Today’s topic: like it like that (guy sebastian)
Afgelopen zondag heb ik mijn gids uit Dimbulah vergezeld op de markt. Na onze laid-back marktdag belandde ik bij zijn vrienden in Port Douglas. Een mooi hippie koppel van twee mannen van eind 40 en 50 die gingen vissen deze avond. In mijn enthousiaste bui stap ik in een klein houten bootje in en gaan we met zijn drieeen uit vissen. We dobberen op het water en om me heen zie ik het rainforest, in de verte Low Isles en het begin van Cape Tribulation. WAUW! De tijd dobbert verder en het wordt al snel schemer met actieve vissen. We peelen onze mango tussen onze bezigheid door en vangen weliswaar 1 vis. Terug op de kade blijk ik te maken te hebben met twee voormalige chefs en eet ik echt een geweldige maaltijd van gemarineerde aubergine, 2 soorten pompoenen met spinach en een vers visje! De koks kiezen voor een zachte ronde rode wijn uit Tazmanie en zo zit ik weer in een hele andere omgeving in Australie. De hormonen van mijn Aussie gids beginnen weer te rinkelen dus we moeten nog even wat vriendinnen van hem begroetten in de kroeg. Als side kick word ik zodra het gesprek doodloopt ingezet. Briljant wederom! In het beach house heb ik een goede slaapplek en word ik met uizicht op de zee en rainforest de volgende ochtend wakker!
Een ontbijt aan tropisch fruit is Port Douglas de plek waar ik mijn laatste dagen van het jaar verblijf totdat ik vlieg naar Sydney waar ik Oud&Nieuw vier samen met Jen & friends.
En dan begint in januari een nieuw hoofdstuk van mijn journey; 3 maanden Sydney. Ik kijk uit naar mijn komende ervaring met een veilige basis in Bondi Beach; met goede connectie voor SKYPEN ☺ en een vast adres voor alle fanmails ☺. En zodra ik mijn spulletjes daar heb neergezet mail ik jullie mijn nieuwe adresje en maken we een skype date; dat is mijn VOORNEMEN VOOR 2010!
O,ja en ik probeer om mijn foto’s van mijn NY al te uploaden voordat jullie 2010 in knallen … lang leve 10 uur tijdsverschil!
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 22
Marketing & Communicatie professional | passie voor online marketing, social media, conversation management, innovatie en duurzaamheid | ik blog over mijn werk en momenten uit het leven | maak dagelijks een foto van de lucht #mmsky | deel graag content | vrijetijd: hardlopen, muziek, film en thater |
28 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: santa claus is coming to town
Met het zien van de Coca Cola ‘Holiday’s are coming’ weet ik altijd dat het bijna kerst is. Mijn radio zender wijzig ik ieder jaar even voor Sky Radio, omgedoopt tot de kerst station en zwijmel ik altijd weer weg bij die goude oude kerstnummers van ‘the most beautiful time of the year’, ‘driving home for christmas’ , mariah carey en natuurlijk ‘last christmas’ van Wham.
Dit jaar is mijn Macbook het kerst station en uit mijn speaker klinken de jingle bells sounds op volle sterkte! En zing ik met half Australie mee met ‘I am dreaming of a white christmas’ en denk ik dan even aan Nederland.
Ik word op kerstdag gewekt door de zonnestralen; “sunmerry christmas everyone”!!! Dit jaar vier ik kerst in Australie in de Far North of Queensland; Cairns met Evelien en Bjorn. ‘s Middags zitten we op het terras op onze slippers en kunnen we dan eindelijk in real life bijkletsen! Alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien is het nu alleen alsof er gisteren zoveel is gebeurd dat we blijven praten en met onze bestelling gaan voor driemaal cola voor de dorst, is deze kerstdag voor ons een zomerse dag met een enkele kerstmuts die ons passeert.
Pas nu beseffen we ons dat door ons Dutchie paspoort het gevoel van kerst is gekoppeld aan dat koude kikkerlandje, met winterjassen, noordenwind, warme maaltijden en familie om ons heen. En niet te vergeten die grote groene denneboom versiert met lampjes en kerstballen en de sfeer van die lampjes als de avond valt zijn hier de lampjes in de verte van het bootverkeer waarop ik nog even bedacht dat groen en rood nu wel heel toepasselijk is maar al snel door Evelien haar vaarkennis just ordinary lights zijn.
Goed en met de sunmerry christmas feeling voor ons houden wij een barbie. De combinatie van Eef, Mayo en de openbare BBQ zorgt voor een toeloop aan wat toeristen die onze bezigheid graag even vastleggen op de camera. We zijn een goed team, dat wisten we door ons werk al wel, maar ook voor deze barbie hebben wij oog voor detail en kwaliteit want het is genieten met 30 graden zon en een zwoele warme avond verder van onze hapjes met de drankjes in Australie.
De volgende dag vier ik ‘boxing day’. Bij ons gaat dit door als 2e kerstdag. Voor de Australiers is deze dag eigenlijk een ‘uitbuik’/‘hangover’ dag of een gewone zaterdag waarbij zelfs een aantal gewoon weer aan het werk gaan. De kerst is voorbij! Sommige families blijven nog even hangen in de kerstmood en nodigen dan wat vrienden uit voor de left-overs. Zo ga ik op deze dag naar mijn andere
‘opa & oma’. Samen met vrienden van hen ‘vieren’ wij boxing day. En dat betekent vanaf de lunch het startsein tot het eten van allerlei hapjes tot een uur of 10 in de avond onder het genot van vele flessen champagne.
Met een rozig gevoel kruip ik weer in mijn ‘eigen’ bed en val ik met het geluid van de tropische regen in slaap.
Enjoy your holidays! Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 21
Met het zien van de Coca Cola ‘Holiday’s are coming’ weet ik altijd dat het bijna kerst is. Mijn radio zender wijzig ik ieder jaar even voor Sky Radio, omgedoopt tot de kerst station en zwijmel ik altijd weer weg bij die goude oude kerstnummers van ‘the most beautiful time of the year’, ‘driving home for christmas’ , mariah carey en natuurlijk ‘last christmas’ van Wham.
Dit jaar is mijn Macbook het kerst station en uit mijn speaker klinken de jingle bells sounds op volle sterkte! En zing ik met half Australie mee met ‘I am dreaming of a white christmas’ en denk ik dan even aan Nederland.
Ik word op kerstdag gewekt door de zonnestralen; “sunmerry christmas everyone”!!! Dit jaar vier ik kerst in Australie in de Far North of Queensland; Cairns met Evelien en Bjorn. ‘s Middags zitten we op het terras op onze slippers en kunnen we dan eindelijk in real life bijkletsen! Alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien is het nu alleen alsof er gisteren zoveel is gebeurd dat we blijven praten en met onze bestelling gaan voor driemaal cola voor de dorst, is deze kerstdag voor ons een zomerse dag met een enkele kerstmuts die ons passeert.
Pas nu beseffen we ons dat door ons Dutchie paspoort het gevoel van kerst is gekoppeld aan dat koude kikkerlandje, met winterjassen, noordenwind, warme maaltijden en familie om ons heen. En niet te vergeten die grote groene denneboom versiert met lampjes en kerstballen en de sfeer van die lampjes als de avond valt zijn hier de lampjes in de verte van het bootverkeer waarop ik nog even bedacht dat groen en rood nu wel heel toepasselijk is maar al snel door Evelien haar vaarkennis just ordinary lights zijn.
Goed en met de sunmerry christmas feeling voor ons houden wij een barbie. De combinatie van Eef, Mayo en de openbare BBQ zorgt voor een toeloop aan wat toeristen die onze bezigheid graag even vastleggen op de camera. We zijn een goed team, dat wisten we door ons werk al wel, maar ook voor deze barbie hebben wij oog voor detail en kwaliteit want het is genieten met 30 graden zon en een zwoele warme avond verder van onze hapjes met de drankjes in Australie.
De volgende dag vier ik ‘boxing day’. Bij ons gaat dit door als 2e kerstdag. Voor de Australiers is deze dag eigenlijk een ‘uitbuik’/‘hangover’ dag of een gewone zaterdag waarbij zelfs een aantal gewoon weer aan het werk gaan. De kerst is voorbij! Sommige families blijven nog even hangen in de kerstmood en nodigen dan wat vrienden uit voor de left-overs. Zo ga ik op deze dag naar mijn andere
‘opa & oma’. Samen met vrienden van hen ‘vieren’ wij boxing day. En dat betekent vanaf de lunch het startsein tot het eten van allerlei hapjes tot een uur of 10 in de avond onder het genot van vele flessen champagne.
Met een rozig gevoel kruip ik weer in mijn ‘eigen’ bed en val ik met het geluid van de tropische regen in slaap.
Enjoy your holidays! Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 21
27 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: Stranger On The Shore - Acker Bilk
Ik weet nog het moment dat ik mijn ticket boekte naar Australie en ik in Nederland nog stond met een breek punt of deze trip wel door zou gaan. En is dat verstand knopje van mij vaak op hogere versnelling dan de gevoelsknop voelde ik dat er iets was in Australie dat ik moest ontdekken. Ik had geen idee wat ik zocht of waar ik het moest zoeken, maar soon or later I will find that out dacht ik.
En zo kwam ik in een omgeving terecht dat everything happens for a reason. In de afgelopen 10 dagen dat ik even van deze wereld was; mijn telefoon en zelfs internet tot ZERO signal waren gezet heb ik iets gevonden in Australie.
In een notendop storie ontmoette ik tijdens mijn art lesson bij Davvyd een Britse vrouw (al meer dan 20 jaar woonachtig in Australie) die mij uitnodigde om haar te helpen met het verhuizen van vrienden in de Tablelands.
Vanuit Cairns vertrokken we door de rainforest van Kurunda naar de Artheton Tablelands omgeving. Een autorit dat je al een gevoel van outback geeft van een verlaten en droog landschap. We maken die avond een slaap-tussenstop bij een vriendin van mijn kennis in het dorpje Dimbulah dat wel geteld 3.000 inwoners heeft.
De deur wordt geopend en daar staat ze dan: de look-a-like Indo oma van Marjolein. Met de introductie van Marjo spreekt dit kleine Indonesische vrouwtje met wit haar ook Nederland en noemt mij ‘Marjoleintje’. Alsof ik op dat moment even mijn eigen oma hoorde spreken.
In het volgende moment vertelt zij uit Surabaya komt en naar Nederland is gekomen met haar ouders en vervolgens naar Nieuw Zeeland is gegaan. Zij is 86 jaar. In de volgende avond kom ik terug bij haar en kletsen we over mijn famlie met de foto’s van mijn ouders en zusjes en ontdek ik zo dat zij mijn oma kende en nog sterker familie is van mijn oma, een nichtje. En laat ze mij foto’s zien van haar kinderen en kleinkinderen en zie ik mijn tantes en zelfs mezelf terug op een foto van een klein meisje van 7 jaar dat haar kleinkind is.
Destiny?! Haar huis wordt omgedoopt in tot mijn ‘thuis’ hier in Australie. En zo verblijf ik de dagen voor kerst bij haar en voelt haar huis binnen een dag als een thuis en eten we heerlijke Indonesische gerechten en vertelt ze mij vanalles over Aborginals en Australie.
Nieuwsgierig dat ik ben naar mijn nieuwe omgeving; Artheton Tablelands, word ik aan mijn nieuwe gids Giovanni (beter bekend als John Smith?). Even bekend uit het dorp als mijn nieuwe familielid zelf, is deze John een 59 jaar jong Italiaanse cassanova dat als markt- en koophandelaar van fruit een goede neus heeft ontwikkeld voor alles wat hier groeit en verkoopbaar is.
Mijn lokale gids is dit een man van ‘a little bit of this and that’, ‘you know what I mean’ wat doorgaat als een complete chaoot dat van tijd noch afspraken het oppakt zoals de dag loopt en zo gaan we allerlei farms af; mango farms, dragon fruit farms (deze planten zien eruit als cactussen), limoenen, citroenen, advocado’s, watermeloenen, custard apples (vorm en grootte van passion fruit en smaakt als een frisse kers), lychees en groente en tea tree plantages. Tussen de bedrijven door maken we een pit stop bij Lake Eacham voor een verfrissende duik in onze kleren. En kom ik tijdens onze road trip van deze dag ook alles te weten over zijn handvol vriendinnen, stilzitten is zeker niet besteed aan deze Australische bezige bij.
In de late middag kom ik zelf nog even terecht in de ‘high society’ van de fruit als we het terrein oprijden van een farm dat ‘finger limes’ produceert. Finger Limes wordt ook wel bush kaviaar genoemd, ze zijn langwerpig en als je ze doormidden snijdt en in knijpt dan verschijnen er de groene lime balletjes. Met een inkoop prijs van 10 kg voor 30 dollar verkoopt hij ze door aan de restaurants in Port Douglas voor ca. 1 kg a 25 dollar.
Naast mijn kennis van de exotische vruchten en de vriendinnen word ik ook nog even bijgepraat over de geschiedenis van Mareeba en omgeving als belangrijke tobacco industrie dat eveneens verklaart dat deze omgeving wordt gekenmerkt door de vele Italianen die hier leven. Op enkele properties van de farms die bezoeken zie ik dan ook nog oude tobacco huisjes.
De ritjes sluiten we af met een story telling versie van ‘marilene haar ontdekken’ aan mijn nieuwe overgrootoma onder het genot van een glaasje Italiaanse shangria; een combinatie van wijn/port van mijn nieuwe ‘thuis’.
De dagen in deze omgeving zijn echt voorbij gevlogen met een bijzonder gevoel van ‘thuis’, begaf ik me in het levensstijl van de countryside van Australie.
Ik heb in deze dagen meer gezien en geleerd over de vegetatie en diversiteit aan al wat hier groeit en verbouwt wordt aan fruit en groente als menig local en reiziger. Met de sleutel van mijn nieuwe thuis ga ik weer verder.
Keep in mind: a perfect day is when the sun is shining, the breeze is blowing, the birds are singing and the land mower is broken.
Aussie weetje; ‘what would like for tea’, come let’s have a tea; betekent diner.
I will invite you soon for the AMM 20
Ik weet nog het moment dat ik mijn ticket boekte naar Australie en ik in Nederland nog stond met een breek punt of deze trip wel door zou gaan. En is dat verstand knopje van mij vaak op hogere versnelling dan de gevoelsknop voelde ik dat er iets was in Australie dat ik moest ontdekken. Ik had geen idee wat ik zocht of waar ik het moest zoeken, maar soon or later I will find that out dacht ik.
En zo kwam ik in een omgeving terecht dat everything happens for a reason. In de afgelopen 10 dagen dat ik even van deze wereld was; mijn telefoon en zelfs internet tot ZERO signal waren gezet heb ik iets gevonden in Australie.
In een notendop storie ontmoette ik tijdens mijn art lesson bij Davvyd een Britse vrouw (al meer dan 20 jaar woonachtig in Australie) die mij uitnodigde om haar te helpen met het verhuizen van vrienden in de Tablelands.
Vanuit Cairns vertrokken we door de rainforest van Kurunda naar de Artheton Tablelands omgeving. Een autorit dat je al een gevoel van outback geeft van een verlaten en droog landschap. We maken die avond een slaap-tussenstop bij een vriendin van mijn kennis in het dorpje Dimbulah dat wel geteld 3.000 inwoners heeft.
De deur wordt geopend en daar staat ze dan: de look-a-like Indo oma van Marjolein. Met de introductie van Marjo spreekt dit kleine Indonesische vrouwtje met wit haar ook Nederland en noemt mij ‘Marjoleintje’. Alsof ik op dat moment even mijn eigen oma hoorde spreken.
In het volgende moment vertelt zij uit Surabaya komt en naar Nederland is gekomen met haar ouders en vervolgens naar Nieuw Zeeland is gegaan. Zij is 86 jaar. In de volgende avond kom ik terug bij haar en kletsen we over mijn famlie met de foto’s van mijn ouders en zusjes en ontdek ik zo dat zij mijn oma kende en nog sterker familie is van mijn oma, een nichtje. En laat ze mij foto’s zien van haar kinderen en kleinkinderen en zie ik mijn tantes en zelfs mezelf terug op een foto van een klein meisje van 7 jaar dat haar kleinkind is.
Destiny?! Haar huis wordt omgedoopt in tot mijn ‘thuis’ hier in Australie. En zo verblijf ik de dagen voor kerst bij haar en voelt haar huis binnen een dag als een thuis en eten we heerlijke Indonesische gerechten en vertelt ze mij vanalles over Aborginals en Australie.
Nieuwsgierig dat ik ben naar mijn nieuwe omgeving; Artheton Tablelands, word ik aan mijn nieuwe gids Giovanni (beter bekend als John Smith?). Even bekend uit het dorp als mijn nieuwe familielid zelf, is deze John een 59 jaar jong Italiaanse cassanova dat als markt- en koophandelaar van fruit een goede neus heeft ontwikkeld voor alles wat hier groeit en verkoopbaar is.
Mijn lokale gids is dit een man van ‘a little bit of this and that’, ‘you know what I mean’ wat doorgaat als een complete chaoot dat van tijd noch afspraken het oppakt zoals de dag loopt en zo gaan we allerlei farms af; mango farms, dragon fruit farms (deze planten zien eruit als cactussen), limoenen, citroenen, advocado’s, watermeloenen, custard apples (vorm en grootte van passion fruit en smaakt als een frisse kers), lychees en groente en tea tree plantages. Tussen de bedrijven door maken we een pit stop bij Lake Eacham voor een verfrissende duik in onze kleren. En kom ik tijdens onze road trip van deze dag ook alles te weten over zijn handvol vriendinnen, stilzitten is zeker niet besteed aan deze Australische bezige bij.
In de late middag kom ik zelf nog even terecht in de ‘high society’ van de fruit als we het terrein oprijden van een farm dat ‘finger limes’ produceert. Finger Limes wordt ook wel bush kaviaar genoemd, ze zijn langwerpig en als je ze doormidden snijdt en in knijpt dan verschijnen er de groene lime balletjes. Met een inkoop prijs van 10 kg voor 30 dollar verkoopt hij ze door aan de restaurants in Port Douglas voor ca. 1 kg a 25 dollar.
Naast mijn kennis van de exotische vruchten en de vriendinnen word ik ook nog even bijgepraat over de geschiedenis van Mareeba en omgeving als belangrijke tobacco industrie dat eveneens verklaart dat deze omgeving wordt gekenmerkt door de vele Italianen die hier leven. Op enkele properties van de farms die bezoeken zie ik dan ook nog oude tobacco huisjes.
De ritjes sluiten we af met een story telling versie van ‘marilene haar ontdekken’ aan mijn nieuwe overgrootoma onder het genot van een glaasje Italiaanse shangria; een combinatie van wijn/port van mijn nieuwe ‘thuis’.
De dagen in deze omgeving zijn echt voorbij gevlogen met een bijzonder gevoel van ‘thuis’, begaf ik me in het levensstijl van de countryside van Australie.
Ik heb in deze dagen meer gezien en geleerd over de vegetatie en diversiteit aan al wat hier groeit en verbouwt wordt aan fruit en groente als menig local en reiziger. Met de sleutel van mijn nieuwe thuis ga ik weer verder.
Keep in mind: a perfect day is when the sun is shining, the breeze is blowing, the birds are singing and the land mower is broken.
Aussie weetje; ‘what would like for tea’, come let’s have a tea; betekent diner.
I will invite you soon for the AMM 20
13 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: hanging around (counting crows)
Tussen de experiences door verblijf ik in Cairns. En zit ik in een hostel dat een thuis is voor de vele werkende backpackers hier en een thuis is voor de crashers die bijna out of money zijn. Het lijkt op een schoolgebouw waarbij het speelterrein is ingericht met picknick banken en een zwembad, waar ik elke avond de meest bijzondere reizende mensen ontmoet en nieuwe dingen leer.
Zo ontmoette ik een Duits meisje die de liefde van haar leven hier in Australie heeft ontmoet, een Nederlandse jongen. Hij is alweer terug in Nederland en zij werkt hier voor een aantal weken om geld te verdienen voor haar nieuwe ticket van Duitsland naar Nederland.
En leerde ik de Australische look-a-like Mika kennen die voor mij hiertoe is omgedoopt door zijn verschijnin; beetje funky kort geknipt blond kapsel waarbij de plukjes net lang genoeg zijn om het beetje links straight te stylen. Zijn outfit gekenmerkt wordt door een strak korte spijkerbroekje net boven zijn knieen en op zijn iele lichaam als ‘baggie’ wordt gedragen, platte ‘H&M’ sneakers en een old-fashioned t-shirt. Hij komt uit Canberra; uitgesproken als CAN BRA; it’s can like the beers and bra like a bra you’re wearing, nice to meet I’m Jack!
Het mooiste moment dat van deze Jack verschijning was wel dat hij na zijn drank spelletje met wat Nederlandse boys en Zweedse meisjes opeens bedacht dat hij zijn blouse nog niet gestreken had voor zijn stapavond, dus zo stond hij around 11pm zijn blouse te strijken.
Mijn Aussie kennismaking was met een I-love-beer-the whole-day guy uit Perth. In namen onthouden was hij niet zo goed dus werd ik omgedoopt tot ‘Dutchie’. In mijn mango addict moment vroeg hij mij of ik deze op de Aussie way kon schoonmaken en ik zei natuurlijk heel enthousiast ‘yes Aussie’. Guess who’s faster? And quess what; Dutchie won, waarop Aussie zich maar weer op het bier stortte want nu had ik de competitie gewonnen en ik kwam uit Nederland; the land of drugs and Amsterdam.
Natuurlijk is Cairns groter dan enkel mijn hostel en begaf ik me op zaterdagochtend op de Rusty Market. Het gevoel van lekker Hollands naar de markt op zaterdag begeef ik me tussen de exotische vruchten en lokale groenten. Ik kocht een goede ready-to-eat bowen mango wat inhoudt dat je geur van de zoete vrucht kunt ruiken en de kleur mooi geel roze is, en kies de soursop als variatie (een vrucht met een frisse lemon smaak; van dat ijsje in de Daintree rainforest).
In middag geniet ik van mijn fruitsalade met mijn boek exhange ‘Schaduw van de Wind’ bij de Lagoon aan een van de vele picknick tafels.
Aan de andere zijde van mijn picknick tafel heeft een Aborginal familie zich geinstalleerd voor een middag barbeque lunch. Moeder, vader, 3 kinderen en nog 2 famlies van dezelfde varaties komen met een tiental! Coolbags te voorschijn. Binnen enkele seconden is de tafel vol met drie grote gezinspakken vlees, 2 zakken bollejtes, sausjes, frisdranken, zakken chips en wat kookgerei. Dat deze families vaker picknicken is duidelijk te zien aan de ‘smooth’ rolverdeling. De vaders bekommeren zich over het picknickzeil en de barbeque en de moeders bereiden het eten; met de schaar wordt het vlees doormidden geknipt, vervolgens gaat het vlees in een plastic zak waar wat kruiden en sausjes in gestopt zijn en met de grove hand wordt het vlees even goed gemarineerd voordat het op de bakplaat wordt gelegd.
Met een gil van de moeders verschijnen er uit de Lagoon 9 druipende kinderen en maken ze hun eigen hamburger broodje. Dit houdt in: met je vinger in de botervloot besmeer je het broodje, een goede knijp in de barbeque saus als 2e laag, broodje even dichtdrukken en weer open (snelle lik van je saus, toch wel heel lekker) en dan vlees erop en smakelijk! De vieze handen worden schoongemaakt aan het zwempak, nog snel even een graai in de chips, vervolgens duikbril van je voorhoofd weer op je ogen en plons de Lagoon weer in.
Mijn zondag besteed ik in de ochtend aan een bezoekje in de art gallerij van Ken Duncan. Hij is een internationale fotograaf die beroemd en bekend is door zijn uitmundende foto’s van landschappen van Australie en omstreken. Ik liet me dus even een goed half uur meevoeren langs de mooiste kiekjes van Australie, Nieuw-Zeeland en Tazmanie. Amazing!
In de middag probeer ik gebruik te maken van de gratis wifi spot bij McDonalds. Deze gratis spots zijn een hele goede remedie tot mijn ‘geduld’ want je moet even de tijd nemen om hiervan goed gebruiken te kunnen maken.
Draai het moment van wachten om in een moment van tijd nemen om je omgeving in je op te nemen en zo ontdek ik een rapper naast mij die met zijn large size cola in een creatieve mood zit en zijn nieuwe rap in elkaar heeft gezet. Neemt tegenover mij een opa plaats, ik schat hem al rond de 90 jaar met een hoog opgetrokken broek en enkele witte plukjes haar nog over op zijn hoofd, eet hij heel zorgvuldig en vol genot zijn softijsje op, met een servetje om zijn witte overhemd schoon te houden. Bij het opstaan veegt hij zijn mond af met het servetje en glimlacht hij vriendelijk naar mij waarop ik vriendelijk terug lach en hem een ‘lovely day’ toewens. Een gelukkig mensje stapt de 2 trede af en verdwijnt hij stap voor stap uit mijn zicht richting de Lagoon.
Ondertussen heeft zich tegenover de McDonalds op de main street de Mick Jagger die de Rolling Stones niet heeft gered zich geinstalleerd met zijn rock gitaar, kerstmuts en Australische vlag en speelt hij een marathon aan rock & roll nummers, tussen zijn break momenten door wenst hij iedere voorbijganger een ‘sunmerry christmas’ en speelt hij zelfs nog even in zijn repetoire wat kerstnummers. Aan het entertainmentgehalte had het in de voorrondes voor een nieuwe ‘Mick Jagger’ zeker niet gelegen.
Mijn weekend in Cairns sluit ik af met ‘Carols by Candlelight’; een optreden van de kinder koren en dans groepjes uit Cairns in de sfeer van Kerstmis. En dat is voor mij het moment om even in de kerst sfeer te komen want als Hollands meisje lopend op je slippers in je zomerkleding, is het toch een gek idee dat het over 2 weken al kerst is. Om 7 uur die avond neem ik plaats in het park tussen de families, uitgelaten kinderen en zelfs enkele groepjes jongeren voor Carols by Candlelight 2009. Als klapper na de 20 optredens verschijnt; SANTA CLAUS en loop ik met een vrolijk kerstgevoel terug naar mijn hostel.
Aussie weetje; mijn horoscoop in de Cairns Post; ‘get ready for a double dose of Scorpio intensity as the Moon moves into your sign. If you can minimise your obsessive tendencies, and maixmise your passion for living and loving, it should be a wonderful weekend.’
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 19
Tussen de experiences door verblijf ik in Cairns. En zit ik in een hostel dat een thuis is voor de vele werkende backpackers hier en een thuis is voor de crashers die bijna out of money zijn. Het lijkt op een schoolgebouw waarbij het speelterrein is ingericht met picknick banken en een zwembad, waar ik elke avond de meest bijzondere reizende mensen ontmoet en nieuwe dingen leer.
Zo ontmoette ik een Duits meisje die de liefde van haar leven hier in Australie heeft ontmoet, een Nederlandse jongen. Hij is alweer terug in Nederland en zij werkt hier voor een aantal weken om geld te verdienen voor haar nieuwe ticket van Duitsland naar Nederland.
En leerde ik de Australische look-a-like Mika kennen die voor mij hiertoe is omgedoopt door zijn verschijnin; beetje funky kort geknipt blond kapsel waarbij de plukjes net lang genoeg zijn om het beetje links straight te stylen. Zijn outfit gekenmerkt wordt door een strak korte spijkerbroekje net boven zijn knieen en op zijn iele lichaam als ‘baggie’ wordt gedragen, platte ‘H&M’ sneakers en een old-fashioned t-shirt. Hij komt uit Canberra; uitgesproken als CAN BRA; it’s can like the beers and bra like a bra you’re wearing, nice to meet I’m Jack!
Het mooiste moment dat van deze Jack verschijning was wel dat hij na zijn drank spelletje met wat Nederlandse boys en Zweedse meisjes opeens bedacht dat hij zijn blouse nog niet gestreken had voor zijn stapavond, dus zo stond hij around 11pm zijn blouse te strijken.
Mijn Aussie kennismaking was met een I-love-beer-the whole-day guy uit Perth. In namen onthouden was hij niet zo goed dus werd ik omgedoopt tot ‘Dutchie’. In mijn mango addict moment vroeg hij mij of ik deze op de Aussie way kon schoonmaken en ik zei natuurlijk heel enthousiast ‘yes Aussie’. Guess who’s faster? And quess what; Dutchie won, waarop Aussie zich maar weer op het bier stortte want nu had ik de competitie gewonnen en ik kwam uit Nederland; the land of drugs and Amsterdam.
Natuurlijk is Cairns groter dan enkel mijn hostel en begaf ik me op zaterdagochtend op de Rusty Market. Het gevoel van lekker Hollands naar de markt op zaterdag begeef ik me tussen de exotische vruchten en lokale groenten. Ik kocht een goede ready-to-eat bowen mango wat inhoudt dat je geur van de zoete vrucht kunt ruiken en de kleur mooi geel roze is, en kies de soursop als variatie (een vrucht met een frisse lemon smaak; van dat ijsje in de Daintree rainforest).
In middag geniet ik van mijn fruitsalade met mijn boek exhange ‘Schaduw van de Wind’ bij de Lagoon aan een van de vele picknick tafels.
Aan de andere zijde van mijn picknick tafel heeft een Aborginal familie zich geinstalleerd voor een middag barbeque lunch. Moeder, vader, 3 kinderen en nog 2 famlies van dezelfde varaties komen met een tiental! Coolbags te voorschijn. Binnen enkele seconden is de tafel vol met drie grote gezinspakken vlees, 2 zakken bollejtes, sausjes, frisdranken, zakken chips en wat kookgerei. Dat deze families vaker picknicken is duidelijk te zien aan de ‘smooth’ rolverdeling. De vaders bekommeren zich over het picknickzeil en de barbeque en de moeders bereiden het eten; met de schaar wordt het vlees doormidden geknipt, vervolgens gaat het vlees in een plastic zak waar wat kruiden en sausjes in gestopt zijn en met de grove hand wordt het vlees even goed gemarineerd voordat het op de bakplaat wordt gelegd.
Met een gil van de moeders verschijnen er uit de Lagoon 9 druipende kinderen en maken ze hun eigen hamburger broodje. Dit houdt in: met je vinger in de botervloot besmeer je het broodje, een goede knijp in de barbeque saus als 2e laag, broodje even dichtdrukken en weer open (snelle lik van je saus, toch wel heel lekker) en dan vlees erop en smakelijk! De vieze handen worden schoongemaakt aan het zwempak, nog snel even een graai in de chips, vervolgens duikbril van je voorhoofd weer op je ogen en plons de Lagoon weer in.
Mijn zondag besteed ik in de ochtend aan een bezoekje in de art gallerij van Ken Duncan. Hij is een internationale fotograaf die beroemd en bekend is door zijn uitmundende foto’s van landschappen van Australie en omstreken. Ik liet me dus even een goed half uur meevoeren langs de mooiste kiekjes van Australie, Nieuw-Zeeland en Tazmanie. Amazing!
In de middag probeer ik gebruik te maken van de gratis wifi spot bij McDonalds. Deze gratis spots zijn een hele goede remedie tot mijn ‘geduld’ want je moet even de tijd nemen om hiervan goed gebruiken te kunnen maken.
Draai het moment van wachten om in een moment van tijd nemen om je omgeving in je op te nemen en zo ontdek ik een rapper naast mij die met zijn large size cola in een creatieve mood zit en zijn nieuwe rap in elkaar heeft gezet. Neemt tegenover mij een opa plaats, ik schat hem al rond de 90 jaar met een hoog opgetrokken broek en enkele witte plukjes haar nog over op zijn hoofd, eet hij heel zorgvuldig en vol genot zijn softijsje op, met een servetje om zijn witte overhemd schoon te houden. Bij het opstaan veegt hij zijn mond af met het servetje en glimlacht hij vriendelijk naar mij waarop ik vriendelijk terug lach en hem een ‘lovely day’ toewens. Een gelukkig mensje stapt de 2 trede af en verdwijnt hij stap voor stap uit mijn zicht richting de Lagoon.
Ondertussen heeft zich tegenover de McDonalds op de main street de Mick Jagger die de Rolling Stones niet heeft gered zich geinstalleerd met zijn rock gitaar, kerstmuts en Australische vlag en speelt hij een marathon aan rock & roll nummers, tussen zijn break momenten door wenst hij iedere voorbijganger een ‘sunmerry christmas’ en speelt hij zelfs nog even in zijn repetoire wat kerstnummers. Aan het entertainmentgehalte had het in de voorrondes voor een nieuwe ‘Mick Jagger’ zeker niet gelegen.
Mijn weekend in Cairns sluit ik af met ‘Carols by Candlelight’; een optreden van de kinder koren en dans groepjes uit Cairns in de sfeer van Kerstmis. En dat is voor mij het moment om even in de kerst sfeer te komen want als Hollands meisje lopend op je slippers in je zomerkleding, is het toch een gek idee dat het over 2 weken al kerst is. Om 7 uur die avond neem ik plaats in het park tussen de families, uitgelaten kinderen en zelfs enkele groepjes jongeren voor Carols by Candlelight 2009. Als klapper na de 20 optredens verschijnt; SANTA CLAUS en loop ik met een vrolijk kerstgevoel terug naar mijn hostel.
Aussie weetje; mijn horoscoop in de Cairns Post; ‘get ready for a double dose of Scorpio intensity as the Moon moves into your sign. If you can minimise your obsessive tendencies, and maixmise your passion for living and loving, it should be a wonderful weekend.’
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 19
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: natural blues (moby)
In de afgelopen weken was ik omringt door rainforest van North Queensland. In die lijst ontbrak nog het topje van Far North Queensland experience dus zo ging ik op 2 daagse experience naar Cape Tribulation; where the rainforest meets the sea. En als je dan hebt bedacht waar je naartoe wilt dan is de volgende stap een keuze maken uit al die schreeuwende brochures en ervaringen van anderen. Ik koos voor een chaotische organisatie van begin tot eind.
Het begon al met een half uur te late pick-up, waarna de chauffeur het overzicht compleet bijster was waar hij de andere deelnemers van de tour op moest halen. En uiteindelijk voor we echt vertrokken moesten we het laaste deel van de tour nog even betalen. Ik maakte kennis met een mobiele vorm van kantoor. Dat betekent; je zet op een hoek van de straat een klaptafel en stoel neer. In de klapstoel zit een kerstman-look-a-like, wat inhoudt een vergeelde baard, iets te lange eveneens gele nagels en een blauw overall met bijbehorend blauwe jeans blauw en teenslippers, klaar met zijn deelnemerslijst en ATM apparaat. Hij bedankt mijn betaling met een brede lach waarbij meer tandvlees zichtbaar is dan tanden.
Nadat iedereen heeft betaalt passeren we in een sneltrein vaart de noorden stranden van Cairns over de Captain Cookway langs de suikervelden en enkele stilstaande sugar trains. De eerste bestemmig behoort tot de Kuku-Yalanji aborginal bevolking; Mossman Gorge. We maken een wandeling door een rainforest van de befaamde ‘rain trees’ boomsoorten van meer dan 80 jaar oud.
Geheel in het letterlijke “regen”woud experience vervolgen we onze tour naar een opvangcentrum voor verschillende tropische diersoorten van de Far North Queensland; van cassowaries, kangaroos, new born wallabies (kleine soort kangaroos), caktatoo’s en andere vogelsoorten tot slangen en krokodillen. Helaas voor dit laatste soort kunnen de zoutwater krokodillen niet teruggeplaatst worden in de natuur omdat ze elkaar dan zullen opeten en eindigen zij op de barbie, riem of portemonnee.
In de snelheid van de line-up hierboven was mijn kennismaking met het wildlife en vervolgen we onze route naar het Cape Tribulation gebied via de cable ferry over de Daintree rivier.
We komen binnen de Daintree National Park, onderdeel van de Wet Tropics World Heritage Area, waarbij elke verbinding met je telefoon wegvalt, de elekriciteit op basis van generatoren werkt.
Over de Cape Tribulation Road een geasfalteerde weg vol bochten en afremmende hobbels met links het afgegraven rainforest met gevaar tot afbrokkelende stukken en rechts de afgrond naar het strand is deze weg alles behalve ontspannen en smooth. We zijn zelfs nog even getuige van wegwerkzaamheden want er is namelijk een stuk van de weg aan de zeezijde afgebrokkeld dus er is 1 rijbaan beschikbaar. Waarna wij weer vol gas inzetten van rechtshangend en weer linkshangend in de bus uitstappen voor de Maardja wandeling door het Daintree National Park. Door een paraplu van vele bijzondere boomsoorten en mangroves; gedroogde zoutwater plaatsen, loop ik achter de groep met met camera aan en mis ik dan ook de speedy uitleg van mijn gids, waarna hij bij de derde stop begrijpt dat hij zijn toelichting beter kan geven als we er allemaal zijn.
In stijl van het concept (where the rainforest meets the sea) blijf ik overnachten in het hostel dat toegang tot het strand heeft. Mijn cottage is voor een 4persoons dorm, die ik deze nacht geheel voor mij alleen heb, midden onder de gigantische bomen van het rainforest. De gehele middag en avond regent het en spelen wij spelletjes van monoply tot memory met om ons heen de geluiden van de vele vogels, de regen op ons zeil en naast ons de golven van de zee.
De volgende ochtend word ik gewekt door het zangkoor van de vogels en de zonnestraal dwars door mijn kamer. Het rainforest straalt fantastisch groen door de regen dat is gevallen en de zon die nu schijnt.
De vele opties aan wandelingen die je hier kunt doen zijn seizoensgebonden en voor veiligheid slechts beperkt om alleen te lopen. Mijn route is naar het look-out punt Kulki; vernoemd naar de bewoners van dit gebied (Kuku-Yalanji). Met uitzicht op het rainforest en het strand krijg ik meteen een flashback naar een piratenfilm dat zoekt voor een verborgen schat in dit rainforest. Ik zie dan ook het schip van Captain Cook (waarna het gebied is vernoemd) aan komen bij dit het ‘onbewoonde land’ dat de stilte van hierbuiten verraad met de onstuimigheid van binnen. Zo zitten er in de zee dodelijke kwallen die je binnen 10 minuten kunnen doden na 1 bite. Ik wandel terug over het strand met links van mij het enorme rainforest en rechts van mij de zee. Een plek dat je zoveel energie geeft en zelf een dansje doe op het strand voor het ultieme gevoel van vrijheid hier en bedenk dat deze plek geweldig zou kunnen zijn voor een expeditie Robinsson serie.
In de middag worden we opgehaald en is onze guide in de hurry van gisteren ook vandaag weer wakker geworden dus we rijden weer vol speed naar een pit stop bij Daintree Ice Cream Factory; gelegen midden in het rainforest is deze ice cream factory befaamd en beroemd door de vele uitzonderlijke smaken die zij enkel op natuurlijke wijze van vrucht tot icecream produceren. Voor een verrassing icecream ontvang je 4 smaken gebaseerd op het seizoen en zo bestaat mijn ijsje uit de smaken soursop (familie van de custard apple en iljkt op een slijmerige substantie zoals een lychee aan de binnenkant en smaakt naar lemon), mango (absolute favoriet van de Queenslanders hier & Mayo!), black sapote (ook wel de ‘chocolate pudding fruit’ genoemd en deze vrucht smaakt echt naar chocolade pudding) en wattleseed (licht bruine textuur dat smaakt naar caramel met krokante stukjes van de zaadjes van de vrucht).
Echt tijd om te genieten van het ijsje of een wandeling rondom de boomgaarden waar al deze exotische fruitsoorten groeien zit er voor ons niet in want er is wat onduidelijk waar we op de cruise moeten, dus gaan we verder.
En dan is er de giller van de dag moment: we komen in een file terecht even voor het oversteekpunt met de cable ferry. Wat blijkt; 1 van de kabels van de cable ferry is gebroken; essentieel zoals de naam van de ferry verraad. Zo staan we 2,5 uur in een file, tot wel een grote stress van onze onervaren tour guide (zo blijkt tijdens dit moment dat deze meneer namelijk nog maar 3 dagen in dienst is, ahh gossie).
De wachttijd geeft mij heerlijk de tijd om lekker op de weg midden het rainforest mijn ijsje op te eten. En dit is wel de eerste wachttijd dat totaal niet bored of saai is want met het wildlife om je heen en een handvol aan ervaren tourguides was mijn informatiedoos goed gevuld!
In de stress van tijd en onzekerheid of wij nog met de cruise konden gaat onze speedy recht op het doel af en neemt dan nog bijna een boom mee als souvenir. Zo maak ik kennis met de eerste stressie-Aussie. Aangekomen bij de cruise river komen we weer tot volledige rust met ‘no worries’ mentaliteit van deze Aussies en nemen we plaats in de boot over de Daintree rivier. Allemaal scherp op zoek naar krokodillen en slangen, zien we de tree frogs, vele soorten vogels, bijzondere vogelnestjes en zelfs de nesten van de groene mieren (die in de bomen alle blaadjes samenpakken tot een grote knop van bladeren), maar missen we die A-lijst dieren; ze leven er echt, maar echt!
Met dat ik de boot afloop spot ik nog een paar vissen waarop mijn cruise-guide zegt dat zijn ‘archer fishes’. En roept me terug om me wat te laten zien. Deze vissen spuwen een sterke straal water naar hun prooi en door de kracht vallen ze in het water; van spiders, butterflies tot grasshoppers. Dus zo moet ik het topje van mijn vinger over de reling van de boot bewegen en komt er na een paar keer geduldig heen en weer bewogen te hebben een sterke straal van water mij tegemoet. WAUW!! VET!! Nog een keer, echt fantastisch. Een mooi hoogtepunt van deze experience.
Met de zon al achter ons gaat speedy door Port Douglas en is zijn toelichting in de een waterval van informatie met een goede Aussie tong dat ik voor mijn achterburen als tolk nog even een functie vervul op deze terugweg. Met een sterke rem staan we nog even stil bij het laatste lookout-punt op de Captain Cookway halverweg richting Cairns. In de donkere schemer tuur ik naar de ruwe zee met hoogtij en kijk nog even naar het rainforest achter mij met enkele lichtjes van de huisjes aldaar en stap dan voldaan weer het busje in voor een drop-off voor mijn hostel.
Keep in mind: if you see the magic in a fairy tale, you can see the future.
I will invite you soon for the AMM 18
In de afgelopen weken was ik omringt door rainforest van North Queensland. In die lijst ontbrak nog het topje van Far North Queensland experience dus zo ging ik op 2 daagse experience naar Cape Tribulation; where the rainforest meets the sea. En als je dan hebt bedacht waar je naartoe wilt dan is de volgende stap een keuze maken uit al die schreeuwende brochures en ervaringen van anderen. Ik koos voor een chaotische organisatie van begin tot eind.
Het begon al met een half uur te late pick-up, waarna de chauffeur het overzicht compleet bijster was waar hij de andere deelnemers van de tour op moest halen. En uiteindelijk voor we echt vertrokken moesten we het laaste deel van de tour nog even betalen. Ik maakte kennis met een mobiele vorm van kantoor. Dat betekent; je zet op een hoek van de straat een klaptafel en stoel neer. In de klapstoel zit een kerstman-look-a-like, wat inhoudt een vergeelde baard, iets te lange eveneens gele nagels en een blauw overall met bijbehorend blauwe jeans blauw en teenslippers, klaar met zijn deelnemerslijst en ATM apparaat. Hij bedankt mijn betaling met een brede lach waarbij meer tandvlees zichtbaar is dan tanden.
Nadat iedereen heeft betaalt passeren we in een sneltrein vaart de noorden stranden van Cairns over de Captain Cookway langs de suikervelden en enkele stilstaande sugar trains. De eerste bestemmig behoort tot de Kuku-Yalanji aborginal bevolking; Mossman Gorge. We maken een wandeling door een rainforest van de befaamde ‘rain trees’ boomsoorten van meer dan 80 jaar oud.
Geheel in het letterlijke “regen”woud experience vervolgen we onze tour naar een opvangcentrum voor verschillende tropische diersoorten van de Far North Queensland; van cassowaries, kangaroos, new born wallabies (kleine soort kangaroos), caktatoo’s en andere vogelsoorten tot slangen en krokodillen. Helaas voor dit laatste soort kunnen de zoutwater krokodillen niet teruggeplaatst worden in de natuur omdat ze elkaar dan zullen opeten en eindigen zij op de barbie, riem of portemonnee.
In de snelheid van de line-up hierboven was mijn kennismaking met het wildlife en vervolgen we onze route naar het Cape Tribulation gebied via de cable ferry over de Daintree rivier.
We komen binnen de Daintree National Park, onderdeel van de Wet Tropics World Heritage Area, waarbij elke verbinding met je telefoon wegvalt, de elekriciteit op basis van generatoren werkt.
Over de Cape Tribulation Road een geasfalteerde weg vol bochten en afremmende hobbels met links het afgegraven rainforest met gevaar tot afbrokkelende stukken en rechts de afgrond naar het strand is deze weg alles behalve ontspannen en smooth. We zijn zelfs nog even getuige van wegwerkzaamheden want er is namelijk een stuk van de weg aan de zeezijde afgebrokkeld dus er is 1 rijbaan beschikbaar. Waarna wij weer vol gas inzetten van rechtshangend en weer linkshangend in de bus uitstappen voor de Maardja wandeling door het Daintree National Park. Door een paraplu van vele bijzondere boomsoorten en mangroves; gedroogde zoutwater plaatsen, loop ik achter de groep met met camera aan en mis ik dan ook de speedy uitleg van mijn gids, waarna hij bij de derde stop begrijpt dat hij zijn toelichting beter kan geven als we er allemaal zijn.
In stijl van het concept (where the rainforest meets the sea) blijf ik overnachten in het hostel dat toegang tot het strand heeft. Mijn cottage is voor een 4persoons dorm, die ik deze nacht geheel voor mij alleen heb, midden onder de gigantische bomen van het rainforest. De gehele middag en avond regent het en spelen wij spelletjes van monoply tot memory met om ons heen de geluiden van de vele vogels, de regen op ons zeil en naast ons de golven van de zee.
De volgende ochtend word ik gewekt door het zangkoor van de vogels en de zonnestraal dwars door mijn kamer. Het rainforest straalt fantastisch groen door de regen dat is gevallen en de zon die nu schijnt.
De vele opties aan wandelingen die je hier kunt doen zijn seizoensgebonden en voor veiligheid slechts beperkt om alleen te lopen. Mijn route is naar het look-out punt Kulki; vernoemd naar de bewoners van dit gebied (Kuku-Yalanji). Met uitzicht op het rainforest en het strand krijg ik meteen een flashback naar een piratenfilm dat zoekt voor een verborgen schat in dit rainforest. Ik zie dan ook het schip van Captain Cook (waarna het gebied is vernoemd) aan komen bij dit het ‘onbewoonde land’ dat de stilte van hierbuiten verraad met de onstuimigheid van binnen. Zo zitten er in de zee dodelijke kwallen die je binnen 10 minuten kunnen doden na 1 bite. Ik wandel terug over het strand met links van mij het enorme rainforest en rechts van mij de zee. Een plek dat je zoveel energie geeft en zelf een dansje doe op het strand voor het ultieme gevoel van vrijheid hier en bedenk dat deze plek geweldig zou kunnen zijn voor een expeditie Robinsson serie.
In de middag worden we opgehaald en is onze guide in de hurry van gisteren ook vandaag weer wakker geworden dus we rijden weer vol speed naar een pit stop bij Daintree Ice Cream Factory; gelegen midden in het rainforest is deze ice cream factory befaamd en beroemd door de vele uitzonderlijke smaken die zij enkel op natuurlijke wijze van vrucht tot icecream produceren. Voor een verrassing icecream ontvang je 4 smaken gebaseerd op het seizoen en zo bestaat mijn ijsje uit de smaken soursop (familie van de custard apple en iljkt op een slijmerige substantie zoals een lychee aan de binnenkant en smaakt naar lemon), mango (absolute favoriet van de Queenslanders hier & Mayo!), black sapote (ook wel de ‘chocolate pudding fruit’ genoemd en deze vrucht smaakt echt naar chocolade pudding) en wattleseed (licht bruine textuur dat smaakt naar caramel met krokante stukjes van de zaadjes van de vrucht).
Echt tijd om te genieten van het ijsje of een wandeling rondom de boomgaarden waar al deze exotische fruitsoorten groeien zit er voor ons niet in want er is wat onduidelijk waar we op de cruise moeten, dus gaan we verder.
En dan is er de giller van de dag moment: we komen in een file terecht even voor het oversteekpunt met de cable ferry. Wat blijkt; 1 van de kabels van de cable ferry is gebroken; essentieel zoals de naam van de ferry verraad. Zo staan we 2,5 uur in een file, tot wel een grote stress van onze onervaren tour guide (zo blijkt tijdens dit moment dat deze meneer namelijk nog maar 3 dagen in dienst is, ahh gossie).
De wachttijd geeft mij heerlijk de tijd om lekker op de weg midden het rainforest mijn ijsje op te eten. En dit is wel de eerste wachttijd dat totaal niet bored of saai is want met het wildlife om je heen en een handvol aan ervaren tourguides was mijn informatiedoos goed gevuld!
In de stress van tijd en onzekerheid of wij nog met de cruise konden gaat onze speedy recht op het doel af en neemt dan nog bijna een boom mee als souvenir. Zo maak ik kennis met de eerste stressie-Aussie. Aangekomen bij de cruise river komen we weer tot volledige rust met ‘no worries’ mentaliteit van deze Aussies en nemen we plaats in de boot over de Daintree rivier. Allemaal scherp op zoek naar krokodillen en slangen, zien we de tree frogs, vele soorten vogels, bijzondere vogelnestjes en zelfs de nesten van de groene mieren (die in de bomen alle blaadjes samenpakken tot een grote knop van bladeren), maar missen we die A-lijst dieren; ze leven er echt, maar echt!
Met dat ik de boot afloop spot ik nog een paar vissen waarop mijn cruise-guide zegt dat zijn ‘archer fishes’. En roept me terug om me wat te laten zien. Deze vissen spuwen een sterke straal water naar hun prooi en door de kracht vallen ze in het water; van spiders, butterflies tot grasshoppers. Dus zo moet ik het topje van mijn vinger over de reling van de boot bewegen en komt er na een paar keer geduldig heen en weer bewogen te hebben een sterke straal van water mij tegemoet. WAUW!! VET!! Nog een keer, echt fantastisch. Een mooi hoogtepunt van deze experience.
Met de zon al achter ons gaat speedy door Port Douglas en is zijn toelichting in de een waterval van informatie met een goede Aussie tong dat ik voor mijn achterburen als tolk nog even een functie vervul op deze terugweg. Met een sterke rem staan we nog even stil bij het laatste lookout-punt op de Captain Cookway halverweg richting Cairns. In de donkere schemer tuur ik naar de ruwe zee met hoogtij en kijk nog even naar het rainforest achter mij met enkele lichtjes van de huisjes aldaar en stap dan voldaan weer het busje in voor een drop-off voor mijn hostel.
Keep in mind: if you see the magic in a fairy tale, you can see the future.
I will invite you soon for the AMM 18
12 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: movie star (roisin murphy)
Van een kleurrijk, warm en geel merk naar een grauw, vervallen en bewolkt merk; karnak playhouse. Van een boek experience naar een script voor een korte film.
Let’s play the roles
THE CAST:
Wwoofer
Marjo; just as she is.
Wwoof host/ manager Karnak
Delinni, woman originally from Sri Lanka. Woont al meer dan 20 jaar in Australie en woont sinds 6 jaar op de property van Karnak met haar 2 honden en 7 eenden. Ze is een vrouw met zwart kortgeknipt haar met enkele grijze plukjes ertussen en is een echte rainforest vrouw.
Friend of owner’s house
Robbert, een aantrekkelijk goed geklede homo van ongeveer 50 jaar en draagt een opvallend rechthoekig brilmontuur van verschillende bruintinten. Hij is geboren en getogen is Australie en opgegroeid is in het mainland omgeving van Byron Bay. Hij heeft een eigen appartement in Byron Bay en is house designer en is bezig met het laten bouwen van een huis op het erfgoed van Karnak. Hij is een goede vriend van de eigenaresse en verblijft momenteel in haar huis.
THE SETTNG:
KARNAK PLAYHOUSE PROPERTIES, CAIRNS
THE ACTS
ACT 1: aankomst marjo
Vol verwachting slaan we linksaf het terrein van karnak playhouse op. Langs de papaja en tientallen cacatoo’s die deze vruchten erg lekker vinden zie ik in de verte de enorme bergen waar de wolken het laatste puntjes bedekken en tussen het enorme groen zie ik een waterval stromen.
Met een flinke toeter rijden we het pirvate property op waarbij de honden ons tegemoet komen rennen. In de deuropening van het witte huis roept Delinna’s stem ‘they don’t hurt you, they are harmless; goede waakhonden dus!
Ik stap uit en zet ik in een enorme modderplas mijn sneakers, de regen heeft hier al goed van zich laten zien bedenk ik me en met die gedachte start er een regenbui die al meteen grote druppels op mijn oranje fale t-shirt zet.
Ik haast me naar de overkapping van het huis en maak ik kennis met Delinni in een zwart t-shirt ‘the hardrock ducks’, een donkerbruine pymamabroek met opgerolde pijpen en te kleine haviaines.
ACT 2: in huis wwoof host
Ik neem plaats voor een kop koffie aan een oude keukentafel in een wit huis dat gebouwd is uit oude materialen van andere huizen en zelfs bruggen, voorzien is van allemaal ramen en enkele deuren zonder echt afgesloten ruimtes.
Tijdens mijn koffie-introductie moment blijkt dat de show van 18 december niet doorgaat omdat er geen enkele kaart is verkocht en de timing achteraf gezien toch niet goed gepland is en er ook geen andere wwoofers of staff aanwezig zijn.
ACT 3: marjo maakt kennis met wwoofer huis
Na afscheid van mijn opa & oma neem ik mijn bagage mee naar mijn ruimte; dat blijkt een eigen ‘wwoof huis’ te zijn dat vroeger het eerste huis was op deze enorme property. Door de modderplassen zet ik voet op een enorme veranda waar het dak van lekt en de meubels op de veranda dan ook hierop is ingedeeld. De laatste wwoofers waren 3 weken geleden hier geweest, maar met een blik in de keuken zou je denken dat het huis voor 3 jaar niet is bewoond. De stof lucht komt je tegemoet en om me heen zijn de pannen, bestek en vele kopjes en schotels voorzien stoflagen en bij het plaatsen van de “mayo coolbag” op het aanrecht schiet er een verschrikte kakkerlak achter het afwasmiddel vandaan. Vanuit de keuken loop ik verder in een eerste slaapkamer waar een enorme boekenkast staat, met een snelle blik zie ik hier eveneens oude boeken die zelfs al in de verteer status zijn. Op de bovenste plank ligt een witte poes als enige permanente bewoonster van het huis; prison. Een wilde poes die sinds 3 jaar deel uitmaakt van dit huis. Met een afstapje kom ik in een tweede slaapkamer en begeeft zich links van de grootste en meest gewilde slaapkamer. Ik ben benieuwd. Via een enorm hor zet ik voet in een grote ruimte met een bamboe tweepersoonsbed in het midden en omgeven door ramen; het doet mij denken aan een serre. Met wakker worden kijk je uit op een enorm groene vallei. Ik leg mijn bagage op dit bed en loop vai de andere deur terug de veranda eop en kom dan nog een ruimte tegen dat dienst doet als medidatieruimte en door de eigenarese (als zij er is) veelvuldig wordt gebruikt.
De handdoeken en beddegoed kan ik vinden in de bijkeuken die je met een tweetal afstapjes via de keuken bereikt. Boven de handdoeken en beddegoed hangen 2 enorme bananentrossen met kleine banaatjes te rijpen.
ACT 4: marjo in wwoof huis
Mijn eerste taak is het mezelf comfortabel maken dus zoek mijn beddegoed en klop ik vervolgens alle stof van de lakens en maak ik mijn kamer ‘wat gezellig’.
Met een fris doekje over de keuken en bijbehorende tafel op de verandea, laat ik de waterkoker lopen en voorzie ik mezelf van de lunch dat klaarligt in de koelkast. Het ontbijt en lunch heb ik namelijk met mezelf en diner gezamenlijk.
ACT 5: marjo naar karnak playhouse
Na de lunch ben ik ernorm nieuwsgierig naar het wereldberoemde amphitheater midden in de rainforest dat toen en nu dienst doet voor vele internationale optredens. Via de regenboog van planten, bomen loop ik langs mijn eigen nieuwe werkzaamheid; onkruidwieden (wederom). De entree is een grote bruine trap met aan weerzijde pronkende schilderijen met de affiches van vele shows van vroeger.
Eenmaal boven sta ik dan echt in een vervallen brand waar de ambiance, sfeer en het WOW effect voor mij in die bekende termologie van ‘ijskast’ staat; grauw, bewolkt, bruin en donkergroen heeft dit merk haar glorie verloren.
ACT 6: conversatie marjo en delinni
Terug loop ik toch wel teleurgesteld terug naar de manager die zichzelf ook de taak onkruidwieden heeft gegeven voor deze middag op haar eigen terrein. Alleen of eigenlijk met haarzelf werkt ze in haar tuin, voor karnak playhouse maar ook in een lokale schoenenwinkel.
Met nog even wat huishoudelijke medelingen; laat geen voedsel achter en ook niet in een afgesloten bag want de muizen zijn erg gretig ‘s nachts. Als ik wakker wordt van een knaag geluid dan zijn dat enkel de ratten vanuit de rivier die de kokosnoten eten van de bomen rondom mijn huis, vertelt ze dat we om half 7 eten bij Robbert.
ACT 7: middag bezigheid marjo
Met een continue stroom van regenbuien maak het me die middag comfortabel in een schommelstoel, wat verjaarde boeken over Australie en een radio met een gezellige lokale zender wat het enige ontvangst hier is.
ACT 8: diner Robbert
De avond valt al snel in complete duisternis rond 6 uur waarbij de regen haar patroon niet heeft gewijzigd en zo met een toeter even over half 7 mjn wwoof host met de auto voor mijn huis staat voor het diner bij Robbert. Over een te slipperige oprit en een pittig scherp bochtje naar rechts rijden we de property op van de eigenaresse.
Een huis met een enorme veranda dat uitkijkt op het theater. Als je op de veranda verder loopt zie je aan de andere kant de bergen met het enorme wolkenveld erboven. Een adembenemende plek.
Bij aankomst schenkt Robbert een Chileense rode wijn voor ons in en schuif ik aan een grote bruine tafel voor een pastaschotel met grote garnalen, spinazie en allerlei andere kruiden en noten.
ACT 9: marjo gaat slapen
Om half 10 sta ik weer op mijn eigen veranda met mijn torch light van mijn telefoon aan en zoek ik de knop van de keukenlamp. Ik maak nog even een kop thee en loop vervolgens naar mijn slaapkamer.
Onder de klamboe drink ik mijn thee en staar ik naar de donkere buitenlucht en hoor ik de regen op het dak van de serre. Ik geef me in het letterlijke rainforest. De hardnekkige muggen prikken door mijn klamboe heen wat voor mij tijd is om te gaan slapen. In de badkamer poets ik onder toeziend oog van een zestal grote huiskakkerlakken mijn tanden en smeer ik me in met de tea tree oil voor mijn jeukende bulten en spuit ik mijn armen en benen in met de insecten protector voor nog meer bulten. Ik kruip op mijn indo-manier mijn klamboe in en switch het bureaulampje uit voor mijn eerste nacht.
ACT 10: marjo wordt wakker
Met de zon in mijn ogen word ik om 6 uur gewekt en snooze ik nog even tot half 7. De zon heeft in die tussentijd alweer plaatsgemaakt voor enorme regen.
Met mijn ontbijt op de veranda ben ik toch wel in een deceptie moment terecht gekomen van verlorenheid en eenzaamheid. En geeft deze wwoof experience mij niet de extensie in het Australische leven ontdekken binnen en me binnen een familie voelen.
ACT 11: marjo kiest voor zichzelf
Met de drive in reizen en ontdekken, kies ik voor mezelf. Ik besluit niet langer hier te willen blijven en mijn werk voor de ochtend te volbrengen en daarna vanuit Cairns weer verder te gaan. Met de mededeling ben ik als kortste wwoofer ook in de boeken gezet maar is een wwoofer ook vrij hierin net zoals de host dat mag zijn.
Mijn ochtend weeding word de moestuin. Dus in mijn verwassen spijkerbroek, oude sokken in mijn slippers en gekregen oude witte blouse van Judith dat zelfs nog na het wassen onder de bruine strepen zit, wied ik voor ongeveer 3 uur het onkruid. Het mooie van onkruidwieden is wel de voldaanheid die je na een aantal weeds al ziet en heb ik naar eigen tevredenheid een mooi stukje tuin achtergelaten.
Met het bekende gilletje ‘marjo’ moet ik me klaarmaken voor vertrek. Ik stapeven voor 10 uur in het busje van Karnak. Nog geen 10 kilometer verder stopt Robbert de bus omdat de lampjes van geopende deuren blijven knipperen. Na een dubbele inspectie rijden we weer verder. Dat het vergaan busje is blijkt wel als Delinni even haar raampje opendoet en vervolgens niet meer dichtgaat. Robbert schiet haar te hulp waarbij hij de bus weer even parkeert. Met de lock en unlock knop gaat zelfs de deuren niet meer open en besluit Robbert nadat Delinni veelvuldig de knopjes heeft ingedrukt we het busje, het busje laten en doorrijden naar Cairns.
ACT 12:
Marjo stapt uit het busje voor haar hostel. Opgelucht loopt ze de straat over met haar rugzak op haar rug, haar Kipling rugzak voor haar buik en in haar hand haar mayo cool bag. Met een brede lach op haar gezicht zwaait ze naar Robbert en Dellini en checkt ze in bij haar hostel.
THE END
Keep in mind: travelling is your own movie; discover many settings and play your own leading role; movie star!
I will invite you soon for the AMM 17
Van een kleurrijk, warm en geel merk naar een grauw, vervallen en bewolkt merk; karnak playhouse. Van een boek experience naar een script voor een korte film.
Let’s play the roles
THE CAST:
Wwoofer
Marjo; just as she is.
Wwoof host/ manager Karnak
Delinni, woman originally from Sri Lanka. Woont al meer dan 20 jaar in Australie en woont sinds 6 jaar op de property van Karnak met haar 2 honden en 7 eenden. Ze is een vrouw met zwart kortgeknipt haar met enkele grijze plukjes ertussen en is een echte rainforest vrouw.
Friend of owner’s house
Robbert, een aantrekkelijk goed geklede homo van ongeveer 50 jaar en draagt een opvallend rechthoekig brilmontuur van verschillende bruintinten. Hij is geboren en getogen is Australie en opgegroeid is in het mainland omgeving van Byron Bay. Hij heeft een eigen appartement in Byron Bay en is house designer en is bezig met het laten bouwen van een huis op het erfgoed van Karnak. Hij is een goede vriend van de eigenaresse en verblijft momenteel in haar huis.
THE SETTNG:
KARNAK PLAYHOUSE PROPERTIES, CAIRNS
THE ACTS
ACT 1: aankomst marjo
Vol verwachting slaan we linksaf het terrein van karnak playhouse op. Langs de papaja en tientallen cacatoo’s die deze vruchten erg lekker vinden zie ik in de verte de enorme bergen waar de wolken het laatste puntjes bedekken en tussen het enorme groen zie ik een waterval stromen.
Met een flinke toeter rijden we het pirvate property op waarbij de honden ons tegemoet komen rennen. In de deuropening van het witte huis roept Delinna’s stem ‘they don’t hurt you, they are harmless; goede waakhonden dus!
Ik stap uit en zet ik in een enorme modderplas mijn sneakers, de regen heeft hier al goed van zich laten zien bedenk ik me en met die gedachte start er een regenbui die al meteen grote druppels op mijn oranje fale t-shirt zet.
Ik haast me naar de overkapping van het huis en maak ik kennis met Delinni in een zwart t-shirt ‘the hardrock ducks’, een donkerbruine pymamabroek met opgerolde pijpen en te kleine haviaines.
ACT 2: in huis wwoof host
Ik neem plaats voor een kop koffie aan een oude keukentafel in een wit huis dat gebouwd is uit oude materialen van andere huizen en zelfs bruggen, voorzien is van allemaal ramen en enkele deuren zonder echt afgesloten ruimtes.
Tijdens mijn koffie-introductie moment blijkt dat de show van 18 december niet doorgaat omdat er geen enkele kaart is verkocht en de timing achteraf gezien toch niet goed gepland is en er ook geen andere wwoofers of staff aanwezig zijn.
ACT 3: marjo maakt kennis met wwoofer huis
Na afscheid van mijn opa & oma neem ik mijn bagage mee naar mijn ruimte; dat blijkt een eigen ‘wwoof huis’ te zijn dat vroeger het eerste huis was op deze enorme property. Door de modderplassen zet ik voet op een enorme veranda waar het dak van lekt en de meubels op de veranda dan ook hierop is ingedeeld. De laatste wwoofers waren 3 weken geleden hier geweest, maar met een blik in de keuken zou je denken dat het huis voor 3 jaar niet is bewoond. De stof lucht komt je tegemoet en om me heen zijn de pannen, bestek en vele kopjes en schotels voorzien stoflagen en bij het plaatsen van de “mayo coolbag” op het aanrecht schiet er een verschrikte kakkerlak achter het afwasmiddel vandaan. Vanuit de keuken loop ik verder in een eerste slaapkamer waar een enorme boekenkast staat, met een snelle blik zie ik hier eveneens oude boeken die zelfs al in de verteer status zijn. Op de bovenste plank ligt een witte poes als enige permanente bewoonster van het huis; prison. Een wilde poes die sinds 3 jaar deel uitmaakt van dit huis. Met een afstapje kom ik in een tweede slaapkamer en begeeft zich links van de grootste en meest gewilde slaapkamer. Ik ben benieuwd. Via een enorm hor zet ik voet in een grote ruimte met een bamboe tweepersoonsbed in het midden en omgeven door ramen; het doet mij denken aan een serre. Met wakker worden kijk je uit op een enorm groene vallei. Ik leg mijn bagage op dit bed en loop vai de andere deur terug de veranda eop en kom dan nog een ruimte tegen dat dienst doet als medidatieruimte en door de eigenarese (als zij er is) veelvuldig wordt gebruikt.
De handdoeken en beddegoed kan ik vinden in de bijkeuken die je met een tweetal afstapjes via de keuken bereikt. Boven de handdoeken en beddegoed hangen 2 enorme bananentrossen met kleine banaatjes te rijpen.
ACT 4: marjo in wwoof huis
Mijn eerste taak is het mezelf comfortabel maken dus zoek mijn beddegoed en klop ik vervolgens alle stof van de lakens en maak ik mijn kamer ‘wat gezellig’.
Met een fris doekje over de keuken en bijbehorende tafel op de verandea, laat ik de waterkoker lopen en voorzie ik mezelf van de lunch dat klaarligt in de koelkast. Het ontbijt en lunch heb ik namelijk met mezelf en diner gezamenlijk.
ACT 5: marjo naar karnak playhouse
Na de lunch ben ik ernorm nieuwsgierig naar het wereldberoemde amphitheater midden in de rainforest dat toen en nu dienst doet voor vele internationale optredens. Via de regenboog van planten, bomen loop ik langs mijn eigen nieuwe werkzaamheid; onkruidwieden (wederom). De entree is een grote bruine trap met aan weerzijde pronkende schilderijen met de affiches van vele shows van vroeger.
Eenmaal boven sta ik dan echt in een vervallen brand waar de ambiance, sfeer en het WOW effect voor mij in die bekende termologie van ‘ijskast’ staat; grauw, bewolkt, bruin en donkergroen heeft dit merk haar glorie verloren.
ACT 6: conversatie marjo en delinni
Terug loop ik toch wel teleurgesteld terug naar de manager die zichzelf ook de taak onkruidwieden heeft gegeven voor deze middag op haar eigen terrein. Alleen of eigenlijk met haarzelf werkt ze in haar tuin, voor karnak playhouse maar ook in een lokale schoenenwinkel.
Met nog even wat huishoudelijke medelingen; laat geen voedsel achter en ook niet in een afgesloten bag want de muizen zijn erg gretig ‘s nachts. Als ik wakker wordt van een knaag geluid dan zijn dat enkel de ratten vanuit de rivier die de kokosnoten eten van de bomen rondom mijn huis, vertelt ze dat we om half 7 eten bij Robbert.
ACT 7: middag bezigheid marjo
Met een continue stroom van regenbuien maak het me die middag comfortabel in een schommelstoel, wat verjaarde boeken over Australie en een radio met een gezellige lokale zender wat het enige ontvangst hier is.
ACT 8: diner Robbert
De avond valt al snel in complete duisternis rond 6 uur waarbij de regen haar patroon niet heeft gewijzigd en zo met een toeter even over half 7 mjn wwoof host met de auto voor mijn huis staat voor het diner bij Robbert. Over een te slipperige oprit en een pittig scherp bochtje naar rechts rijden we de property op van de eigenaresse.
Een huis met een enorme veranda dat uitkijkt op het theater. Als je op de veranda verder loopt zie je aan de andere kant de bergen met het enorme wolkenveld erboven. Een adembenemende plek.
Bij aankomst schenkt Robbert een Chileense rode wijn voor ons in en schuif ik aan een grote bruine tafel voor een pastaschotel met grote garnalen, spinazie en allerlei andere kruiden en noten.
ACT 9: marjo gaat slapen
Om half 10 sta ik weer op mijn eigen veranda met mijn torch light van mijn telefoon aan en zoek ik de knop van de keukenlamp. Ik maak nog even een kop thee en loop vervolgens naar mijn slaapkamer.
Onder de klamboe drink ik mijn thee en staar ik naar de donkere buitenlucht en hoor ik de regen op het dak van de serre. Ik geef me in het letterlijke rainforest. De hardnekkige muggen prikken door mijn klamboe heen wat voor mij tijd is om te gaan slapen. In de badkamer poets ik onder toeziend oog van een zestal grote huiskakkerlakken mijn tanden en smeer ik me in met de tea tree oil voor mijn jeukende bulten en spuit ik mijn armen en benen in met de insecten protector voor nog meer bulten. Ik kruip op mijn indo-manier mijn klamboe in en switch het bureaulampje uit voor mijn eerste nacht.
ACT 10: marjo wordt wakker
Met de zon in mijn ogen word ik om 6 uur gewekt en snooze ik nog even tot half 7. De zon heeft in die tussentijd alweer plaatsgemaakt voor enorme regen.
Met mijn ontbijt op de veranda ben ik toch wel in een deceptie moment terecht gekomen van verlorenheid en eenzaamheid. En geeft deze wwoof experience mij niet de extensie in het Australische leven ontdekken binnen en me binnen een familie voelen.
ACT 11: marjo kiest voor zichzelf
Met de drive in reizen en ontdekken, kies ik voor mezelf. Ik besluit niet langer hier te willen blijven en mijn werk voor de ochtend te volbrengen en daarna vanuit Cairns weer verder te gaan. Met de mededeling ben ik als kortste wwoofer ook in de boeken gezet maar is een wwoofer ook vrij hierin net zoals de host dat mag zijn.
Mijn ochtend weeding word de moestuin. Dus in mijn verwassen spijkerbroek, oude sokken in mijn slippers en gekregen oude witte blouse van Judith dat zelfs nog na het wassen onder de bruine strepen zit, wied ik voor ongeveer 3 uur het onkruid. Het mooie van onkruidwieden is wel de voldaanheid die je na een aantal weeds al ziet en heb ik naar eigen tevredenheid een mooi stukje tuin achtergelaten.
Met het bekende gilletje ‘marjo’ moet ik me klaarmaken voor vertrek. Ik stapeven voor 10 uur in het busje van Karnak. Nog geen 10 kilometer verder stopt Robbert de bus omdat de lampjes van geopende deuren blijven knipperen. Na een dubbele inspectie rijden we weer verder. Dat het vergaan busje is blijkt wel als Delinni even haar raampje opendoet en vervolgens niet meer dichtgaat. Robbert schiet haar te hulp waarbij hij de bus weer even parkeert. Met de lock en unlock knop gaat zelfs de deuren niet meer open en besluit Robbert nadat Delinni veelvuldig de knopjes heeft ingedrukt we het busje, het busje laten en doorrijden naar Cairns.
ACT 12:
Marjo stapt uit het busje voor haar hostel. Opgelucht loopt ze de straat over met haar rugzak op haar rug, haar Kipling rugzak voor haar buik en in haar hand haar mayo cool bag. Met een brede lach op haar gezicht zwaait ze naar Robbert en Dellini en checkt ze in bij haar hostel.
THE END
Keep in mind: travelling is your own movie; discover many settings and play your own leading role; movie star!
I will invite you soon for the AMM 17
07 december, 2009
AMM: Australian Mayo Message
Today’s topic: crazy love (michael buble)
Let me take you to another chapter of my journey; wwoofen. Wwoofen betekent; willing workers on organic farms.
Een vrijwilligersorganisatie waar ‘farms’ fungeren als werkverschaffende hosts en zorgen voor werk, accomodatie en eten en de ‘wwoofer’ het werk uitvoert voor een paar uur per dag en onderdeel uitmaakt van de farm en familie.
Mijn host heeft een wwoofer nodig voor onkruid wieden voor ongeveer 4 uur per dag en verblijd mij met een mooi locatie, overheerlijke maaltijden en een bijzondere ervaring omgeven met veel happiness en love.
En zo begint mijn nieuwe ervaring met ‘bag pakken’ en met arranged transport naar het noorden. Dit maal gaat mijn reis over de Captain Cook Highway welke behoort tot de nummer 2 van Australia’s most scenic coastal drives en kom ik na 73 kilometer aan in Port Douglas.
Een plaatsje van ongeveer 3.000 inwoners dat rijk is aan ‘The Four Mile Beach’, resort en fancy restaurants, mooie flora en fauna, waar de P ook wel wordt beschreven als Paradise en het voor de high-end tourist de uitvalbasis is voor Mossman, Daintree en Cape Tribulation.
Mijn meetingpoint is de gallerij van mijn wwoof host. Hij is namelijk kunstenaar. Ik stap binnen in de studio ‘davvyd’s art from the heart’ en begeef me in een kleurr en fleur van schilderijen.
Achter een grote ezel verschijnt een klein in elkaar gegroeid mannetje in een roze t-shirt, oversized korte broek met esprinalades aan zijn voeten en een korte grijze baard compleet onder onder verf. Een snelle hand en wordt mijn naam omgedoopt tot ‘Marjo’ zodat zijn vrouw dat ook goed zal begrijpen (zij is namelijk doof).
We vallen meteen met de deur in huis waarbij hij mij vraagt wat ik vind van zijn schilderij; een drietal blote billen mannen kijken me aan met tatoeges over hun gehele lichamen in de vorm van vissen staand in de oceaan. Met een tipje van de sleuer dat deze mannen zichzelf mastruberen, geef ik met mijn welbekende mayo-gezicht antwoord dat ik dit niet had verwacht maar dat maakt dit schilderij wel fantastisch.
Tussen het half uur in deze artistieke ruimte en naar huis gaan leer ik mijn wwoof host al goed kennen als een creatieve chaoot. Zo komt de mededeling dat we naar huis gaan wel 6 maal voorbij waarop telkens weer andere dingen tussendoor komen en hij ondertussen ook lekker verder schildert aan zijn masterpiece.
Met de sleutel in het slot bekijkt hij zijn werk nog even en vindt dan toch dat die vis op de billen van zijn zwarte man nog wat kleur kan gebruiken, dus zo staan we weer even een kwartiertje binnen. Eenmaal in de auto gaan we naar huis.
Nou ja, we gaan nog even naar de supermarkt. Waar tot mijn grote verbazing de sleutels zelfs gewoon in de auto blijven zitten. In de supermarkt gaan we elk pad langs en waar hij op zoek is naar bekenden en zo eindigen we weer bij de entrée voor wat ham voor de hond. Zo kun je natuurlijk ook ‘boodschappen’ doen.
Op de weg naar huis bedenkt hij nog even een look-out punt waar ik zijn huis in de berg kon zien; dus een goede smooth u-turn kan ik in dit bliksembezoekje 1 foto maken, we hebben dan toch wel haast! Met het stopwoordje lovely staan we een volgend moment op de rem met het schuifdak open; do you hear the birds, isn’t that lovely? It’s a lovely day!’. Meer dan 500 meter kwamen we niet ‘oo look at these trees and the flowers, isn’t that lovely?’
Net een meter voor zijn huis staat de auto alweer stil. Do you love mango’s? Ik heb nog niet geantwoord of we staan onder een gigantische mangoboom en zoeken voor goede en rijpe mango’s. Met 12 mango’s op de achterbank rijden we dan eindelijk zijn property op.
Een enorme oprijlaan dat goed is voor een lekkere hellingproef kom ik een paradijs met bomen en planten en vooral veel vogels terecht.
Het huis is een geweldig huis met een apart gedeelte waar de badkamer en slaapkamers begeven. Het is een creatief paleis met veel kleuren en bijzondere meubels (een felroze leren bank) en even chaotisch als de kunstenaar zelf is. Ik maak kennis met zijn vrouw; een mooie, verlegen en rustige vrouw die ondanks haar doofheid wel kan praten en je ook kan verstaan als je maar goed articuleert en langzaam praat. Ze hebben ook een hond, genaamd: Peanut. Ze heeft haar period en is aan de riem en ze denken zelfs dat ze zwanger is; van de dingo’s uit de bergen (ik lag van binnen compleet in een deuk natuurlijk toen ik dat hoorde). Davvyd heeft ook 3 cacatoo’s; Peter, Nancy en Henry (hij heeft hen al 30 jaar).
En zo begint mijn wwoof experience en kan ik na 10 dagen een boek schrijven over deze experience.
Elke dag was hilariteit ten top met deze man (alleen al mijn aankomst zou ik zo zeggen …)
Om maar even wat momenten van de afgelopen dagen op te sommen:
- Mijn werkzaamheid is dus onkruid wieden (met een vroege wekker van half 7 en beginom 7 uur) en voor ik per ongeluk een plant uit die enorme rimboe trek heeft hij sommige plantjes een roze strikje gegeven. Waarbij ik dan ook moet toelichten dat je zelfs van verre afstand begrijpt dat, dat geen ‘weed’ is. Ik bedank hem natuurlijk graag voor deze extra service.
- hij dankt het daarboven dagelijks met ‘thank you for this lovely day’ en dan moet je voorstellen dat je met hem in de auto zit en hij opeens de auto stopt en even zijn dank je wel moment heeft richting het open schuifdak.
- Tijdens art lesson mij helpt en even wat buiten mijn schetslijnen kladdert en dan 10 meter met mij ervandaan staat; I love it; it’s lovely en met dat ik iets wil vragen hij alweer met een andere penseel mijn buurvrouw helpt.
- Bij thuiskomt comfortabele kleding aantrekt wat inhoudt shirt uit en lekker paradeert in korte broek of zwembroek; het is bloody hot (al vanaf half 10 een graadje of 35).
- Hij heel erg open minded is dus als ik naakt wil zwemmen of wat dan ook hij daar geen problemen mee heeft; het is maar even dat ik het weet.
- Hij 5 avonden in de week met zijn 2 cacatoo’s op zijn schouders in Port Douglas langs verschillende restaurants gaat en mensen mogen dan met Henry en Nancy op de foto. Hij mailt de foto dan naar je toe.
Hij moet dat optreden met zijn vogels en ik ging dus de 1e avond van mijn stay mee als nietsvermoedende en wist niet wat ik meemaakte; een dejavu naar die man met zijn poloraid camera in Amsterdam. En zo maak ik kennis met zijn nickname hier ‘birdman’ en kom ik erachter dat deze man een lokale beroemdheid is hier in Port Douglas; eenmaal thuis krijg ik namelijk allerlei artikelen te zien en zelfs internationale documentaires waar hij met zijn birds aan mee heeft gewerkt.
- Hij aan de shakes is omdat hij wat gewicht moet verliezen; zijn enorme buik zit in de weg. Dus een chocolade shake als breakfast en lunch lekker frietjes of wat overgebleven restjes eten van de dag ervoor en tussendoor snoepjes, chocolade en vooral elke dag een toetje; is a lovely diet!
- Hij mij in zijn chaotische manier heel Port Douglas en omgeving heeft laten zien met de leukste en mooiste plekjes (met natuurlijk 6 dingen tusendoor; want zo gingen we in de sight seeing middag even Santa Claus pakken voor hem passen …)
- De garden wordt beplant door takken en stekkies die hij steelt ofwel van andere bomen en planten afhaalt bij resorts, langs de weg of zelfs stiekem bij iemand van zijn property. Dus zo zat ik in no-time die middag sight seeing tussen de nieuwe bush-bush in de auto (met de groene mieren samen; die trouwens ook steken).
- En schelden of even vloeken omdat we onze teen stoten of gewoonweg omdat iets niet lukt gaat hier in de term ‘bagga’; bekt lekker dus neem je na een aantal dagen ook gewoon over.
Op zaterdag 5 december eindigde mijn onkruidwieden job in een lang weekend vrij. Dus vijl ik even mijn nagels bij met de plant die de aboriginals ook gebruiken als vijl; lang leve de garden van Davvyd!
In de middag verras ik Judith en Davvyd met een klein Sinterklaas gift; het is tenslotte een feestdag voor dit Dutchie girl. En zo verrassen zij mij ook met een klein cadeautje; fijne sinerklaas!
Later in de middag worden we opgeschrikt door een telefoontje dat Davvyd krijgt dat er een bush fire is in de bergen bij Mowbay River, om de hoek bij zijn. Crap your camera Marjo, we just have a look. Als een duo ramptoerist stap ik gehoorzaam in de auto en gaan we rook achterna. Ik kan niet anders zeggen dan een hilarische bedoeling dit. We zijn niet de enige die even polshoogte nemen; de fire kan zich namelijk snel verspreiden en voor je het weet staat er een property in de hens.
Met een rondje door de bergen blijkt de fire op een property ver van ons te zijn, no worries dus! Op de terugweg passeren we de mangoboom en pakken we nog even op de blote voeten enkele mango’s. Voor de beeldvorming was ik mijn spagetthi hemd en bikini de auto ingestapt dus met dat ik nu de mango’s aan het plukken ben met mijn wilde bos haren ben ik een echte Aussie girl. Thuis maken we op zijn Aussie’s de mango’s schoon en mag ik de left overs opeten; heerlijk!
En dan heeft de dog weer een bezoekje van de giftige TOD en word ik weer geroepen; just have a look marjo. We have to catch him and throw it away; it’s poisiin. Dus gaf Davvyd mij de frog hangend aan 1 poot en gooide ik dat beest dus over de veranda de vallei in. Kan de hond zijn maaltijd weer ongestoord opeten.
Eenmaal op de bank mep ik nog even een vlieg neer. En dat gaat me al goed af want de hitte zorgt er ook voor dat deze beesten trager zijn; lucky me.
Want de eerste dagen van mijn onkruid wied baantje zat ik onder de muggen, steekvliegen, groene mieren bulten op mijn armen, rug en benen; met een mooi aantal van ongeveer 30. En zelfs nog met zandvlooien aangevuld was het een goed slagveld geworden; they must like you very much. Ik was dag 3 voorzien van tea tree oil, insectenspray bus en goede meptechniek dus helemaal insecten proof. Dus nu hak ik ze in mootjes …
Op mijn laatste dag maak ik bami goreng ala mayo. Met een goed glas wijn en een driemaal dank voor lovely diner and day komt zo mijn eerste wwoof experience ten einde en ben ik een nieuwe opa & oma rijker.
Vandaag staat er een nieuw avontuur te wachten: ik ga na namelijk naar een 2e wwoof adres dat hij heeft geregeld want ik zou dat fantastisch vinden. En zo laat ik mijn reis lekker voortgaan op die trein van ervaringen en ga ik nu naar Karnak Playhouse; een amphitheater midden in de bergen van Mossman. Karnak Playhouse is eigendom van Diane Cilento, Australisch en wereldberoemde actrice/reggisseur uit de jaren 60/70 en ex-vrouw van Sean Connery; www.karnakplayhouse.com.au Op 18 december treed hier namelijk een bekende band op; Galapapos Duck. Ze hebben hulp nodig voor van alles en nog wat; aldus haar compagnon die de gehele property daar runt met staff en wwoofers; we will see what this journey me brings!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: love, peace and hapiness; and you will have everyday a lovely day!
I will invite you soon for the AMM 16
Let me take you to another chapter of my journey; wwoofen. Wwoofen betekent; willing workers on organic farms.
Een vrijwilligersorganisatie waar ‘farms’ fungeren als werkverschaffende hosts en zorgen voor werk, accomodatie en eten en de ‘wwoofer’ het werk uitvoert voor een paar uur per dag en onderdeel uitmaakt van de farm en familie.
Mijn host heeft een wwoofer nodig voor onkruid wieden voor ongeveer 4 uur per dag en verblijd mij met een mooi locatie, overheerlijke maaltijden en een bijzondere ervaring omgeven met veel happiness en love.
En zo begint mijn nieuwe ervaring met ‘bag pakken’ en met arranged transport naar het noorden. Dit maal gaat mijn reis over de Captain Cook Highway welke behoort tot de nummer 2 van Australia’s most scenic coastal drives en kom ik na 73 kilometer aan in Port Douglas.
Een plaatsje van ongeveer 3.000 inwoners dat rijk is aan ‘The Four Mile Beach’, resort en fancy restaurants, mooie flora en fauna, waar de P ook wel wordt beschreven als Paradise en het voor de high-end tourist de uitvalbasis is voor Mossman, Daintree en Cape Tribulation.
Mijn meetingpoint is de gallerij van mijn wwoof host. Hij is namelijk kunstenaar. Ik stap binnen in de studio ‘davvyd’s art from the heart’ en begeef me in een kleurr en fleur van schilderijen.
Achter een grote ezel verschijnt een klein in elkaar gegroeid mannetje in een roze t-shirt, oversized korte broek met esprinalades aan zijn voeten en een korte grijze baard compleet onder onder verf. Een snelle hand en wordt mijn naam omgedoopt tot ‘Marjo’ zodat zijn vrouw dat ook goed zal begrijpen (zij is namelijk doof).
We vallen meteen met de deur in huis waarbij hij mij vraagt wat ik vind van zijn schilderij; een drietal blote billen mannen kijken me aan met tatoeges over hun gehele lichamen in de vorm van vissen staand in de oceaan. Met een tipje van de sleuer dat deze mannen zichzelf mastruberen, geef ik met mijn welbekende mayo-gezicht antwoord dat ik dit niet had verwacht maar dat maakt dit schilderij wel fantastisch.
Tussen het half uur in deze artistieke ruimte en naar huis gaan leer ik mijn wwoof host al goed kennen als een creatieve chaoot. Zo komt de mededeling dat we naar huis gaan wel 6 maal voorbij waarop telkens weer andere dingen tussendoor komen en hij ondertussen ook lekker verder schildert aan zijn masterpiece.
Met de sleutel in het slot bekijkt hij zijn werk nog even en vindt dan toch dat die vis op de billen van zijn zwarte man nog wat kleur kan gebruiken, dus zo staan we weer even een kwartiertje binnen. Eenmaal in de auto gaan we naar huis.
Nou ja, we gaan nog even naar de supermarkt. Waar tot mijn grote verbazing de sleutels zelfs gewoon in de auto blijven zitten. In de supermarkt gaan we elk pad langs en waar hij op zoek is naar bekenden en zo eindigen we weer bij de entrée voor wat ham voor de hond. Zo kun je natuurlijk ook ‘boodschappen’ doen.
Op de weg naar huis bedenkt hij nog even een look-out punt waar ik zijn huis in de berg kon zien; dus een goede smooth u-turn kan ik in dit bliksembezoekje 1 foto maken, we hebben dan toch wel haast! Met het stopwoordje lovely staan we een volgend moment op de rem met het schuifdak open; do you hear the birds, isn’t that lovely? It’s a lovely day!’. Meer dan 500 meter kwamen we niet ‘oo look at these trees and the flowers, isn’t that lovely?’
Net een meter voor zijn huis staat de auto alweer stil. Do you love mango’s? Ik heb nog niet geantwoord of we staan onder een gigantische mangoboom en zoeken voor goede en rijpe mango’s. Met 12 mango’s op de achterbank rijden we dan eindelijk zijn property op.
Een enorme oprijlaan dat goed is voor een lekkere hellingproef kom ik een paradijs met bomen en planten en vooral veel vogels terecht.
Het huis is een geweldig huis met een apart gedeelte waar de badkamer en slaapkamers begeven. Het is een creatief paleis met veel kleuren en bijzondere meubels (een felroze leren bank) en even chaotisch als de kunstenaar zelf is. Ik maak kennis met zijn vrouw; een mooie, verlegen en rustige vrouw die ondanks haar doofheid wel kan praten en je ook kan verstaan als je maar goed articuleert en langzaam praat. Ze hebben ook een hond, genaamd: Peanut. Ze heeft haar period en is aan de riem en ze denken zelfs dat ze zwanger is; van de dingo’s uit de bergen (ik lag van binnen compleet in een deuk natuurlijk toen ik dat hoorde). Davvyd heeft ook 3 cacatoo’s; Peter, Nancy en Henry (hij heeft hen al 30 jaar).
En zo begint mijn wwoof experience en kan ik na 10 dagen een boek schrijven over deze experience.
Elke dag was hilariteit ten top met deze man (alleen al mijn aankomst zou ik zo zeggen …)
Om maar even wat momenten van de afgelopen dagen op te sommen:
- Mijn werkzaamheid is dus onkruid wieden (met een vroege wekker van half 7 en beginom 7 uur) en voor ik per ongeluk een plant uit die enorme rimboe trek heeft hij sommige plantjes een roze strikje gegeven. Waarbij ik dan ook moet toelichten dat je zelfs van verre afstand begrijpt dat, dat geen ‘weed’ is. Ik bedank hem natuurlijk graag voor deze extra service.
- hij dankt het daarboven dagelijks met ‘thank you for this lovely day’ en dan moet je voorstellen dat je met hem in de auto zit en hij opeens de auto stopt en even zijn dank je wel moment heeft richting het open schuifdak.
- Tijdens art lesson mij helpt en even wat buiten mijn schetslijnen kladdert en dan 10 meter met mij ervandaan staat; I love it; it’s lovely en met dat ik iets wil vragen hij alweer met een andere penseel mijn buurvrouw helpt.
- Bij thuiskomt comfortabele kleding aantrekt wat inhoudt shirt uit en lekker paradeert in korte broek of zwembroek; het is bloody hot (al vanaf half 10 een graadje of 35).
- Hij heel erg open minded is dus als ik naakt wil zwemmen of wat dan ook hij daar geen problemen mee heeft; het is maar even dat ik het weet.
- Hij 5 avonden in de week met zijn 2 cacatoo’s op zijn schouders in Port Douglas langs verschillende restaurants gaat en mensen mogen dan met Henry en Nancy op de foto. Hij mailt de foto dan naar je toe.
Hij moet dat optreden met zijn vogels en ik ging dus de 1e avond van mijn stay mee als nietsvermoedende en wist niet wat ik meemaakte; een dejavu naar die man met zijn poloraid camera in Amsterdam. En zo maak ik kennis met zijn nickname hier ‘birdman’ en kom ik erachter dat deze man een lokale beroemdheid is hier in Port Douglas; eenmaal thuis krijg ik namelijk allerlei artikelen te zien en zelfs internationale documentaires waar hij met zijn birds aan mee heeft gewerkt.
- Hij aan de shakes is omdat hij wat gewicht moet verliezen; zijn enorme buik zit in de weg. Dus een chocolade shake als breakfast en lunch lekker frietjes of wat overgebleven restjes eten van de dag ervoor en tussendoor snoepjes, chocolade en vooral elke dag een toetje; is a lovely diet!
- Hij mij in zijn chaotische manier heel Port Douglas en omgeving heeft laten zien met de leukste en mooiste plekjes (met natuurlijk 6 dingen tusendoor; want zo gingen we in de sight seeing middag even Santa Claus pakken voor hem passen …)
- De garden wordt beplant door takken en stekkies die hij steelt ofwel van andere bomen en planten afhaalt bij resorts, langs de weg of zelfs stiekem bij iemand van zijn property. Dus zo zat ik in no-time die middag sight seeing tussen de nieuwe bush-bush in de auto (met de groene mieren samen; die trouwens ook steken).
- En schelden of even vloeken omdat we onze teen stoten of gewoonweg omdat iets niet lukt gaat hier in de term ‘bagga’; bekt lekker dus neem je na een aantal dagen ook gewoon over.
Op zaterdag 5 december eindigde mijn onkruidwieden job in een lang weekend vrij. Dus vijl ik even mijn nagels bij met de plant die de aboriginals ook gebruiken als vijl; lang leve de garden van Davvyd!
In de middag verras ik Judith en Davvyd met een klein Sinterklaas gift; het is tenslotte een feestdag voor dit Dutchie girl. En zo verrassen zij mij ook met een klein cadeautje; fijne sinerklaas!
Later in de middag worden we opgeschrikt door een telefoontje dat Davvyd krijgt dat er een bush fire is in de bergen bij Mowbay River, om de hoek bij zijn. Crap your camera Marjo, we just have a look. Als een duo ramptoerist stap ik gehoorzaam in de auto en gaan we rook achterna. Ik kan niet anders zeggen dan een hilarische bedoeling dit. We zijn niet de enige die even polshoogte nemen; de fire kan zich namelijk snel verspreiden en voor je het weet staat er een property in de hens.
Met een rondje door de bergen blijkt de fire op een property ver van ons te zijn, no worries dus! Op de terugweg passeren we de mangoboom en pakken we nog even op de blote voeten enkele mango’s. Voor de beeldvorming was ik mijn spagetthi hemd en bikini de auto ingestapt dus met dat ik nu de mango’s aan het plukken ben met mijn wilde bos haren ben ik een echte Aussie girl. Thuis maken we op zijn Aussie’s de mango’s schoon en mag ik de left overs opeten; heerlijk!
En dan heeft de dog weer een bezoekje van de giftige TOD en word ik weer geroepen; just have a look marjo. We have to catch him and throw it away; it’s poisiin. Dus gaf Davvyd mij de frog hangend aan 1 poot en gooide ik dat beest dus over de veranda de vallei in. Kan de hond zijn maaltijd weer ongestoord opeten.
Eenmaal op de bank mep ik nog even een vlieg neer. En dat gaat me al goed af want de hitte zorgt er ook voor dat deze beesten trager zijn; lucky me.
Want de eerste dagen van mijn onkruid wied baantje zat ik onder de muggen, steekvliegen, groene mieren bulten op mijn armen, rug en benen; met een mooi aantal van ongeveer 30. En zelfs nog met zandvlooien aangevuld was het een goed slagveld geworden; they must like you very much. Ik was dag 3 voorzien van tea tree oil, insectenspray bus en goede meptechniek dus helemaal insecten proof. Dus nu hak ik ze in mootjes …
Op mijn laatste dag maak ik bami goreng ala mayo. Met een goed glas wijn en een driemaal dank voor lovely diner and day komt zo mijn eerste wwoof experience ten einde en ben ik een nieuwe opa & oma rijker.
Vandaag staat er een nieuw avontuur te wachten: ik ga na namelijk naar een 2e wwoof adres dat hij heeft geregeld want ik zou dat fantastisch vinden. En zo laat ik mijn reis lekker voortgaan op die trein van ervaringen en ga ik nu naar Karnak Playhouse; een amphitheater midden in de bergen van Mossman. Karnak Playhouse is eigendom van Diane Cilento, Australisch en wereldberoemde actrice/reggisseur uit de jaren 60/70 en ex-vrouw van Sean Connery; www.karnakplayhouse.com.au Op 18 december treed hier namelijk een bekende band op; Galapapos Duck. Ze hebben hulp nodig voor van alles en nog wat; aldus haar compagnon die de gehele property daar runt met staff en wwoofers; we will see what this journey me brings!
Keep on sparkling people,
Keep in mind: love, peace and hapiness; and you will have everyday a lovely day!
I will invite you soon for the AMM 16
06 december, 2009
Slaap op de stoep en help een zwerfjongere van de straat.
Met dit design en de leus; "Slaap op de stoep en help een zwerfjongere van de straat" wil Snurk Beddengoed zwerfjongeren helpen. Bij aankoop van 'Le Clochard' en 'Le Troittoir' gaat een deel van de opbrengst dan ook naar Stichting Zwerfjongeren Nederland. De hoeslakens zijn vanzelfsprekend kinderarbeidvrij geproduceerd en milieuvriendelijk (hoe kan dat ook anders in het milieu-issue-tijdperk).
Abonneren op:
Posts (Atom)