specials, fish en chips deals tot met de pasta ala italia loop ik via de university of Sydney door naar de wijk Glebe; Glebe Point Road. Een hippie, new age enclave met health shops en laidback locals.
Met twee fietsen aan de muur een drietal plankjes aan de muur met wat lege flessen whiskey, lege melkkannen een klein gitaartje en een lege doos van een ipod nano ben ik neergeploft op een houten bankje in het Clipper Café.
Door de Time Out van Sydney voor de maand oktober uitgeroepen tot 1 van de top 10 cafes voor een breakfast en lunch. Een tent met een eigen en bijzondere blend in sandwiches en koffie. Bij binnenkomst wordt de menukaart samen met een fles water aan je gepresenteerd. Ik kies voor een broodje met eggplant, haloumi, hommos en zatter in lemon met een cappacunio erbij. Voor deze lunch ervaring is zeker niets teveel gezegd en zou ik zo enthousiast willen zijn om deze spot op te pakken en bij ons in te pluggen met een succes verzekerd sticker.
Met een mooie blauwe lucht stap ik weer buiten om verder te gaan door deze
veelzijdige stad. Want zo klim je 2 straten en daal je er weer eentje af, steek je een park over en begeef je je in de Fish Markt van Sydney via Darling Harbour loop ik midden door China Town naar Paddy’s Markt (een indoor markt eveneens gerund door Aziaten waar ze voedsel, kleding en allerlei Australische mechandise voor spot prijsjes verkopen).
Met het gezoem van rush hour heb ik op de terug weg naar mijn hostel gewooon het idee alsof ik in een Aziatisch wereldstad loop. Van die Aziatische rush hour ga ik naar een Duits rush half hour tijdens het eten in het hostel. Een ware backpackers jumbo begeeft zich in de kantine. Mijn nieuwe Franse roomies dachten dat ik ook Duits was aangezien ‘iedereen’ hier Duits is. Om maar even te laten zien dat zij echt Frans zijn, hangt de vlag van hun favo voetbal club over hun bedden.
Aussie weetje: take away’s zijn goedkoper dan wanneer je jouw bestelling binnen op eet.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: don’t give a speech put on a show.
I will invite you soon for the AMM 8.
De termometer van Sydney stond gisteren op 36,9 graden. De heetste dag sinds afgelopen januari zo lees ik in de krant. Om nog even bij de krant te blijven, viel mijn oog ook nog even op de vermelding van het hapje en drankje tijdens de Melbourne Cup gisteren op de locatie Royal Randwick in Sydney; 2.000 vaten bier, 5.000 flessen champagne, 250 kg gamba’s, 6.000 oesters en 5.000 stukken vlees door heen gegaan. Het was een rustig event geweest dit jaar!
Voor vandaag staat er een miezerig regentje met bewolking op het menu en een trein kaartje naar Newtown. Doors closing, please stand clear luidt het ‘fluit’ signaal van de Aussie trein.
Geen surfdudes in billabong shorts met goedgebruinde lichamen en zongekleurde haren in deze wijk waneer ik voet zet op King Street maar skinny jeans, gympjes, t-shirts, gestylde kapels en hoedjes.
De mannen zijn hier 90% goede look-a-likes van Mika en behoren veelal ook tot de gay scene van Australie (Sydney is de gay capital of the world).
Het publiek is even fascinerend als deze ‘grungy’ straat; allerlei foute tot hippe koffietentjes, afgewisseld met tweedehands boetieks voor kleding en assecoires, hippe winkels voor kinderkleding en ‘divided’ stores tot boek- en cd winkels, drogisterijen en zelfs erotiekzaken.
Hoewel ik daarnaast struikel over de vele lunch tentjes met de take away noodles deals, hamburger specials, fish en chips deals tot met de pasta ala italia loop ik via de university of Sydney door naar de wijk Glebe; Glebe Point Road. Een hippie, new age enclave met health shops en laidback locals.
Met twee fietsen aan de muur een drietal plankjes aan de muur met wat lege flessen whiskey, lege melkkannen een klein gitaartje en een lege doos van een ipod nano ben ik neergeploft op een houten bankje in het Clipper Café.
Door de Time Out van Sydney voor de maand oktober uitgeroepen tot 1 van de top 10 cafes voor een breakfast en lunch. Een tent met een eigen en bijzondere blend in sandwiches en koffie. Bij binnenkomst wordt de menukaart samen met een fles water aan je gepresenteerd. Ik kies voor een broodje met eggplant, haloumi, hommos en zatter in lemon met een cappacunio erbij. Voor deze lunch ervaring is zeker niets teveel gezegd en zou ik zo enthousiast willen zijn om deze spot op te pakken en bij ons in te pluggen met een succes verzekerd sticker.
Met een mooie blauwe lucht stap ik weer buiten om verder te gaan door deze
veelzijdige stad. Want zo klim je 2 straten en daal je er weer eentje af, steek je een park over en begeef je je in de Fish Markt van Sydney via Darling Harbour loop ik midden door China Town naar Paddy’s Markt (een indoor markt eveneens gerund door Aziaten waar ze voedsel, kleding en allerlei Australische mechandise voor spot prijsjes verkopen).
Met het gezoem van rush hour heb ik op de terug weg naar mijn hostel gewooon het idee alsof ik in een Aziatisch wereldstad loop. Van die Aziatische rush hour ga ik naar een Duits rush half hour tijdens het eten in het hostel. Een ware backpackers jumbo begeeft zich in de kantine. Mijn nieuwe Franse roomies dachten dat ik ook Duits was aangezien ‘iedereen’ hier Duits is. Om maar even te laten zien dat zij echt Frans zijn, hangt de vlag van hun favo voetbal club over hun bedden.
Aussie weetje: take away’s zijn goedkoper dan wanneer je jouw bestelling binnen op eet.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: don’t give a speech put on a show.
I will invite you soon for the AMM 8.
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: Midzomernacht (Blof)
Vanacht de charme van een mixed dorm ervaren met een enorm mannelijke Duitse bradwurst die het gehele regenwoud om zaagt in zijn slaap.
Mijn onderbuurman houdt het na 6 keer porren ook maar voor gezien. In mijn verwoede poging om mijn ipod te pakken schud ik ook nog even aan het bed, gewoon geen beweging in te krijgen. Dus de volume knop van mijn iPod voluit en met de beats van Hed Kandi val ik eindelijk in slaap.
Met de zoomende wekker om 8 uur ben ik ready, set & go voor deze dag. Ik ga namelijk naar Manly Beach met Daan (Nederlandse jongen uit het vliegtuig).
Manly is een welbekend surfstrandje in de top 10 van Sydney die je na een half uurtje op de ferry bereikt. Een hot spot was het zeker dus verder dan de zon aanbidden, pootje baden, vooral veel smeren om niet te verbranden waren de usp's van mayo & manly.
Na deze zonmiddag stap ik wederom op de ferry en daarna de trein om vanvond met Tho (vriend van Jess uit Sydney) een hapje te gaan eten. Om wel even fabolous voor de avond te komen schud ik mijn tas even zand vrij, scrub ik al het overige zand van mijn benen, snelle kam door mijn haar, lipgloss op en natuurlijk mijn Biotherm Energy; ready to take off! Op mijn weg naar de ferry passeer ik een ouder echtpaar die wel heel goed op elkaar zijn ingespeeld in hun burberry outfits; zo draagt zij het geruite blousje en hij een effen t-shirt met de ruitjes op de schouders. Het outfit wordt bij beide afgemaakt met de keuze voor dezelfde riem.
En dat je door anderen geïnspireerd raakt laat de Amerikaanse dame naast mij zien op de ferry door haar paraplu in te zetten als vergroot zonnehoed.
Even voor 7en sta ik op Central Station/Elizabeth Str waar de Sydneysiders all dressed up mij passeren. Naast een peloton aan mannen in pak, passeren de vrouwen in 'Karen Millen' jurkjes en hoge (soms te hoge) hakken mij. Het is namelijk vandaag Melbourne Cup. De Ascott van London zeg maar. Een hoog 'sjieke poezen' gehalte met hoeden en haarband franjes en broches.
Om in de wereld van 'sjieke poezen' te blijven neemt Tho mij mee naar Surry Hills. Je kunt hier zelfs Russel Crowe spotten (voor mij bleef het bij een limousine met John Doe). We eten in een fantastisch Italiaans restaurant waarna Tho me even in zijn Jeep (zo eentje als Ken van Barbie) Sydney by night laat zien. Via Anzic Bridge voor een geweldige skyline naar de beste skyline spot van de stad: mrs maquires point. Vanaf dit punt zie je de Oprah House, Harbour Bridge en de totale skyline. Op wat geritsel van de eekhoorns begeven we ons in een muisstile omgeving in deze wereldstad en eindigt zo deze mooie zomerse dag in Sydney!
Keep on sparkling,
Keep in mind: het geheim van geluk is vrijheid. Het geheim van vrijheid is lef.
Aussie weetjes: in Manly willen ze stimuleren dat we het water uit de kraan gebruiken en afval van lege flesjes water verminderen. Resultaat: refill points waar je jouw flesje water kunt vullen met filtered water.
Een retourticket voor trein/ferry is niet goedkoper dan een enkeltje. Het is gewoon 2x een enkeltje.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 7.
Vanacht de charme van een mixed dorm ervaren met een enorm mannelijke Duitse bradwurst die het gehele regenwoud om zaagt in zijn slaap.
Mijn onderbuurman houdt het na 6 keer porren ook maar voor gezien. In mijn verwoede poging om mijn ipod te pakken schud ik ook nog even aan het bed, gewoon geen beweging in te krijgen. Dus de volume knop van mijn iPod voluit en met de beats van Hed Kandi val ik eindelijk in slaap.
Met de zoomende wekker om 8 uur ben ik ready, set & go voor deze dag. Ik ga namelijk naar Manly Beach met Daan (Nederlandse jongen uit het vliegtuig).
Manly is een welbekend surfstrandje in de top 10 van Sydney die je na een half uurtje op de ferry bereikt. Een hot spot was het zeker dus verder dan de zon aanbidden, pootje baden, vooral veel smeren om niet te verbranden waren de usp's van mayo & manly.
Na deze zonmiddag stap ik wederom op de ferry en daarna de trein om vanvond met Tho (vriend van Jess uit Sydney) een hapje te gaan eten. Om wel even fabolous voor de avond te komen schud ik mijn tas even zand vrij, scrub ik al het overige zand van mijn benen, snelle kam door mijn haar, lipgloss op en natuurlijk mijn Biotherm Energy; ready to take off! Op mijn weg naar de ferry passeer ik een ouder echtpaar die wel heel goed op elkaar zijn ingespeeld in hun burberry outfits; zo draagt zij het geruite blousje en hij een effen t-shirt met de ruitjes op de schouders. Het outfit wordt bij beide afgemaakt met de keuze voor dezelfde riem.
En dat je door anderen geïnspireerd raakt laat de Amerikaanse dame naast mij zien op de ferry door haar paraplu in te zetten als vergroot zonnehoed.
Even voor 7en sta ik op Central Station/Elizabeth Str waar de Sydneysiders all dressed up mij passeren. Naast een peloton aan mannen in pak, passeren de vrouwen in 'Karen Millen' jurkjes en hoge (soms te hoge) hakken mij. Het is namelijk vandaag Melbourne Cup. De Ascott van London zeg maar. Een hoog 'sjieke poezen' gehalte met hoeden en haarband franjes en broches.
Om in de wereld van 'sjieke poezen' te blijven neemt Tho mij mee naar Surry Hills. Je kunt hier zelfs Russel Crowe spotten (voor mij bleef het bij een limousine met John Doe). We eten in een fantastisch Italiaans restaurant waarna Tho me even in zijn Jeep (zo eentje als Ken van Barbie) Sydney by night laat zien. Via Anzic Bridge voor een geweldige skyline naar de beste skyline spot van de stad: mrs maquires point. Vanaf dit punt zie je de Oprah House, Harbour Bridge en de totale skyline. Op wat geritsel van de eekhoorns begeven we ons in een muisstile omgeving in deze wereldstad en eindigt zo deze mooie zomerse dag in Sydney!
Keep on sparkling,
Keep in mind: het geheim van geluk is vrijheid. Het geheim van vrijheid is lef.
Aussie weetjes: in Manly willen ze stimuleren dat we het water uit de kraan gebruiken en afval van lege flesjes water verminderen. Resultaat: refill points waar je jouw flesje water kunt vullen met filtered water.
Een retourticket voor trein/ferry is niet goedkoper dan een enkeltje. Het is gewoon 2x een enkeltje.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 7.
02 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: who says (john mayer)
Verander je positie and kijk om je heen; a whole new view!
Met een zoomende wekker om half 9 vanmorgen was het voor mij tijd om mijn backpack weer in te pakken en voor even 3 nachtjes in een ander hostel te gaan slapen. Ik was wel benieuwd naar die Aussei tip van La Vache: woodduck backpackers hostel.
Mijn tas volgepakt, rits dicht en niets meer aan doen. Op mijn rug en voor mij mijn kleinere tas met alle spullen die niet meer in de backpack paste met de bus naar het hostel. Nou ja dat dacht ik, alleen bleek zo even dat er geen bus dichtbij kwam dus moest ik een ‘stukje’ lopen. Zeg maar gerust even twee blokken met wat gewicht op je schouders was ik blij dat ik het hostel had gevonden en mijn spullen in een locker kon gooien (inchecken kon pas ‘smiddags). Dus een verlichte ochtendwandeling door een nieuwe wijk; woolloomooloo (leuk scrabble woord); langs de werf loop ik via Harry’s café richting de mcElhone stairs omhoog (weer klimmen) richting de art deco appartementen in Victoriaanse stijl door Challis Av en begeef ik me in Little Italy. Waar de geur van de pasta en heerlijke koffie me al tegemoet komt, bestel ik een daily special bij Spring Espresso. Even een orientatie moment pak ik mijn Sydney boekje erbij en lees ik dat dit tentje het tentje van Little Italy is om gezien en gezien te worden. Dus even met mijn schouders naar achteren, mijn haren opnieuw in mijn clip, doe ik snel mijn boekje in mijn tas en geniet ik als local van de koffie (smaakt lekker hoor).
Na mijn koffie loop ik via King Cross naar mijn hostel. Dit is het uitgaangsgebied met wel wat cheap uitziende cafes en bars en waar ik voor het eerst ook veel zwervers en sexshops tegenkom.
Op de rooftop van dit hostel geniet ik van mijn lunch en pak ik mijn spullen voor de middagwandeling naar de Botencial Gardens naar Mrs. Macquries Point (mooi uitkijkpunt over Sydney). In de Botencial Gardens staat een enorme ‘wish boom’ waar je een rondje omheen moet lopen en een wens mag doen. Dus zo gezegd liep ik een rondje om de boom en deed ik wens. Spanned of ie uitkomt ☺
De Botencial Gardens zijn bij jong en oud erg geliefd; zo loopt het ouder publiek de fauna af lezend op de bordjes en geniet het jonger publiek van de enorme gazonnnen met picknicks, boekjes of gewoon een middag dut moment. Ik kies een enorme boom uit waar ik even de rust pak. De schaduw is heerlijk! Om je heen hoor je alleen maar het water en wat vogels en rent die sportieve Sydneysider je voorbij.
Dat het nog vroeg in het seizoen is merk je wel dat de zon al snel verdiwijnt achter de wolken hier in de stad. Met een frissere bries loop ik richting de supermarkt voor een diner in het hostel. Samen met een paar andere reisgenoten zitten we op de rooftop aan picknick tafels te genieten hoe de avond valt in Sydney terwijl nu net in Nederland de dag begint.
Aussie weetje(s): in de supermarkt staan geen rijen bij de kassa’s maar voor de kassa. En de cassier(e) stopt jouw boodschappen in de tas. Wat een service.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: live your life to the max!
I will invite you soon for the AMM 6.
Verander je positie and kijk om je heen; a whole new view!
Met een zoomende wekker om half 9 vanmorgen was het voor mij tijd om mijn backpack weer in te pakken en voor even 3 nachtjes in een ander hostel te gaan slapen. Ik was wel benieuwd naar die Aussei tip van La Vache: woodduck backpackers hostel.
Mijn tas volgepakt, rits dicht en niets meer aan doen. Op mijn rug en voor mij mijn kleinere tas met alle spullen die niet meer in de backpack paste met de bus naar het hostel. Nou ja dat dacht ik, alleen bleek zo even dat er geen bus dichtbij kwam dus moest ik een ‘stukje’ lopen. Zeg maar gerust even twee blokken met wat gewicht op je schouders was ik blij dat ik het hostel had gevonden en mijn spullen in een locker kon gooien (inchecken kon pas ‘smiddags). Dus een verlichte ochtendwandeling door een nieuwe wijk; woolloomooloo (leuk scrabble woord); langs de werf loop ik via Harry’s café richting de mcElhone stairs omhoog (weer klimmen) richting de art deco appartementen in Victoriaanse stijl door Challis Av en begeef ik me in Little Italy. Waar de geur van de pasta en heerlijke koffie me al tegemoet komt, bestel ik een daily special bij Spring Espresso. Even een orientatie moment pak ik mijn Sydney boekje erbij en lees ik dat dit tentje het tentje van Little Italy is om gezien en gezien te worden. Dus even met mijn schouders naar achteren, mijn haren opnieuw in mijn clip, doe ik snel mijn boekje in mijn tas en geniet ik als local van de koffie (smaakt lekker hoor).
Na mijn koffie loop ik via King Cross naar mijn hostel. Dit is het uitgaangsgebied met wel wat cheap uitziende cafes en bars en waar ik voor het eerst ook veel zwervers en sexshops tegenkom.
Op de rooftop van dit hostel geniet ik van mijn lunch en pak ik mijn spullen voor de middagwandeling naar de Botencial Gardens naar Mrs. Macquries Point (mooi uitkijkpunt over Sydney). In de Botencial Gardens staat een enorme ‘wish boom’ waar je een rondje omheen moet lopen en een wens mag doen. Dus zo gezegd liep ik een rondje om de boom en deed ik wens. Spanned of ie uitkomt ☺
De Botencial Gardens zijn bij jong en oud erg geliefd; zo loopt het ouder publiek de fauna af lezend op de bordjes en geniet het jonger publiek van de enorme gazonnnen met picknicks, boekjes of gewoon een middag dut moment. Ik kies een enorme boom uit waar ik even de rust pak. De schaduw is heerlijk! Om je heen hoor je alleen maar het water en wat vogels en rent die sportieve Sydneysider je voorbij.
Dat het nog vroeg in het seizoen is merk je wel dat de zon al snel verdiwijnt achter de wolken hier in de stad. Met een frissere bries loop ik richting de supermarkt voor een diner in het hostel. Samen met een paar andere reisgenoten zitten we op de rooftop aan picknick tafels te genieten hoe de avond valt in Sydney terwijl nu net in Nederland de dag begint.
Aussie weetje(s): in de supermarkt staan geen rijen bij de kassa’s maar voor de kassa. En de cassier(e) stopt jouw boodschappen in de tas. Wat een service.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: live your life to the max!
I will invite you soon for the AMM 6.
01 november, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: Good morning (John Legend)
Heerlijk uitgeslapen word ik wakker en zie ik een stralende blauwe lucht met een mooie ochtendzon door de gordijnen van ons hostel! Ik kijk op mijn horloge en zie ‘sun’; it’s Sunday ☺
Bij de supermarkt koop ik naast mijn kiwi’s nog even een 10 ritten buskaart (get 10 pay 8) en stap ik op de bus naar Bondi Beach. Na driekwartier busrit loop ik met de massa menigte mee richting Sea Sculpture by Sea. Dit is een jaarlijks event op Bondi Beach waarbij kunstwerken langs de kust worden getoond. Je loopt dus als het ware in een toeristenstroom langs de kust met je camera om je nek langs de vele bijzondere kunstwerken. Wel opvallend is dat ik om me heen enkel Amerikaans/Engels hoor afgewisseld met Duits. Na dit culture hoogtepunt verander ik mijn koers richting strand. Ik schuif nog even aan de in rij van Boost; een goedlopende juice bar want ik sta bijna op de straat zolang de rij is. Met de no worries mate gedachte sta ik te wachten en ben ik zelfs verbaast als ik mijn bestelling al mag zeggen; ‘immunity juice’. Met de sarong op het witte zand, mijn bikini aan, zonnebrand gesmeerd, ipod aan, lonely planet open, smaakt de juice heerlijk en begeef ik me de gehele middag in die laid back status.
Aussie weetje(s): in Sydney wonen ongelooflijk veel Aziaten en wonen er zelfs meer 34 nationaliteiten. De Aziatische toeristen zijn er dan ook volop. En dient de paraplu bij regen als bescherming zo is dit item ook een graag gebruikt assecoires bij de zon. De Aussie girls hier lijken erg veel op de girls uit de Hills; goed voor de modetrends van deze zomerstreek; Ray Ban wayfer in het rood doet het goed, haarbandjes (op de normale manier) en flat sandaaltjes met riempjes en bandjes. Qua bikini trend is het een broekje net over je bilspleet wat er bij sommige helaas iets minder flateus uitziet (waarbij de Engelse toerist deze trends misschien ook niet moet oppakken …)
De strand dag sluit ik af met een gezellig diner met Marjet en Melany (reisvriendinnetje Marjet) in ons hostel waar wij volgens anderen weer een enorm delicatesse diner maken met pasta, spinazie, knoflook, champions en rode ui. Voor ons in de volksmond als een simpele pasta.
Om nog even te genieten van de China Town ambiance besluit ik nog even bij Starbucks een koffie te drinken. Eigenlijk wilde ik even bij Gloria Jeans crashen; dit is namelijk de concurrent van Starbucks hier in Australie en onder de Sydneysiders geliefd. Met een dichte deur verkies ik mijn eigen brand graag boven die van hun. Zij brandlovers, me too. Dus geniet ik van mijn Americano black op het bankje aan de raam en zie ik zoveel verschillende mensen voorbij lopen; oogverblindend deze stad!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: give away everything you know and more wll come back to you.
I will invite you soon for the AMM 5.
Heerlijk uitgeslapen word ik wakker en zie ik een stralende blauwe lucht met een mooie ochtendzon door de gordijnen van ons hostel! Ik kijk op mijn horloge en zie ‘sun’; it’s Sunday ☺
Bij de supermarkt koop ik naast mijn kiwi’s nog even een 10 ritten buskaart (get 10 pay 8) en stap ik op de bus naar Bondi Beach. Na driekwartier busrit loop ik met de massa menigte mee richting Sea Sculpture by Sea. Dit is een jaarlijks event op Bondi Beach waarbij kunstwerken langs de kust worden getoond. Je loopt dus als het ware in een toeristenstroom langs de kust met je camera om je nek langs de vele bijzondere kunstwerken. Wel opvallend is dat ik om me heen enkel Amerikaans/Engels hoor afgewisseld met Duits. Na dit culture hoogtepunt verander ik mijn koers richting strand. Ik schuif nog even aan de in rij van Boost; een goedlopende juice bar want ik sta bijna op de straat zolang de rij is. Met de no worries mate gedachte sta ik te wachten en ben ik zelfs verbaast als ik mijn bestelling al mag zeggen; ‘immunity juice’. Met de sarong op het witte zand, mijn bikini aan, zonnebrand gesmeerd, ipod aan, lonely planet open, smaakt de juice heerlijk en begeef ik me de gehele middag in die laid back status.
Aussie weetje(s): in Sydney wonen ongelooflijk veel Aziaten en wonen er zelfs meer 34 nationaliteiten. De Aziatische toeristen zijn er dan ook volop. En dient de paraplu bij regen als bescherming zo is dit item ook een graag gebruikt assecoires bij de zon. De Aussie girls hier lijken erg veel op de girls uit de Hills; goed voor de modetrends van deze zomerstreek; Ray Ban wayfer in het rood doet het goed, haarbandjes (op de normale manier) en flat sandaaltjes met riempjes en bandjes. Qua bikini trend is het een broekje net over je bilspleet wat er bij sommige helaas iets minder flateus uitziet (waarbij de Engelse toerist deze trends misschien ook niet moet oppakken …)
De strand dag sluit ik af met een gezellig diner met Marjet en Melany (reisvriendinnetje Marjet) in ons hostel waar wij volgens anderen weer een enorm delicatesse diner maken met pasta, spinazie, knoflook, champions en rode ui. Voor ons in de volksmond als een simpele pasta.
Om nog even te genieten van de China Town ambiance besluit ik nog even bij Starbucks een koffie te drinken. Eigenlijk wilde ik even bij Gloria Jeans crashen; dit is namelijk de concurrent van Starbucks hier in Australie en onder de Sydneysiders geliefd. Met een dichte deur verkies ik mijn eigen brand graag boven die van hun. Zij brandlovers, me too. Dus geniet ik van mijn Americano black op het bankje aan de raam en zie ik zoveel verschillende mensen voorbij lopen; oogverblindend deze stad!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: give away everything you know and more wll come back to you.
I will invite you soon for the AMM 5.
31 oktober, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: Courage, Strength, Wisdom (India Arie)
Vandaag is het Halloween in Australie. En dat betekent verkleden voor de Aussiesiders en Engelsen. Het is de carnaval gezelligheid hier zeg maar.
Mijn dag begint met een heerlijk relaxed ontbijt moment met eigen groene thee (lekker hoor na 5 dagen), verse sinaasappel voor de vitamines en boterhammetjes! De keuken van het hostel is een uitvergrote keuken in een studentenhuis met een zevental grote koelkasten gevuld met allemaal gekleurde tasjes van Coles (lokale supermarkt zoals de Jumbo) waar al het eten van de backpackers inzit. Genietend van mijn eigen ontbijt is het altijd wel leuk om even stiekem te kijken wat je medereizigers aan ontbijt fabricreren wat varieert tot ‘simpele’ cereals tot een uitgebreid english breakfast. En zelfs de surfdudes die van hun cereals een fruitsmoothie maken.
Na mijn ontbijt moment gaan Marjet en ik naar de zaterdagmarkt in Paddington en lopen we langs veel te veel leuke winkels in Oxford Street (de shopping straat van dit hip en geliefde wijk varierend met sportsgirl, american apperal tot lokale brands). We genieten van een overheerlijke sandwich in deze drukke straat en pakken vervolgens de bus naar Bondi Beach, dat ons na ongeveer 20 minuten af zet op het strand (nou ja bijna dan: Bondi Park). En daar staan we dan voor die welbekende en welbefraamde surf hotspot in de wereld; bondi beach. Dat deze omgeving adement naar surfen zie je wel aan de surfdudes en –girls die er rondlopen en de vele surfwinkels. En hoewel je gewoon in Sydney bent, heb je het gevoel alsof je, je begeeft in een andere wereld.
Een heerlijke hotspot om lekker te genieten van de zon. En dat doen we samen met die factor 30. En zo komen we smerend deze middag heerlijk door.
Aussie weetje: last minute vliegtickets deals bestaan niet in Australie. Hoe voordeliger je vliegt hangt af hoe lang je van te voren je ticket hebt geboekt. Resultaat: ik heb mijn route omgegooid en ga samen met Marjet en 2 reisvriendinnetjes van haar vanuit Sydney naar Byron Bay en zo naar boven richting Cairns.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: als je droomt van een donut, is dat een droom , geen donut, als je droomt van een reizen, reis je al.
I will invite you soon for the AMM 4.
Vandaag is het Halloween in Australie. En dat betekent verkleden voor de Aussiesiders en Engelsen. Het is de carnaval gezelligheid hier zeg maar.
Mijn dag begint met een heerlijk relaxed ontbijt moment met eigen groene thee (lekker hoor na 5 dagen), verse sinaasappel voor de vitamines en boterhammetjes! De keuken van het hostel is een uitvergrote keuken in een studentenhuis met een zevental grote koelkasten gevuld met allemaal gekleurde tasjes van Coles (lokale supermarkt zoals de Jumbo) waar al het eten van de backpackers inzit. Genietend van mijn eigen ontbijt is het altijd wel leuk om even stiekem te kijken wat je medereizigers aan ontbijt fabricreren wat varieert tot ‘simpele’ cereals tot een uitgebreid english breakfast. En zelfs de surfdudes die van hun cereals een fruitsmoothie maken.
Na mijn ontbijt moment gaan Marjet en ik naar de zaterdagmarkt in Paddington en lopen we langs veel te veel leuke winkels in Oxford Street (de shopping straat van dit hip en geliefde wijk varierend met sportsgirl, american apperal tot lokale brands). We genieten van een overheerlijke sandwich in deze drukke straat en pakken vervolgens de bus naar Bondi Beach, dat ons na ongeveer 20 minuten af zet op het strand (nou ja bijna dan: Bondi Park). En daar staan we dan voor die welbekende en welbefraamde surf hotspot in de wereld; bondi beach. Dat deze omgeving adement naar surfen zie je wel aan de surfdudes en –girls die er rondlopen en de vele surfwinkels. En hoewel je gewoon in Sydney bent, heb je het gevoel alsof je, je begeeft in een andere wereld.
Een heerlijke hotspot om lekker te genieten van de zon. En dat doen we samen met die factor 30. En zo komen we smerend deze middag heerlijk door.
Aussie weetje: last minute vliegtickets deals bestaan niet in Australie. Hoe voordeliger je vliegt hangt af hoe lang je van te voren je ticket hebt geboekt. Resultaat: ik heb mijn route omgegooid en ga samen met Marjet en 2 reisvriendinnetjes van haar vanuit Sydney naar Byron Bay en zo naar boven richting Cairns.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: als je droomt van een donut, is dat een droom , geen donut, als je droomt van een reizen, reis je al.
I will invite you soon for the AMM 4.
30 oktober, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: Free Me (Joss Stone)
A sunny goodmorning! Vandaag ga ik samen met Marjet (vriendinnetje uit NL) naar de Blue Mountains en Wenford Falls. We put our nikies on en stappen in een twee uur durende treinreis naar Katoomba.
Het concept van georganiseerde 6 pack busje toeristen hebben we verruild voor een wandelkaart en een flesje water. Als ware speedy’s lopen wij de routes vanaf Echo Point (uitkijkpunt over het gehele gebied), Three Sisters en we passeren zelfs het honeymoon point tijdens onze looproute (het meest romantische plekje van deze route), binnen de tijden dat er staat aangegeven. ‘Average’ just not for us ;-)
Na de Blue Mountains route lopen we naar het kleine dorpje Leura voor een lunch pit stop (lekker een thaise take away op het grasveld) waar we de trein pakken naar Wenford Walls voor de volgende hotspot wandeling. Met de trein aangekomen in Wenford Walls zijn we even orientatieloos dus lopen we even de lokale bookstore binnen voor de weg. Deze Aussiesider kijkt ons toch iewat verbaast aan wanneer wij hem de weg vragen. Of we zeker gingen lopen, jazeker antwoorden wij. Hoezo een taxi bedachten we ons toen we na nog geen drie kwartier op de top van de watervallen stonden. Goed daarbij moet ik wel even zeggen dat de route naar beneden iets meer minder ‘smooth’ verliep maar eenmaal beneden stonden we onder de gigantische watervallen en om ons heen alleen maar natuur. Aan de ene kant van de berg omweerde het en wij hadden zon. Wauw!
Om dezelfde weg naar boven te pakken vonden we een beetje saai dus we pakten de andere route. Helaas bleek na onze toch wel goede klim pas dat we op een nieuw uitkijkpunt waren beland die niet verder omhoog ging. Ofwel: we konden dus weer helemaal terug naar beneden en alsnog via de andere kant weer omhoog. En alsof dat dan zo moest lopen zagen we op onze terugweg de regenboog door de waterval heen; hoe vet is dat?!!
Met dat voldane gevoel dus naar beneden lopen om de klim in een rustiger tempo weer te vervolgen naar boven. En zo liepen we in een lekker ontspannen pas onze route terug naar het station en klokte we binnen 2 uur en een kwartier uit. Niet elke Aussiesider is dus zo sportief blijkt wel ….
Tijdens ons wacht moment op de trein naar Sydney maken we nog even kennis met wat schoolgaande Aussies in een erg onaantrekkelijk uniform waarbij zelfs de meiden hun sokken tot hun knieeen hebben opgetrokken.
De gehele terugreis zaten we wel voldaan in de trein smachtend naar een een douche. Eenmaal omgekleed en uitgeblust kwamen we niet meer verder dan eten en sit back and relax.
Ons Aussiemoment van de dag: in Nederland heb je banken/stoelen die met de reis mee staan of juist met je rug naar de reis toe staan. In Australische treinen kun je de rugleuningen van de banken gewoon omgooien. Dus gooiden wij de leuning van onze bank in de richting naar huis. Briljant vinding.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: durven is je evenwicht verliezen, niet durven is uiteindelijk jezelf verliezen.
I will invite you soon for the AMM 3.
A sunny goodmorning! Vandaag ga ik samen met Marjet (vriendinnetje uit NL) naar de Blue Mountains en Wenford Falls. We put our nikies on en stappen in een twee uur durende treinreis naar Katoomba.
Het concept van georganiseerde 6 pack busje toeristen hebben we verruild voor een wandelkaart en een flesje water. Als ware speedy’s lopen wij de routes vanaf Echo Point (uitkijkpunt over het gehele gebied), Three Sisters en we passeren zelfs het honeymoon point tijdens onze looproute (het meest romantische plekje van deze route), binnen de tijden dat er staat aangegeven. ‘Average’ just not for us ;-)
Na de Blue Mountains route lopen we naar het kleine dorpje Leura voor een lunch pit stop (lekker een thaise take away op het grasveld) waar we de trein pakken naar Wenford Walls voor de volgende hotspot wandeling. Met de trein aangekomen in Wenford Walls zijn we even orientatieloos dus lopen we even de lokale bookstore binnen voor de weg. Deze Aussiesider kijkt ons toch iewat verbaast aan wanneer wij hem de weg vragen. Of we zeker gingen lopen, jazeker antwoorden wij. Hoezo een taxi bedachten we ons toen we na nog geen drie kwartier op de top van de watervallen stonden. Goed daarbij moet ik wel even zeggen dat de route naar beneden iets meer minder ‘smooth’ verliep maar eenmaal beneden stonden we onder de gigantische watervallen en om ons heen alleen maar natuur. Aan de ene kant van de berg omweerde het en wij hadden zon. Wauw!
Om dezelfde weg naar boven te pakken vonden we een beetje saai dus we pakten de andere route. Helaas bleek na onze toch wel goede klim pas dat we op een nieuw uitkijkpunt waren beland die niet verder omhoog ging. Ofwel: we konden dus weer helemaal terug naar beneden en alsnog via de andere kant weer omhoog. En alsof dat dan zo moest lopen zagen we op onze terugweg de regenboog door de waterval heen; hoe vet is dat?!!
Met dat voldane gevoel dus naar beneden lopen om de klim in een rustiger tempo weer te vervolgen naar boven. En zo liepen we in een lekker ontspannen pas onze route terug naar het station en klokte we binnen 2 uur en een kwartier uit. Niet elke Aussiesider is dus zo sportief blijkt wel ….
Tijdens ons wacht moment op de trein naar Sydney maken we nog even kennis met wat schoolgaande Aussies in een erg onaantrekkelijk uniform waarbij zelfs de meiden hun sokken tot hun knieeen hebben opgetrokken.
De gehele terugreis zaten we wel voldaan in de trein smachtend naar een een douche. Eenmaal omgekleed en uitgeblust kwamen we niet meer verder dan eten en sit back and relax.
Ons Aussiemoment van de dag: in Nederland heb je banken/stoelen die met de reis mee staan of juist met je rug naar de reis toe staan. In Australische treinen kun je de rugleuningen van de banken gewoon omgooien. Dus gooiden wij de leuning van onze bank in de richting naar huis. Briljant vinding.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: durven is je evenwicht verliezen, niet durven is uiteindelijk jezelf verliezen.
I will invite you soon for the AMM 3.
29 oktober, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Say hello, wave goodbye (David Gray)
Het is je vertrekdag en dat is dus ook je afscheid nemen dag. Een groep hug met je ouders en zusjes, een hele dikke kus veeg je toch even je traan weg bij dit afscheid. Dat je na het inchecken en douane controle wederom weer naar je zakdoek grijpt is de charme van afscheid nemen zal ik maar zeggen. Want dat wat ik achterlaat zal er altijd zijn, waar ik ook ben!
En je kunt ook niet blijven snotteren want je gaat 24 uur reizen dus daar knap je ook niet echt niet op. Zo stap ik even Starbucks binnen voor een goed koffie moment en slenter ik de windows van de winkeltjes af, lees ik alvast even mijn boekje over Sydney en loop ik al lezend richting mijn gate. Klaar voor start steeg het vliegtuig op naar Londen en voor ik het wist zat ik al gesnoerd klaar voor de landing. Met een shuttle bus door naar je overstap. We hebben een overstap van 1,5 uur, best wel lang dacht ik zo.
Gelukkig voor mij want mijn bagage werd eruit gehaald bij de controle. Ik had namelijk een mes bij me. Nou ja een mes. Ik droeg een SWISS creditcard bij me met wat attributen erin. Totaal niet aan gedacht en zelfs al door 4 controles gegaan en in London was het dus niet goed. Resulteert wel dat zelfs je WC ROL langs de detector gaat en je Sudoka puzzelboekje uitgeplozen werd. Ik mocht mijn tas wel weer zelf inpakken waarna ik me dus zelfs nog moest haasten voor de volgende shuttle bus naar mijn vliegtuig. Met mijn Australische tijd al op mijn horloge ging ik de nacht in richting Hong Kong.
In HK moest ik toch het vliegtuig uit, verbaast dat ik was aangezien ik op mijn ticket maar 1 overstap had. Wat ook betekende dat de datum van mijn 3e ticket (HK – Sydney) niet goed was. Met een sticker op mijn borst ‘Sydney transit’ stond ik samen met het handjevol andere Nederlanders bij de balie van Virgin voor een nieuw ticket. En ook zo haalde ik deze overstap ook maar weer net. Ik kon mijn schoonheidsslaapje weer vervolgen en kwam ‘smorgens aan in Sydney.
Eenmaal uit het vliegtuig meteen even de toilet ingedoken voor een make-up, lipglossje, schoon t-shirt en parfum. Ik ben er klaar voor! Hups die tas van de band. Lekker 15 kilo op je rug en met een airport busje naar je hostel. Bij de incheck balie vroeg de surf dude how was your flight? Ik antwoord (waar belofte schuld maakt, zusjes) ‘fabolous’.
Na een snelle douche en schone kleding pak ik het ritme van de dag even op. En zo sta ik nog even niet beseffend te staren naar het Opera House en de Harbour Bridge.
‘s Avonds eet ik met Marjet geweldige sushi aan een lopende sushi bar.
Aussie weetje: Ze rijden hier links. Dus dat betekent ook met oversteken net de andere kant opkijken ;-)
Keep on sparkling people,
Keep in mind: smile and the world smiles back at you.
I will invite you soon for the AMM 2.
Het is je vertrekdag en dat is dus ook je afscheid nemen dag. Een groep hug met je ouders en zusjes, een hele dikke kus veeg je toch even je traan weg bij dit afscheid. Dat je na het inchecken en douane controle wederom weer naar je zakdoek grijpt is de charme van afscheid nemen zal ik maar zeggen. Want dat wat ik achterlaat zal er altijd zijn, waar ik ook ben!
En je kunt ook niet blijven snotteren want je gaat 24 uur reizen dus daar knap je ook niet echt niet op. Zo stap ik even Starbucks binnen voor een goed koffie moment en slenter ik de windows van de winkeltjes af, lees ik alvast even mijn boekje over Sydney en loop ik al lezend richting mijn gate. Klaar voor start steeg het vliegtuig op naar Londen en voor ik het wist zat ik al gesnoerd klaar voor de landing. Met een shuttle bus door naar je overstap. We hebben een overstap van 1,5 uur, best wel lang dacht ik zo.
Gelukkig voor mij want mijn bagage werd eruit gehaald bij de controle. Ik had namelijk een mes bij me. Nou ja een mes. Ik droeg een SWISS creditcard bij me met wat attributen erin. Totaal niet aan gedacht en zelfs al door 4 controles gegaan en in London was het dus niet goed. Resulteert wel dat zelfs je WC ROL langs de detector gaat en je Sudoka puzzelboekje uitgeplozen werd. Ik mocht mijn tas wel weer zelf inpakken waarna ik me dus zelfs nog moest haasten voor de volgende shuttle bus naar mijn vliegtuig. Met mijn Australische tijd al op mijn horloge ging ik de nacht in richting Hong Kong.
In HK moest ik toch het vliegtuig uit, verbaast dat ik was aangezien ik op mijn ticket maar 1 overstap had. Wat ook betekende dat de datum van mijn 3e ticket (HK – Sydney) niet goed was. Met een sticker op mijn borst ‘Sydney transit’ stond ik samen met het handjevol andere Nederlanders bij de balie van Virgin voor een nieuw ticket. En ook zo haalde ik deze overstap ook maar weer net. Ik kon mijn schoonheidsslaapje weer vervolgen en kwam ‘smorgens aan in Sydney.
Eenmaal uit het vliegtuig meteen even de toilet ingedoken voor een make-up, lipglossje, schoon t-shirt en parfum. Ik ben er klaar voor! Hups die tas van de band. Lekker 15 kilo op je rug en met een airport busje naar je hostel. Bij de incheck balie vroeg de surf dude how was your flight? Ik antwoord (waar belofte schuld maakt, zusjes) ‘fabolous’.
Na een snelle douche en schone kleding pak ik het ritme van de dag even op. En zo sta ik nog even niet beseffend te staren naar het Opera House en de Harbour Bridge.
‘s Avonds eet ik met Marjet geweldige sushi aan een lopende sushi bar.
Aussie weetje: Ze rijden hier links. Dus dat betekent ook met oversteken net de andere kant opkijken ;-)
Keep on sparkling people,
Keep in mind: smile and the world smiles back at you.
I will invite you soon for the AMM 2.
Abonneren op:
Posts (Atom)