Today’s topic: Baby, let's cruise away from here
De Great Ocean Road is de kustroute van Australie en wel 1 van de routes-der-routes van de wereld. Ik stap samen met Eef en Bjorn in onze Mitsubithsi Outlander. De GOR begint bij het badplaatsje Torque dat de uitvalbasis is voor Bells Beach; geweldig surfstrand en eveneens de laatste scene uit de film ‘point break’ waarin Patrick Swayzie verdwijnt als surfer in de enorm hoge golven. Het mooiste stukje van de GOR is toch wel vanaf Lorne naar Apollo Bay waar je echt langs de kust rijdt met geweldig uitzicht dat je op foto niet kunt vastleggen, gewoon lekker in je op moeten laten nemen en van genieten. Vanaf hier laten we de kust even rechts liggen en vervolgt de route zich midden door het regenwoud van Otway National Park. We rijden de route met echt ongelooflijk mooi weer en dat maakt de rit echt adembenemend. Een picknick tussenstop en wat kodak-momentjes komen we bij de grote happening langs de route ‘twelve apostles’. Dit is na Ayers Rock de trekpleister van Australie. Vol bewondering staan we naar deze nu nog 7 exemplaren te kijken hoe de golven tegen de rotsen aanslaan. Nog net voor zonsondergang komen we aan bij de ‘Grotto’ en rijden we van schemer met de licht oranje, rode lucht lucht tot donker met halve maan sterren en zelfs in de verte onweerslicht naar Warranmbool voor onze overnachting in een family dorm met zijn drietjes; lekker cosy! We sluiten onze great ocean road trip af met een zonnig brekkie in dit kustplaatsje. Eef & Bjorn weer terug naar Melbourne en ik ga via de Limestone Coast verder naar Adelaide.
Keep in mind: life is a set of moments, enjoy your moments, enjoy your life!
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for my next AMM 41
Marketing & Communicatie professional | passie voor online marketing, social media, conversation management, innovatie en duurzaamheid | ik blog over mijn werk en momenten uit het leven | maak dagelijks een foto van de lucht #mmsky | deel graag content | vrijetijd: hardlopen, muziek, film en thater |
21 april, 2010
20 april, 2010
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: Four Seasons in One Day (Crowded House)
Ik ben beland in een nieuwe staat; Victoria en begin hier in Melbourne. Melbourne is just ‘wonderful’. Sydney was daarentegen druk, hectisch en ‘amazing’. In de reisgidsjes wordt Melbourne beschreven als een gevoel van Europese stad en dat maakt deze stad gewoon heerlijk ontspannen.
Na 9 dagen zie voor haar vertrek naar Nederland Karlijn nog even en beginnen we met een lekker bakkie koffie in Williamstown, slenteren we met onze ‘slaapverblijf’host ‘John’ over de Queen Victoria Market voor onze tapasavond en kijken we die avond footy; welkom in Melbourne.
Laat ik eerst even lekker Hollands beginnen over het weer want na mijn eerste dag werd het namelijk koud, wind en zelfs regen. Met aanhoudende temperatuursdaling en typisch ‘herfstweer’ zoals wij dat ook in Europa kennen zag ik dus zelfs noodzaak om een ‘herfst’trui aan te schaffen om de daagjes wel lekker slentert buiten door te kunnen brengen! Maar na die regen kan het ook heerlijk opklaren met zon op een zelfde dag en mag die trui weer uit en bereiken we zelfs na maanden dan het laagste temperatuur in begin van die week eind van die week weer boven de 20 graden en zon. Het weer in Melbourne is echt onvoorspelbaar en kan op een dag elk seizoen wel even voorbij laten komen.
Melbourne staat bekend om de leuke barretjes, bistro’s, restaurantjes, kroegjes, clubs. Je kunt hier geweldig eten en drinken. Het is de koffie hoofdstad van Australie en ik laat me dan ook dagelijks weer verleiden door een rondje stad met nieuwe hotspots; degraves espresso bar en ‘jasper coffee’ in brunswick st, Budda Ba Brother in Bourke st.
Melbourne is ook het whallaha voor fashion. Geen fashion ala Paris, Milaan, Rome met ‘haute couture’ maar juist van de vintage shops, tweedehands boetiekjes en nieuw talent van de mode academies. Naast de boetiekjes zijn er ook maandelijkse markets van handgemaakte dingen en tweedehands kleding in de pub. Toevalligerwijs liep ik zo de ‘black bird market’ binnen waar de pub was ‘omgetoverd’ tot tafeltjes met handgemaakte assecoires en kledingrekken vol tweedehands stuff, het podium was bestemd voor een lokaal bandje en een biertje (pot) kost 2 dollar.
De Melburians zijn hip, alternatief, uniek en bijzonder gekleed met ieder een eigen stijl en een middagje terrasje in de wijk Fitzroy, Church st, Chapel st. is geweldig en raak jezelf helemaal geinspireerd door.
Melbourne is ook een cultuurstad. Van fine art galleries, musea tot ‘city laneways’ van steegjes met art-graffiti. Ik hop bij de Library City nog even binnen voor de exhibition ‘til you drop shopping – a history of Melbourne’; celebrate Melbourne’s passion for shopping.
Melbourne heeft trams. Weliswaar 2 soorten; die moderne exemplaren van Amsterdam en omstreken, dat je ook meteen een deja-vu geeft als je hierin zit dat je jezelf daar begeeft en de ‘old vintage’ exemplaren die dienst doen als ‘free city circle trams’. De tram brengt je zo een rondje door de stad.
De stad wil het openbaar vervoer stimuleren en voor slechts 10 dollar kun je voor 2 zones onbeperkt met bus, trein, metro, tram.Op zondag heb je de zogeheten ‘Sunday saver’ voor slechts 3 dollar onbeperkt de gehele dag.
Melbourne heeft strand; st. kilda. Een heerlijke wijk met vanzelfsprekend leuke tentjes en gezellige straatjes; Carlise st en Achland st. Geen Bondi icoon, deze spot doet het erg goed voor kite- en windsurfen en je vindt schelpen op het strand! Van St. Kilda kun je naar Brighton Beach lopen voor de bekende gekleurde ‘bathing boxes’ van de ansichtkaarten.
Melbourne is totally into ‘footy’. Met mijn neus viel ik midden in het seizoen van dit Australisch spel dat een combinatie is van voetbal en rugby. Mijn verblijfhost ‘John’ was een ware footy fan en zo zat ik dan gezellig de footy avondjes voor de buis en voor de zondag icoon (de ajax – feyenoord klassieker niveau) gingen we naar een echte Australische pub annex restaurant van fish/chips/hamburgers, gokkasten, een schilderijen wand van televisies (footy, paardenraces, hondenraces), veel bier en Aussie slang maakt het helemaal compleet!
Melbourne vanaf Eureka Skydeck geeft je mooi uitzicht over de stad; Botenic Gardens, stadion, Flinder street Station, Federation Square, haven, strand en ga zo maar door. Dit is het hoogste woongebouw van het zuidelijk halfrond me 297 meter hoog stap je uit op de 80e verdieping. In een driehonderd zestig graden overdekte toren kun je de stad langslopen. Ik begon mijn rondje met licht en eindigde vanuit schemer naar donker met lichtjes; een mooie gewaarwording! Met mijn snelle rondjes loop ik zo tegen een vriendelijke Melburian man aan van 70 en krijg ik die avond nog een geschiedenisles van deze meneer met een passie voor fotografie en een degree in geschiedenis. Hij had zichzelf al 3 keer in de lift gehezen want de stad blijft veranderen en het licht is elke keer weer anders.
Het skydeck heeft ook de ‘edge’; dat is een soort glazenhuis die 3 meter uitgeschoven wordt uit het gebouw en je dan dus dus beneden, boven, links, rechts en voor totaal glas om je heen is. Ik stond daar met van die blauwe slofjes uit het ziekenhuis in die cabine met vier hilarische aziaten. Fantastisch bedacht ik me en keek met wat schele oogjes naar beneden; 297 meter is toch best hoog! Briljant van deze ervaring is wel dat we allemaal op onze tenen gingen lopen toen we onszelf bewogen. ‘Been there, done that’ principe was ik blij toen ik weer ‘in’ het gebouw ging en mijn Louis Armstrong bandje om mocht doen met ‘I survived the edge’.
Tot slot ben ik als brand addict nog even binnengestapt bij de art series hotel group’. Een hotelketen waarbij een hotel wordt gecombineerd met een kunstenaar en de gehele stijl, gevoel, vorm en kleur wordt doorgevoerd in het hostel. Een hip, strak en buitengewoon concept met Kronan fietsjes voor de gasten. Met een introductiemailtje mocht ik een officiele rondleiding door deze hotels.
Voordat ik Melbourne verlaat sluit ik af nog even af met een ‘hostel’ experience. Een nachtje in ‘The Nunnery’. Dit hostel was vroeger van de nonnen en bevindt zich in Fitzroy. De nonnen zijn er tegenwoordig niet meer en zo 20 jaar geleden verhuist maar de originele staat van het gebouw, indeling, plafonds en betegelde schouw met Maria zijn nog in tact. Zelfs de traditie van het serveren van ontbijt en de versgemaakte groentesoep van maandag staan nog op het menu. Een mooie en bijzondere afsluiting van mijn weekje Melbourne!
Melbourne weetje: de uitspraak van ‘Melbourne’; waar wij Nederlanders de ‘ou’ klank uitspreken als ‘o’ is het hier ‘u’ dus Melburn.
Keep in mind: go confidently in the direction of your dreams. Live the life you’ve imagined!
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for my next AMM 39.
Ik ben beland in een nieuwe staat; Victoria en begin hier in Melbourne. Melbourne is just ‘wonderful’. Sydney was daarentegen druk, hectisch en ‘amazing’. In de reisgidsjes wordt Melbourne beschreven als een gevoel van Europese stad en dat maakt deze stad gewoon heerlijk ontspannen.
Na 9 dagen zie voor haar vertrek naar Nederland Karlijn nog even en beginnen we met een lekker bakkie koffie in Williamstown, slenteren we met onze ‘slaapverblijf’host ‘John’ over de Queen Victoria Market voor onze tapasavond en kijken we die avond footy; welkom in Melbourne.
Laat ik eerst even lekker Hollands beginnen over het weer want na mijn eerste dag werd het namelijk koud, wind en zelfs regen. Met aanhoudende temperatuursdaling en typisch ‘herfstweer’ zoals wij dat ook in Europa kennen zag ik dus zelfs noodzaak om een ‘herfst’trui aan te schaffen om de daagjes wel lekker slentert buiten door te kunnen brengen! Maar na die regen kan het ook heerlijk opklaren met zon op een zelfde dag en mag die trui weer uit en bereiken we zelfs na maanden dan het laagste temperatuur in begin van die week eind van die week weer boven de 20 graden en zon. Het weer in Melbourne is echt onvoorspelbaar en kan op een dag elk seizoen wel even voorbij laten komen.
Melbourne staat bekend om de leuke barretjes, bistro’s, restaurantjes, kroegjes, clubs. Je kunt hier geweldig eten en drinken. Het is de koffie hoofdstad van Australie en ik laat me dan ook dagelijks weer verleiden door een rondje stad met nieuwe hotspots; degraves espresso bar en ‘jasper coffee’ in brunswick st, Budda Ba Brother in Bourke st.
Melbourne is ook het whallaha voor fashion. Geen fashion ala Paris, Milaan, Rome met ‘haute couture’ maar juist van de vintage shops, tweedehands boetiekjes en nieuw talent van de mode academies. Naast de boetiekjes zijn er ook maandelijkse markets van handgemaakte dingen en tweedehands kleding in de pub. Toevalligerwijs liep ik zo de ‘black bird market’ binnen waar de pub was ‘omgetoverd’ tot tafeltjes met handgemaakte assecoires en kledingrekken vol tweedehands stuff, het podium was bestemd voor een lokaal bandje en een biertje (pot) kost 2 dollar.
De Melburians zijn hip, alternatief, uniek en bijzonder gekleed met ieder een eigen stijl en een middagje terrasje in de wijk Fitzroy, Church st, Chapel st. is geweldig en raak jezelf helemaal geinspireerd door.
Melbourne is ook een cultuurstad. Van fine art galleries, musea tot ‘city laneways’ van steegjes met art-graffiti. Ik hop bij de Library City nog even binnen voor de exhibition ‘til you drop shopping – a history of Melbourne’; celebrate Melbourne’s passion for shopping.
Melbourne heeft trams. Weliswaar 2 soorten; die moderne exemplaren van Amsterdam en omstreken, dat je ook meteen een deja-vu geeft als je hierin zit dat je jezelf daar begeeft en de ‘old vintage’ exemplaren die dienst doen als ‘free city circle trams’. De tram brengt je zo een rondje door de stad.
De stad wil het openbaar vervoer stimuleren en voor slechts 10 dollar kun je voor 2 zones onbeperkt met bus, trein, metro, tram.Op zondag heb je de zogeheten ‘Sunday saver’ voor slechts 3 dollar onbeperkt de gehele dag.
Melbourne heeft strand; st. kilda. Een heerlijke wijk met vanzelfsprekend leuke tentjes en gezellige straatjes; Carlise st en Achland st. Geen Bondi icoon, deze spot doet het erg goed voor kite- en windsurfen en je vindt schelpen op het strand! Van St. Kilda kun je naar Brighton Beach lopen voor de bekende gekleurde ‘bathing boxes’ van de ansichtkaarten.
Melbourne is totally into ‘footy’. Met mijn neus viel ik midden in het seizoen van dit Australisch spel dat een combinatie is van voetbal en rugby. Mijn verblijfhost ‘John’ was een ware footy fan en zo zat ik dan gezellig de footy avondjes voor de buis en voor de zondag icoon (de ajax – feyenoord klassieker niveau) gingen we naar een echte Australische pub annex restaurant van fish/chips/hamburgers, gokkasten, een schilderijen wand van televisies (footy, paardenraces, hondenraces), veel bier en Aussie slang maakt het helemaal compleet!
Melbourne vanaf Eureka Skydeck geeft je mooi uitzicht over de stad; Botenic Gardens, stadion, Flinder street Station, Federation Square, haven, strand en ga zo maar door. Dit is het hoogste woongebouw van het zuidelijk halfrond me 297 meter hoog stap je uit op de 80e verdieping. In een driehonderd zestig graden overdekte toren kun je de stad langslopen. Ik begon mijn rondje met licht en eindigde vanuit schemer naar donker met lichtjes; een mooie gewaarwording! Met mijn snelle rondjes loop ik zo tegen een vriendelijke Melburian man aan van 70 en krijg ik die avond nog een geschiedenisles van deze meneer met een passie voor fotografie en een degree in geschiedenis. Hij had zichzelf al 3 keer in de lift gehezen want de stad blijft veranderen en het licht is elke keer weer anders.
Het skydeck heeft ook de ‘edge’; dat is een soort glazenhuis die 3 meter uitgeschoven wordt uit het gebouw en je dan dus dus beneden, boven, links, rechts en voor totaal glas om je heen is. Ik stond daar met van die blauwe slofjes uit het ziekenhuis in die cabine met vier hilarische aziaten. Fantastisch bedacht ik me en keek met wat schele oogjes naar beneden; 297 meter is toch best hoog! Briljant van deze ervaring is wel dat we allemaal op onze tenen gingen lopen toen we onszelf bewogen. ‘Been there, done that’ principe was ik blij toen ik weer ‘in’ het gebouw ging en mijn Louis Armstrong bandje om mocht doen met ‘I survived the edge’.
Tot slot ben ik als brand addict nog even binnengestapt bij de art series hotel group’. Een hotelketen waarbij een hotel wordt gecombineerd met een kunstenaar en de gehele stijl, gevoel, vorm en kleur wordt doorgevoerd in het hostel. Een hip, strak en buitengewoon concept met Kronan fietsjes voor de gasten. Met een introductiemailtje mocht ik een officiele rondleiding door deze hotels.
Voordat ik Melbourne verlaat sluit ik af nog even af met een ‘hostel’ experience. Een nachtje in ‘The Nunnery’. Dit hostel was vroeger van de nonnen en bevindt zich in Fitzroy. De nonnen zijn er tegenwoordig niet meer en zo 20 jaar geleden verhuist maar de originele staat van het gebouw, indeling, plafonds en betegelde schouw met Maria zijn nog in tact. Zelfs de traditie van het serveren van ontbijt en de versgemaakte groentesoep van maandag staan nog op het menu. Een mooie en bijzondere afsluiting van mijn weekje Melbourne!
Melbourne weetje: de uitspraak van ‘Melbourne’; waar wij Nederlanders de ‘ou’ klank uitspreken als ‘o’ is het hier ‘u’ dus Melburn.
Keep in mind: go confidently in the direction of your dreams. Live the life you’ve imagined!
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for my next AMM 39.
19 april, 2010
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: a world of difference
Afgelopen oktober won ik helaas niet die baan “to make a world of difference”. Geinspireerd en vastbesloten was ik om een wereld van verschil te maken besloot ik me zo aan te melden als vrijwilliger voor de jaarlijkse TrailWalker event in Melbourne. Dit is een fundraising event for a world without poverty waarbij teams van 4 personen lopen en/of rennen een afstand van 100 kilometer binnen 48 uur. Met 700 teams en meer dan 800 vrijwilligers begint het evenement op vrijdagochtend 7 uur.
Mijn shift begint om half 4 in de middag. Met de realisatie dat Australie een groot land is en het besef dat 40 minuten van Melbourne vandaan voor een Australier voor ons hetzelfde is als bijvoorbeeld 10 minuten van huis, is mijn positie in de middle of Seville (Yarra Valley) wat inhoudt 40 minuten met de trein, wederom 40 minuten in een bus en vervolgens vanaf mijn bus stop (in de middle of nowhere) nog een aantal kilometers lopen over een heuvelachtige weg naar mijn bestemmingspunt. Na aankomst bij mijn bestemming bleek ik 8,5 kilometer te hebben afgelegd zo vertelde 2 ‘goude-oude’ vrijwilligers (al 8 jaar; sinds het begin betrokken bij dit event), die toch wel erg verbaast keken over mijn ik zei dat ik een reiziger was en met openbaar vervoer hier was gekomen.
Helaas had ik even de briefing gemist dat ik me eerst moet melden bij een checkpoint (lees: 20 kilometer van mijn bestemming af), maar gelukkig had ik twee nieuwe ‘vaders’ die mij voorzagen van alle gear inclusief een XL t-shirt; een mooi pyama stuk meteen!
Ons waterstop was ongeveer 68 kilometer van de start vandaan op een oude rails track omgeving door een geweldig stuk natuur met grazende stieren aan de overkant en later op de avond nog eens een geweldig gezicht van ondergaande zon en een sterrenhemel bij een heldere (en koude)avond. De eerste teams kwamen rond 4 uur rennend voorbij (de topatleten!). Met aanmoedigende spirit en watervoorzieningen voldeden wij onze taken. Naarmate de avond vorderde rende ik soms even gezellig mee om mezelf ook maar even warm te houden met 10 graden (gevoelstemperatuur 2 graden voor mij). Om 10 uur was onze shift klaar en mochten we ons verwarmen bij checkpoint 6 en ontdoen van de 3 lagen kleding. Gezellig theekransje met de andere vrijwilligers namen we ook even een kijkje bij de ‘massage, fysio en eerste hulp’ posten want deze deelnemers hadden er al 73 kilometer opzitten.
Voor deze avond had ik een gratis accomodatie geboekt in de ‘vollie accomodatie’. Helaas was er even met mijn reservering wat mis gegaan dus mocht ik op de bank voor de kachel slapen in een soort gezamenlijke keuken annex woonkamer.
Mijn nachtrust was niet echt comfi-jofi op een bank zonder kussenvulling maar mag de beleving niet beinvloeden als je wakker wordt en uitkijkt op een enorme vallei van de Yarra omgeving en gezellig met zijn allen aan een enorme tafel aan het ontbijt zit met de ‘Oxfam’ thee en koffie. Het mooie van dit evenement is de verbroedering en het gevoel van samen werken aan het doel zorgt voor zo’n geweldig gevoel en gezelligheid.
Na ontbijt naar mijn volgende shift met een lift van ongeveer weer 40 minuten kom ben ik nu ‘trail marshal’ wat inhoudt dat ik op een gevaarlijke kruising sta en de lopers begeleid bij het oversteken. Ik mocht gisteren de eerste teams aanmoedigen, vandaag mag ik de laatste teams aanmoedigen. Met een gezellige chat van de nieuwsgierige passanten leer ik zo ook even de lokale bewoners kennen.
Van volunteering naar participating, doe ik zondag mee aan ‘Dow Live Earth 2010 | Run for Water Melbourne. Dit keer is dit event wel dichtbij huis namelijk; Docklands. Dit is een wereldwijd evenement om de bewustwording te creeren en beweging op gang te brengen die kan helpen om de watercrisis wereld op te lossen. De afstand van 6 kilometer mag je lopend en/of hardlopen en staat voor de afstand die vele kinderen en vrouwen moeten afleggen voor schoon water. Het evenement wordt afgesloten met een concert en op het podium stonden Custom Kings, Skipping Girl Vinegar en Tim Rogers.
Met nog een verslaapt hoofd van weinig slaap van de afgelopen dagen en een gezellige en late Aussie barbie van gisteren zit ik in de tram naar het event. Na registratie voorzien van een t-shirt en nummer 67 op mijn buik ben ik er klaar voor. Het evenement is een goed doel event zonder winnen of verliezen dus ook geen chip aan mijn schoen en geen ‘pressure’ voor de beste tijd; ‘personal achievement’ want alle deelnemers zijn winnaars aldus de organisatie.
Bij een startschot om 10 uur beginnen we! Met een ochtendzon op mijn hoofd ren ik over Docklands, langs het Etihad Stadion via Collin st, Bourke st, terug over de pier en weer aankomst bij Docklands. Met een ontspannen modus mocht ik inklokken met een tijd van 30 minuten en 40 seconde. Voldaan en voorzien van water zat ik met mijn mede deelnemers, hoe ongelooflijk mooi om dan ook meteen een band met elkaar te hebben en het gevoel van ‘wij’ door de inzet bij event, te genieten in de zon van het concert en de locatie. Leuke jingles voor de uitbreiding van mijn i-tunes.
Nu denk ik nog niet teveel over mijn terugkomst zoekmoment naar een nieuwe uitdaging op de banenmarkt. Ik weet in ieder geval wel zeker wat ik wil; wereld van verschil maken! Die adrealine kick, het gevoel van saamhorigheid en verbondenheid dat je onderdeel bent en meewerkt aan iets bijzonders voor een betere wereld is zoals de quote ‘find a job you love, and you will never have to work one day in your life’.
Keep in mind: together we can, together we can make a world of difference!
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for my next AMM 40.
Afgelopen oktober won ik helaas niet die baan “to make a world of difference”. Geinspireerd en vastbesloten was ik om een wereld van verschil te maken besloot ik me zo aan te melden als vrijwilliger voor de jaarlijkse TrailWalker event in Melbourne. Dit is een fundraising event for a world without poverty waarbij teams van 4 personen lopen en/of rennen een afstand van 100 kilometer binnen 48 uur. Met 700 teams en meer dan 800 vrijwilligers begint het evenement op vrijdagochtend 7 uur.
Mijn shift begint om half 4 in de middag. Met de realisatie dat Australie een groot land is en het besef dat 40 minuten van Melbourne vandaan voor een Australier voor ons hetzelfde is als bijvoorbeeld 10 minuten van huis, is mijn positie in de middle of Seville (Yarra Valley) wat inhoudt 40 minuten met de trein, wederom 40 minuten in een bus en vervolgens vanaf mijn bus stop (in de middle of nowhere) nog een aantal kilometers lopen over een heuvelachtige weg naar mijn bestemmingspunt. Na aankomst bij mijn bestemming bleek ik 8,5 kilometer te hebben afgelegd zo vertelde 2 ‘goude-oude’ vrijwilligers (al 8 jaar; sinds het begin betrokken bij dit event), die toch wel erg verbaast keken over mijn ik zei dat ik een reiziger was en met openbaar vervoer hier was gekomen.
Helaas had ik even de briefing gemist dat ik me eerst moet melden bij een checkpoint (lees: 20 kilometer van mijn bestemming af), maar gelukkig had ik twee nieuwe ‘vaders’ die mij voorzagen van alle gear inclusief een XL t-shirt; een mooi pyama stuk meteen!
Ons waterstop was ongeveer 68 kilometer van de start vandaan op een oude rails track omgeving door een geweldig stuk natuur met grazende stieren aan de overkant en later op de avond nog eens een geweldig gezicht van ondergaande zon en een sterrenhemel bij een heldere (en koude)avond. De eerste teams kwamen rond 4 uur rennend voorbij (de topatleten!). Met aanmoedigende spirit en watervoorzieningen voldeden wij onze taken. Naarmate de avond vorderde rende ik soms even gezellig mee om mezelf ook maar even warm te houden met 10 graden (gevoelstemperatuur 2 graden voor mij). Om 10 uur was onze shift klaar en mochten we ons verwarmen bij checkpoint 6 en ontdoen van de 3 lagen kleding. Gezellig theekransje met de andere vrijwilligers namen we ook even een kijkje bij de ‘massage, fysio en eerste hulp’ posten want deze deelnemers hadden er al 73 kilometer opzitten.
Voor deze avond had ik een gratis accomodatie geboekt in de ‘vollie accomodatie’. Helaas was er even met mijn reservering wat mis gegaan dus mocht ik op de bank voor de kachel slapen in een soort gezamenlijke keuken annex woonkamer.
Mijn nachtrust was niet echt comfi-jofi op een bank zonder kussenvulling maar mag de beleving niet beinvloeden als je wakker wordt en uitkijkt op een enorme vallei van de Yarra omgeving en gezellig met zijn allen aan een enorme tafel aan het ontbijt zit met de ‘Oxfam’ thee en koffie. Het mooie van dit evenement is de verbroedering en het gevoel van samen werken aan het doel zorgt voor zo’n geweldig gevoel en gezelligheid.
Na ontbijt naar mijn volgende shift met een lift van ongeveer weer 40 minuten kom ben ik nu ‘trail marshal’ wat inhoudt dat ik op een gevaarlijke kruising sta en de lopers begeleid bij het oversteken. Ik mocht gisteren de eerste teams aanmoedigen, vandaag mag ik de laatste teams aanmoedigen. Met een gezellige chat van de nieuwsgierige passanten leer ik zo ook even de lokale bewoners kennen.
Van volunteering naar participating, doe ik zondag mee aan ‘Dow Live Earth 2010 | Run for Water Melbourne. Dit keer is dit event wel dichtbij huis namelijk; Docklands. Dit is een wereldwijd evenement om de bewustwording te creeren en beweging op gang te brengen die kan helpen om de watercrisis wereld op te lossen. De afstand van 6 kilometer mag je lopend en/of hardlopen en staat voor de afstand die vele kinderen en vrouwen moeten afleggen voor schoon water. Het evenement wordt afgesloten met een concert en op het podium stonden Custom Kings, Skipping Girl Vinegar en Tim Rogers.
Met nog een verslaapt hoofd van weinig slaap van de afgelopen dagen en een gezellige en late Aussie barbie van gisteren zit ik in de tram naar het event. Na registratie voorzien van een t-shirt en nummer 67 op mijn buik ben ik er klaar voor. Het evenement is een goed doel event zonder winnen of verliezen dus ook geen chip aan mijn schoen en geen ‘pressure’ voor de beste tijd; ‘personal achievement’ want alle deelnemers zijn winnaars aldus de organisatie.
Bij een startschot om 10 uur beginnen we! Met een ochtendzon op mijn hoofd ren ik over Docklands, langs het Etihad Stadion via Collin st, Bourke st, terug over de pier en weer aankomst bij Docklands. Met een ontspannen modus mocht ik inklokken met een tijd van 30 minuten en 40 seconde. Voldaan en voorzien van water zat ik met mijn mede deelnemers, hoe ongelooflijk mooi om dan ook meteen een band met elkaar te hebben en het gevoel van ‘wij’ door de inzet bij event, te genieten in de zon van het concert en de locatie. Leuke jingles voor de uitbreiding van mijn i-tunes.
Nu denk ik nog niet teveel over mijn terugkomst zoekmoment naar een nieuwe uitdaging op de banenmarkt. Ik weet in ieder geval wel zeker wat ik wil; wereld van verschil maken! Die adrealine kick, het gevoel van saamhorigheid en verbondenheid dat je onderdeel bent en meewerkt aan iets bijzonders voor een betere wereld is zoals de quote ‘find a job you love, and you will never have to work one day in your life’.
Keep in mind: together we can, together we can make a world of difference!
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for my next AMM 40.
18 april, 2010
Oxfam TrailWalker Melbourne 2010
Last weekend I was part of an extraordinary event; TrailWalker Melbourne 2010. To extend my meaning of my journey around Australia I signed me up as a volunteer. This was really a fantastic weekend and such a rewarding 'job' to full fill for the trail walkers and the knowledge of working together to achieve our goal; a world without poverty! We can make a world of difference.
Like the last Walkie Talkie; the volunteer e-newsletter, mentioned; 'wow what a wonderful weekend we had'; clear blue skies, 729 teams crossing the START line and more than 815 volunteers filling over 1,149 shifts, Oxfam TRAILWALKER Melbourne
2010 was an absolute success, and that is for sure!
My volunteer experience for this event was absolutely amazing! I am glad that I was part of this for 2010. I can't wait for the edition of 2011; hopefully again for Melbourne!
Run for Water in Melbourne: 18.04.2010
On my journey around Australia I want to make a world of difference so I signed me up for the Run for Water. On 18 of April 2010 I did it 6km within 30 minutes and 40 seconds; personal achievement for a better world!
Happy Earth Day and thanks for participating in the Live Earth Run for Water! Tens of Thousands took part in 200 cities across 81 countries on six continents to raise funds and awareness of the global water crisis.
09 april, 2010
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: All you need is love
Driehonderd zestig graden turn brengt mij 2 uur later met de trein zuidelijk van Sydney in een dorp in het mainland van New South Wales tussen de heuvels en groene vallei genaam ‘Picton’.
Geen vermelding in de Lonely Planet en door geen enkele toeristbureau een aanrader op de kaart. Wat mij hier bracht was een toevallige ontmoeting van Karlijn met de ‘host’ op de donderdagmarkt bij ons in Bondi waar zij overheerlijk donker spelt verkochten met noten en rozijnen erin! ‘Amazing’ na onze brood-picknick-avond samen! Want heerlijk brood is in Australie echt ‘niet te doen’.
En met dit gezegd maak ik even een uitstapje naar onze Sydney-sayings ‘niet te doen’ en ‘amazing’. En zonder dat we het door hadden kwamen deze woorden gerust binnen 10 minuten driemaal dubbel zoveel eruit. Dus het Australische brood was so far gewoon niet te doen en dit brood was ‘amazing’.
Karlijn was zo enthousiast over het brood dat ze weleens benieuwd was hoe dit brood werd gemaakt. De broodbakker legde uit dat hij in een leefgemeenschap woonde en de bakkerij een onderdeel is van hun bestaan en haar graag uitnodigde voor een verblijf en een kijkje aldaar. Karlijn kreeg een brochure mee over hun leefgemeenschap en ging zo voor 2 dagen ernaartoe. Ze kwam terug met de mededeling: ‘mayo jij moet hier echt naartoe’. Als liefhebber van local tips en na het lezen van de brochure over ‘a brave new world’ besloot ik om vanuit Sydney bij deze gemeenschap onder meer ‘Pasen’ te vieren.
Ik heb hier in totaal 7 dagen doorgebracht. Dit waren echt 7 bijzondere dagen binnen deze leefgemeenschap met bijzondere en mooie verhalen over deze mensen.
Na mijn eerste nacht begint mijn eerste dag op de Royal Easter Show. Dit is het event tijdens Pasen in Sydney dat is ontstaan vanuit argarische grond; van producten, attributen tot en met dieren is door de jaren uitgegroeid tot een compleet empirium van show entertainment op dit gebied; wood chopping competities, grootste paard van de wereld, vliegende varkens, Australische schapen scheren, tractoren, en een huishoudbeurs met Aussie twist, vanzelfsprekend een vuurwerk spektakel. Dit evenement trekt dagelijks meer dan 20.000 bezoekers uit de gehele regio of staat (kan ik wel zeggen).
De leefgemeenschap heeft hier al ruim 11 jaar een café en een pizza-shed tijdens dit evenement. Mijn taken waren in de ochtend voorbereidend snij en hakwerk voor de pizza’s en in de middag in de caravan voor het serveren van nacho’s; marjo nacho. Met de King van de Nacho’s, zo noemde deze man zichzelf; die zich tot de beefburgers hoofd maakte, was dit weer echt fantastisch!
Ik leerde zo die dag een nieuwe groep mensen kennen met verhalen want hoe kom je nu in een leefgemeenschap terecht en wat gaf dan die beslissing waren vragen die in mij opkwamen en ik aan hen vroeg.
De tijd vloog de eerste dag voorbij en voor ik het wist zat ik die avond aan een enorm kampvuur voor de vrijdag celebration waar paela op een enorme bakplaat op de buitenoven werd klaargemaakt en de gitaren tevoorschijn werden gehaald en alle kinderen met elkaar aan het dansen waren. Het muziek repoirtoire bestond wel uit allerlei liedjes over Jezus ‘Juashua’ (alle namen zijn in het Hebreeuws).
De volgende dag ging ik weer als Marjo Nacho aan de slag op dit festijn!
De eerste paasdag spendeer ik weer lekker ‘thuis’. In het huis waar ik verblijf wonen 2 families, een moeder met een zoontje en een meisje van 21 (waar ik de kamer mee deel). Het huis was vroeger een evenementenlocatie; vergadercentrum met een enorme keuken en de oude vergaderzaal nu dienst doet als woonkamer met drie enorme rijen eetkamertafels en stoelen.
We doen vandaag ‘niets’, ik bedoel geen huishouden, koken of wassen; het is namelijk ‘high sabbat’. De kinderen (wel geteld 7, 8 in totaal maar de jongste is een baby) zien meteen kans om met mij de gehele middag te tekenen en kleuren. Dus als een ‘juf marjo’ deja-vu gaan we lekker kleuren!
Een onderdeel worden van de community vergt een lange tijd van inburgeren. Niet zozeer of je het graag wilt maar je zult, wil je onderdeel zijn, ook je na moeten leven hoe deze gemeenschap werkt en zich vormt. Ik sprak hierover met de alleenstaande moeder van 30 jaar uit Engeland die drie maanden geleden met haar zoontje in deze community terecht kwam en zich in mijn week heeft laten ‘reinigen en dopen’ om tot de community te mogen behoren. In Engeland had ze kennis gemaakt met de community aldaar wat haar deed besluiten om haar huis, spullen en andere zaken te verkopen/weg te geven en te gaan reizen naar Australie. Ze begon haar reis in Nieuw-Zeeland en kwam na 2 weken direct vanuit het vliegveld Sydney naar hier toe. Ze is hier niet meer weggegaan. Ze vond wat ze zocht; een plek van liefde, geborgenheid en toekomst voor haar en haar zoontje.
En na de kennismakingen en gesprekken met deze mensen is het me wel duidelijk geworden dat dit een plek is van liefde en geborgenheid van mensen die vanuit hun eigen leven compleet leeg, eenzaam en ongelukkig zijn zonder een plek van ‘thuis’, familie en vrienden. Zij geven niets op wat je misschien zult denken als je vanuit je eigen leven kijkt om in deze community plaats te nemen. Voor hen is dit juist de plek van ‘brothers & sisters’. Zij geloven ook dat God diegene eruit pikt en hiernaartoe brengt.
Ik kan niet zeggen of de levensstijl binnen een gemeenschap goed of fout is.
De vrouwen dragen lange rokken en wijde broeken met losse blousen, vesten en truien zonder make-up of ‘fashion’ proof. Een uiterlijk kenmerk van de vrouwen is het ongelooflijk lange haar dat vaak opgerold zit of in een vlecht. De mannen hebben een korte baard van oor tot oor en een klein staartje.
Het schoeisel is even comfortabel als de kleding; tefa en Crocs. Elk lid (kind en ouder) heeft wel van beide een exemplaar dat met en zonder sokken wordt gedragen. Om het plaatje compleet te maken is hun uiterlijk vertoon voor ons onder de noemer ‘geitenwollensok’.
En daarover gesproken zit ‘organic, healthy’, zo las ik laatst in de Betere Wereld nieuwsbrief ook nog in dat calibier is dat voor hun gewoon ‘normaal’. Vanuit de basis en puurheid waarin zij leven staat soja melk hier in de koelkast, yoghurt van de koe of anders organic, herbal thee, groente en fruit eigen teelt of anders organic.
De kinderen leren elkaar lief te hebben, elkaar te helpen en een belangrijk aspect binnen de opvoeding is respect voor hun ouders en ouderen. Daarnaast ook de bewustwording dat ze blij en gezegend mogen zijn met hun leven en wat het leven hun geeft.
De kinderen komen niet in aanraking met andere kinderen buiten de community en krijgen dus ook les binnen de community. Ze worden al vanaf jongs af aan meegenomen in het helpen met het huishouden; van het eten koken, afwassen tot en het schoonmaken van hun huis en kamers en was.
Net als elk ander kind spelen ze ook lekker buiten; op hun schommels, glijbaan of fietsjes crossen ze het terrein over. Ze hebben zelfs een ‘creek’ waar ze kunnen zwemmen en een zelfgemaakte zeepglijbaan van zeil.
Hun taak of werk als ze groter zijn begeeft zich ook binnen de community. Zo zullen de meisjes meehelpen in het huishouden, uiteindelijk trouwen en zich bezig houden met de kinderen. En zullen de jongens op de boerderij werken, in de bakkerij en de cafes die zij runnen op evenementen. Ik kan niet zeggen dat deze mensen niet hard werken want het runnen van een huishouden in een leefgemeenschap met vier kinderen is ook wel even anders als alleen je eigen huis. De mannen kennen geen 9-tot-5 mentaliteit; het werk moet gewoon af.
Ik kan nog niet beoordelen of deze mensen wereldvreemd zijn in wat ik heb gezien. De generatie ouders komt namelijk uit onze wereld en de kinderen van hun zullen de eerste zijn die straks van baby tot volwassenen opgroeien in de community. Ze kijken geen televisie of lezen de krant, in plaats daarvan kijken de kinderen nu DVD’s van National Geographic. Ik zou dan ook graag nog een keer terug willen gaan over 10 of 15 jaar om te zien en te bekijken hoe zij zich hebben ontwikkeld en hoe zij in het leven staan.
Zij geloven dat de bezoekers van de community door God zijn verkozen om hier te verblijven. Zij zullen dan ook altijd iedereen met open armen ontvangen. Bij aankomst lag er voor mij een mandje vol met fruit, een tekening en een persoonlijk briefje bij dat ze blij waren mij te mogen ontvangen en mij graag wilde leren kennen. Ik weet niet of ‘God’ mij hiernaartoe heeft gebracht. Misschien bracht me iets hier wel na drie maanden Sydney vol materialisme, consumisme en de schreeuw van uiterlijke perfectie bracht me deze plek wel weer even terug naar de basis van het leven en uit de andere wereld. Misschien was het even een ‘detox’ moment om mezelf weer op twee benen te zetten naar een nieuwe bestemming in mijn wereld.
Voor mij was in ieder geval deze plek een hele bijzondere dimensie binnen mijn reis.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: life is what you made of it.
Aussie weetje: het icoon van Pasen de ‘paashaas’ is hier in Australie vervangen voor ‘Bilby’. De ‘paashaas’ wordt door de Australiers namelijk negatief geassocieerd met het kapot maken van hun groente. De Bilbly is een kruising tussen een konijn, hamster, rat en een typisch Australisch dier.
I will invite you soon for my next AMM 38 about Melbourne.
Driehonderd zestig graden turn brengt mij 2 uur later met de trein zuidelijk van Sydney in een dorp in het mainland van New South Wales tussen de heuvels en groene vallei genaam ‘Picton’.
Geen vermelding in de Lonely Planet en door geen enkele toeristbureau een aanrader op de kaart. Wat mij hier bracht was een toevallige ontmoeting van Karlijn met de ‘host’ op de donderdagmarkt bij ons in Bondi waar zij overheerlijk donker spelt verkochten met noten en rozijnen erin! ‘Amazing’ na onze brood-picknick-avond samen! Want heerlijk brood is in Australie echt ‘niet te doen’.
En met dit gezegd maak ik even een uitstapje naar onze Sydney-sayings ‘niet te doen’ en ‘amazing’. En zonder dat we het door hadden kwamen deze woorden gerust binnen 10 minuten driemaal dubbel zoveel eruit. Dus het Australische brood was so far gewoon niet te doen en dit brood was ‘amazing’.
Karlijn was zo enthousiast over het brood dat ze weleens benieuwd was hoe dit brood werd gemaakt. De broodbakker legde uit dat hij in een leefgemeenschap woonde en de bakkerij een onderdeel is van hun bestaan en haar graag uitnodigde voor een verblijf en een kijkje aldaar. Karlijn kreeg een brochure mee over hun leefgemeenschap en ging zo voor 2 dagen ernaartoe. Ze kwam terug met de mededeling: ‘mayo jij moet hier echt naartoe’. Als liefhebber van local tips en na het lezen van de brochure over ‘a brave new world’ besloot ik om vanuit Sydney bij deze gemeenschap onder meer ‘Pasen’ te vieren.
Ik heb hier in totaal 7 dagen doorgebracht. Dit waren echt 7 bijzondere dagen binnen deze leefgemeenschap met bijzondere en mooie verhalen over deze mensen.
Na mijn eerste nacht begint mijn eerste dag op de Royal Easter Show. Dit is het event tijdens Pasen in Sydney dat is ontstaan vanuit argarische grond; van producten, attributen tot en met dieren is door de jaren uitgegroeid tot een compleet empirium van show entertainment op dit gebied; wood chopping competities, grootste paard van de wereld, vliegende varkens, Australische schapen scheren, tractoren, en een huishoudbeurs met Aussie twist, vanzelfsprekend een vuurwerk spektakel. Dit evenement trekt dagelijks meer dan 20.000 bezoekers uit de gehele regio of staat (kan ik wel zeggen).
De leefgemeenschap heeft hier al ruim 11 jaar een café en een pizza-shed tijdens dit evenement. Mijn taken waren in de ochtend voorbereidend snij en hakwerk voor de pizza’s en in de middag in de caravan voor het serveren van nacho’s; marjo nacho. Met de King van de Nacho’s, zo noemde deze man zichzelf; die zich tot de beefburgers hoofd maakte, was dit weer echt fantastisch!
Ik leerde zo die dag een nieuwe groep mensen kennen met verhalen want hoe kom je nu in een leefgemeenschap terecht en wat gaf dan die beslissing waren vragen die in mij opkwamen en ik aan hen vroeg.
De tijd vloog de eerste dag voorbij en voor ik het wist zat ik die avond aan een enorm kampvuur voor de vrijdag celebration waar paela op een enorme bakplaat op de buitenoven werd klaargemaakt en de gitaren tevoorschijn werden gehaald en alle kinderen met elkaar aan het dansen waren. Het muziek repoirtoire bestond wel uit allerlei liedjes over Jezus ‘Juashua’ (alle namen zijn in het Hebreeuws).
De volgende dag ging ik weer als Marjo Nacho aan de slag op dit festijn!
De eerste paasdag spendeer ik weer lekker ‘thuis’. In het huis waar ik verblijf wonen 2 families, een moeder met een zoontje en een meisje van 21 (waar ik de kamer mee deel). Het huis was vroeger een evenementenlocatie; vergadercentrum met een enorme keuken en de oude vergaderzaal nu dienst doet als woonkamer met drie enorme rijen eetkamertafels en stoelen.
We doen vandaag ‘niets’, ik bedoel geen huishouden, koken of wassen; het is namelijk ‘high sabbat’. De kinderen (wel geteld 7, 8 in totaal maar de jongste is een baby) zien meteen kans om met mij de gehele middag te tekenen en kleuren. Dus als een ‘juf marjo’ deja-vu gaan we lekker kleuren!
Een onderdeel worden van de community vergt een lange tijd van inburgeren. Niet zozeer of je het graag wilt maar je zult, wil je onderdeel zijn, ook je na moeten leven hoe deze gemeenschap werkt en zich vormt. Ik sprak hierover met de alleenstaande moeder van 30 jaar uit Engeland die drie maanden geleden met haar zoontje in deze community terecht kwam en zich in mijn week heeft laten ‘reinigen en dopen’ om tot de community te mogen behoren. In Engeland had ze kennis gemaakt met de community aldaar wat haar deed besluiten om haar huis, spullen en andere zaken te verkopen/weg te geven en te gaan reizen naar Australie. Ze begon haar reis in Nieuw-Zeeland en kwam na 2 weken direct vanuit het vliegveld Sydney naar hier toe. Ze is hier niet meer weggegaan. Ze vond wat ze zocht; een plek van liefde, geborgenheid en toekomst voor haar en haar zoontje.
En na de kennismakingen en gesprekken met deze mensen is het me wel duidelijk geworden dat dit een plek is van liefde en geborgenheid van mensen die vanuit hun eigen leven compleet leeg, eenzaam en ongelukkig zijn zonder een plek van ‘thuis’, familie en vrienden. Zij geven niets op wat je misschien zult denken als je vanuit je eigen leven kijkt om in deze community plaats te nemen. Voor hen is dit juist de plek van ‘brothers & sisters’. Zij geloven ook dat God diegene eruit pikt en hiernaartoe brengt.
Ik kan niet zeggen of de levensstijl binnen een gemeenschap goed of fout is.
De vrouwen dragen lange rokken en wijde broeken met losse blousen, vesten en truien zonder make-up of ‘fashion’ proof. Een uiterlijk kenmerk van de vrouwen is het ongelooflijk lange haar dat vaak opgerold zit of in een vlecht. De mannen hebben een korte baard van oor tot oor en een klein staartje.
Het schoeisel is even comfortabel als de kleding; tefa en Crocs. Elk lid (kind en ouder) heeft wel van beide een exemplaar dat met en zonder sokken wordt gedragen. Om het plaatje compleet te maken is hun uiterlijk vertoon voor ons onder de noemer ‘geitenwollensok’.
En daarover gesproken zit ‘organic, healthy’, zo las ik laatst in de Betere Wereld nieuwsbrief ook nog in dat calibier is dat voor hun gewoon ‘normaal’. Vanuit de basis en puurheid waarin zij leven staat soja melk hier in de koelkast, yoghurt van de koe of anders organic, herbal thee, groente en fruit eigen teelt of anders organic.
De kinderen leren elkaar lief te hebben, elkaar te helpen en een belangrijk aspect binnen de opvoeding is respect voor hun ouders en ouderen. Daarnaast ook de bewustwording dat ze blij en gezegend mogen zijn met hun leven en wat het leven hun geeft.
De kinderen komen niet in aanraking met andere kinderen buiten de community en krijgen dus ook les binnen de community. Ze worden al vanaf jongs af aan meegenomen in het helpen met het huishouden; van het eten koken, afwassen tot en het schoonmaken van hun huis en kamers en was.
Net als elk ander kind spelen ze ook lekker buiten; op hun schommels, glijbaan of fietsjes crossen ze het terrein over. Ze hebben zelfs een ‘creek’ waar ze kunnen zwemmen en een zelfgemaakte zeepglijbaan van zeil.
Hun taak of werk als ze groter zijn begeeft zich ook binnen de community. Zo zullen de meisjes meehelpen in het huishouden, uiteindelijk trouwen en zich bezig houden met de kinderen. En zullen de jongens op de boerderij werken, in de bakkerij en de cafes die zij runnen op evenementen. Ik kan niet zeggen dat deze mensen niet hard werken want het runnen van een huishouden in een leefgemeenschap met vier kinderen is ook wel even anders als alleen je eigen huis. De mannen kennen geen 9-tot-5 mentaliteit; het werk moet gewoon af.
Ik kan nog niet beoordelen of deze mensen wereldvreemd zijn in wat ik heb gezien. De generatie ouders komt namelijk uit onze wereld en de kinderen van hun zullen de eerste zijn die straks van baby tot volwassenen opgroeien in de community. Ze kijken geen televisie of lezen de krant, in plaats daarvan kijken de kinderen nu DVD’s van National Geographic. Ik zou dan ook graag nog een keer terug willen gaan over 10 of 15 jaar om te zien en te bekijken hoe zij zich hebben ontwikkeld en hoe zij in het leven staan.
Zij geloven dat de bezoekers van de community door God zijn verkozen om hier te verblijven. Zij zullen dan ook altijd iedereen met open armen ontvangen. Bij aankomst lag er voor mij een mandje vol met fruit, een tekening en een persoonlijk briefje bij dat ze blij waren mij te mogen ontvangen en mij graag wilde leren kennen. Ik weet niet of ‘God’ mij hiernaartoe heeft gebracht. Misschien bracht me iets hier wel na drie maanden Sydney vol materialisme, consumisme en de schreeuw van uiterlijke perfectie bracht me deze plek wel weer even terug naar de basis van het leven en uit de andere wereld. Misschien was het even een ‘detox’ moment om mezelf weer op twee benen te zetten naar een nieuwe bestemming in mijn wereld.
Voor mij was in ieder geval deze plek een hele bijzondere dimensie binnen mijn reis.
Keep on sparkling people,
Keep in mind: life is what you made of it.
Aussie weetje: het icoon van Pasen de ‘paashaas’ is hier in Australie vervangen voor ‘Bilby’. De ‘paashaas’ wordt door de Australiers namelijk negatief geassocieerd met het kapot maken van hun groente. De Bilbly is een kruising tussen een konijn, hamster, rat en een typisch Australisch dier.
I will invite you soon for my next AMM 38 about Melbourne.
Abonneren op:
Posts (Atom)