Today's topic: de hoogste tijd (andre hazes)
Het is woensdag de 31e, de laatste dag van de maand maart, de laatste dag van mijn avontuur in Sydney, de laatste ochtend opstaan in het ‘shared house’, het laatste moment met de Nederlandse familie/friends. We gaan, dus afscheid nemen. Afscheid nemen van elkaar en met twee onrustige nachten sta ik met mijn verslapen hoofd even over 7 uur in de vroege donkere ochtend het taxibusje met enorme armbewegingen (lekkere ochtendoefening) na te zwaaien met vijf mooie en bijzondere mensen erin die ik in deze afgelopen maanden heb leren kennen en een onderdeel zijn geworden van mijn leven. Ik kijk nog even hoe het zwarte busje de hoek omgaat richting het vliegveld en loop vervolgens voor de laatste keer door het straatje met de bloesembomen en vele containers naar mijn huis. Neem voor de laatste keer nog even een douche, voor de laatste keer poets ik in de badkamer hier mijn tanden en neem ik mijn flesje water mee uit de koelkast. Ik rits mijn rugzak dicht, op mijn rug na drie maanden weer bepakt en bezakt loop ik de deur uit, de sleutels op de tafel en met een laatste glimp naar ons verblijf neem ik de bus naar Centraal Station.
Voordat ik de bus instap hang ik nog even onze left-over kleding die wij tijdens ons ‘dutch pre-loved clothes’ verkoop op Bondi niet hadden verkocht, aan de deurklink bij de kringloopwinkel ‘life after fashion’. Net voor het Centraal Station stop ik voor de laatste keer nog even in Sydney bij een koffie hotspot; Café Ish. Voor de laatste keer in Sydney mijn koffie-experience’ geniet ik van mijn Latte Soy. Voor de laatste keer nu zit ik tussen de ‘Sydneysiders’.
Voor de laatste keer zie ik de zon door deze wolken schijnen op deze stad, een mooie en fascinerende stad, een wereldstad met 24-uurs ecnomie. Niet zozeer in de terminologie zoals wij die kennen in Nederland maar voor mij was het afgelopen drie maanden een economie van dagelijks nieuwe prikkelingen, ontdekkingen, belevingen waarin ik never be bored was of stil heb gezeten zowel lichamelijk als fysiek met een bril voor een groei en balans in mijn leven.
Zo begint morgen voor mij een nieuw avontuur waar ik een driehonderdzestig graden turn maak van een wereldstad naar een klein plaatsje 2 uur zuidelijk van Sydney en deel ga ik uitmaken van een leefgemeenschap, een bijzondere locatie voor Pasen en het uitzetten van mijn richting naar zuid en west Australië.
Keep in mind: it’s the end of something and the beginning of everything else, so don’t cry because it’s over but smile because it happened.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for my next AMM 37 about my new coming-up experience.
Marketing & Communicatie professional | passie voor online marketing, social media, conversation management, innovatie en duurzaamheid | ik blog over mijn werk en momenten uit het leven | maak dagelijks een foto van de lucht #mmsky | deel graag content | vrijetijd: hardlopen, muziek, film en thater |
31 maart, 2010
29 maart, 2010
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: sushi lunch?!
Graag maak ik even ruimte voor een extra editie AMM over ‘sushi & sydney’.
Ik ben namelijk een ware sushi liefhebber en hier in Sydney beland in het sushi wahalla; van sushi restaurantjes, sushi take-away kiosks en sushi trains.
Met een grote populatie aan Aziaten c.q. Japanners hier in Sydney is dit voor hen een geweldige business kans. Daarnaast is Sydney middle name ‘healthy’ en is sushi dan in Japan categorie ‘fast-food’, behoort sushi hier (en Europa) tot ‘healthy-food’. Met alle benefits van geen cholesterol, Omega-6, vol met anti-oxidanten, mineralen en vitamines, rijst is natuurlijke bron van zink en geen ongezonde vetten is het een gewild en populaire dish voor lunch en diner.
Met de stempel ‘healthy’ zitten de Aziaten ook zeker niet stil in productvernieuwing en zien wij ook weer nieuwe businesskansen want zo is ‘brown rice sushi’ hier enorm populair en zijn er zelfs al sushi places ‘gespecialiseerd’ in het serveren van alleen brown rice sushi.
In Nederland waagde ik me nog weleens voor dit delicatesse dish in de keuken om samen met Auke en zusjes deze rolletjes zelf te maken. Maar daar hoef ik hier vanuit het oogpunt vers of prijs niet aan te beginnen (het is zou dan alleen vanuit het oogpunt ‘de leuke activiteit om het zelf te maken’ zijn); een regulier rolletje is ongeveer 3 tot 4 dollar waar je vier stukjes uit snijdt. Met regulier doel ik op de dagprijs want net voor sluitingstijd of tijdens de lunch-peak heb je de ‘specials’ van 2 dollar per rol of 2 rollen voor 5 dollar met nog een groot aanbod.
Na mijn vele sushi-moments on the train of take-away for the beach (weet zelf niet hoeveel want zo kan ik me van mijn opa nog herinneren dat wanneer ik begon met het tellen van eten ik ermee moest stoppen) totaal nog niet verveeld ben in deze dish. Zo kan ik elke keer weer voor de vitrine bedenken in welke variatie ik nu weer zin heb. De varieteit aan rollen is even zo uitgebreid als het aanbod. Mijn ‘nieuwe’ ontdekkingen annex favorieten zijn; de brown rice sushi met pittige tofu met avocado, witte rijst met verse tonijn en zeewier samen met een bakje soja boontjes erbij.
Voor deze maandagmiddag lunch laat ik me graag even verrassen voor bij een nieuwe sushi spot bij mij in de straat ‘sushi-sushi’. Enjoy your lunch!
Keep on sparkling people!
Aussie weetje: sushi eten wordt hier in Sydney ook niet echt gezien als uit-eten want zo zit je lekker in je sportkleding aan de sushi-train of neem je plaats in de restaurantjes. En dan niet het bezwete plaatje zoals ik eruit zal zien (of ruiken) na mijn sportinspanning. Hier zit je gewoon ‘sporty-fabulous’ met gestyled haar voorzien van een mooie laag make-up dressed-up met je BlackBerry. Weer een mooie anekdote van over-the-top Sydney-feeling.
Graag maak ik even ruimte voor een extra editie AMM over ‘sushi & sydney’.
Ik ben namelijk een ware sushi liefhebber en hier in Sydney beland in het sushi wahalla; van sushi restaurantjes, sushi take-away kiosks en sushi trains.
Met een grote populatie aan Aziaten c.q. Japanners hier in Sydney is dit voor hen een geweldige business kans. Daarnaast is Sydney middle name ‘healthy’ en is sushi dan in Japan categorie ‘fast-food’, behoort sushi hier (en Europa) tot ‘healthy-food’. Met alle benefits van geen cholesterol, Omega-6, vol met anti-oxidanten, mineralen en vitamines, rijst is natuurlijke bron van zink en geen ongezonde vetten is het een gewild en populaire dish voor lunch en diner.
Met de stempel ‘healthy’ zitten de Aziaten ook zeker niet stil in productvernieuwing en zien wij ook weer nieuwe businesskansen want zo is ‘brown rice sushi’ hier enorm populair en zijn er zelfs al sushi places ‘gespecialiseerd’ in het serveren van alleen brown rice sushi.
In Nederland waagde ik me nog weleens voor dit delicatesse dish in de keuken om samen met Auke en zusjes deze rolletjes zelf te maken. Maar daar hoef ik hier vanuit het oogpunt vers of prijs niet aan te beginnen (het is zou dan alleen vanuit het oogpunt ‘de leuke activiteit om het zelf te maken’ zijn); een regulier rolletje is ongeveer 3 tot 4 dollar waar je vier stukjes uit snijdt. Met regulier doel ik op de dagprijs want net voor sluitingstijd of tijdens de lunch-peak heb je de ‘specials’ van 2 dollar per rol of 2 rollen voor 5 dollar met nog een groot aanbod.
Na mijn vele sushi-moments on the train of take-away for the beach (weet zelf niet hoeveel want zo kan ik me van mijn opa nog herinneren dat wanneer ik begon met het tellen van eten ik ermee moest stoppen) totaal nog niet verveeld ben in deze dish. Zo kan ik elke keer weer voor de vitrine bedenken in welke variatie ik nu weer zin heb. De varieteit aan rollen is even zo uitgebreid als het aanbod. Mijn ‘nieuwe’ ontdekkingen annex favorieten zijn; de brown rice sushi met pittige tofu met avocado, witte rijst met verse tonijn en zeewier samen met een bakje soja boontjes erbij.
Voor deze maandagmiddag lunch laat ik me graag even verrassen voor bij een nieuwe sushi spot bij mij in de straat ‘sushi-sushi’. Enjoy your lunch!
Keep on sparkling people!
Aussie weetje: sushi eten wordt hier in Sydney ook niet echt gezien als uit-eten want zo zit je lekker in je sportkleding aan de sushi-train of neem je plaats in de restaurantjes. En dan niet het bezwete plaatje zoals ik eruit zal zien (of ruiken) na mijn sportinspanning. Hier zit je gewoon ‘sporty-fabulous’ met gestyled haar voorzien van een mooie laag make-up dressed-up met je BlackBerry. Weer een mooie anekdote van over-the-top Sydney-feeling.
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: these are the days (Jamie Cullum)
Met een Hyundia Imax (toepasselijk type auto voor Sydney) en een slogan op onze achterraam van ‘best people mover of the year’ rijden we Sydney uit over de Harbour Bridge, langs het King-Gu Rai Chase National Park en via de Free Highway voor een ‘familie’ (moeder, vader, 2 zoons en 2 ‘surrogaat dochters’ a.k.a. juffrouw en babysitter) Hunter Valley trip. We kiezen nog even voor een gemakeerde toeristische route 33 waar de Hunter Vallye begint; over smalle, hobelige weggetjes, scherpe bochtjes langs wijnvelden en boerderijen. Helaas was deze route niet helemaal geschikt voor onze kleine man aan boord. Een pit stop verder, schoonmaak sessie, frisse lucht, waspoederkorreltjs, vuilniszak op schoot vervolgen we onze weg naar Lovedale; the heart of Hunter Valley. Onderweg passeren we nog de ‘fire alarm’ bordjes; dit is de graadmeter met kans op ‘bos’brand van groene zone-gele-oranje tot rode. De pijl geeft geel-oranje aan; geen fire-alarm dus.
Net voor aankomst even wisselen van chauffeur en neem ik de stoffige zandweg over naar ‘Lovedale Cottages’. Bij entrée hangt een houten bord waar onze namen op staan met bijbehorend nummer van ons cottage ‘3’. De auto parkeren we onder de carport van golfplaten. De sleutel zit al in de deur en zo lopen we over onze veranda naar binnen. Een geur van hout, stof, muf en oud komt je meteen tegemoet en past totaal bij deze outback setting. Dat geldt ook voor de inrichting die me doet denken aan wat bij elkaar gezet meubilair en assecoires van een aantal ‘bejaarden’ huishoudens.
Met een schuifdeur zet je voet op de veranda aan de achterzijde van de cottage waar de buitencollectie banken en stoeltjes ‘bejaardenstijl’ uiteen is gezet. Aan de zijkant hebben we afgezet overdekt terras van golfplaten met een houten tafel en ijzeren stoeltjes, gitaar aan de muur en wat biermerken platen. Om het gevoel helemaal compleet te maken staat er een in elkaar getimmerd ‘sta caravan’ van hout en golfplaten naast met op het zogeheten ‘aanrecht’ een verroest Heineken (helemaal af dus!).
Onze achtertuin grenst aan een nationaal park met een golfbaan. De clubs staan in het huis en de balletjes liggen in het eierdoosje ernaast; mochten we ons vervelen. Die avond wordt het een live-entertainment barbie-show met een iPod station op shuffle, de prikkers als microfoon en een gesmoorde keel. Met een wijntje erbij (lag al heerlijk koud bij aankomst in de koelkast), ondergaande zon en drie springende kangaroo’s in onze verre achtertuin is dit de outback Hunter Valley experience.
De volgende dag gaat de wijnproeverij verkenning van start. Met een plattegrond en een wijngids gaan we naar winery nummer 1. Lekkere nipjes, en 2 witte wijn variaties mee, vervolgen we onze trip naar de eerste side dish met wijn; chocolat company. Chcolade gaat namelijk fantastisch bij wijn; neem nu een Shiraz of Melrot met een volle donkere chocolade van 75% cacoa en als variatie in de smaak met sinaasappel of kers. Geef je de voorkeur aan een stukje fudge kies dan een frisse en fruitige witte wijn zoals de Verdelho (een nieuwe favoriet van mij geworden trouwens) of een meerjarige Semillon. Aldus de aardige mevrouw met haar witte schort die verraad dat ook zij zelf wel houd van een stukje als ik de vingers aan de zijkant op haar schortje gedrukt zie. Want bij de selectie chocolade door ons metgezel (overigens een man en zwaar verslaafd aan chocolade en wij als vrouwen gewoon ‘passen’ in deze ronde) gebruikte ze namelijk handschoentjes …
Ik las laatst in het ‘Australia healthy magazine’ dat donkere chocolade van 20 gram tussen ontbijt en lunch en 20 gram na diner een afname geeft van 30% stress. En zo ‘verzinnen’ ze dus elke keer wel weer reden om ons er niet vanaf te houden.
Terug naar de wijnen want een internationaal hoogtepunt in Hunter Valley is toch wel voor ons Lindemans. Op een mooie locatie komen we, zo blijkt, een kwartier voor sluitingstijd aan. En zo zou je denken dat de deur dan nog openstaat voor een proeferij (en aankoop), zo gaan hier gewoon voor je neus de deuren dicht. En dan moet je, je voorstellen dat je daar dus het terrein op komt lopen toch zeker niet om even het terrein te bekijken en de (gast)vrouw zonder enig blik of bloos de deuren sluit. Gepiekerd over arrogantie en hospitality kiezen we voor een kleine en voor ons onbekende even verderop. Een echtpaar die ons met een warm welkom ontvangt. Voorzien van een flesje Semillon wijn (one of Australias wine jewels), barbie geniet ik van een vakantiegevoel op mijn reis.
De tweede dag wijnproeferij gaan we naar het verkozen wijnhuis van het jaar; Tyrell’s. Dit is het oudste wijnhuis uit de Hunter. Gelegen op een berg met een waanzinnig uitzicht en zelfs kangaroo’s hoppend in de verte. Het is een familie bedrijf en bij entrée voor de proeferij pronken de generatie wijnmakers op de muur. Een trots familielid van midden 60, laat onze favoriet ‘Semillon’ proeven van verschillende jaren; en dus ook verschillende geur en smaken. Het draaien van het glaasje voor een eerste geur-keur en vervolgens een smaak-keur doet deze man vermoeden dat we er verstand van hebben want in zijn enthousiasme gaat hij door met zijn favorieten gevolgd door de prijswinnaars (die wij als wijnkenners wel herkennen, aldus deze man), zijn we bij dit bezoek toch blij met de ‘spuugbak’.
Na deze proeverij is het dan ook even tijd voor een bite. Was het gisteren ‘sweet’ gaan we nu voor wat hardigheid; ofwel kaas. De ‘smelly cheese shop’ heeft duidelijk van dit principe ‘kaas gegeten’; zo staan de wijnen van Tempus Two (wijnhuis ernaast) in variateit al gesorteerd bij de kaasjes. Dus slokje en hapje van blauwe kaas, Italiaanse kaas naar Nederlandse kaas (oranje kaas genaamd ‘dutch cheese’; kaasplank misgeslagen want is totally not our cheese …). Het wordt hier dus door de vrouwen gekozen bites en flesje rood voor de picknick stijl ‘van-alles-wat-voor-ieder-iets’. Met de ondergaande zon en een mooie blik op de maan eindigt zo onze laatste avond Hunter Valley experience.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 36
Keep in mind: life is too short to drink bad wines!
Met een Hyundia Imax (toepasselijk type auto voor Sydney) en een slogan op onze achterraam van ‘best people mover of the year’ rijden we Sydney uit over de Harbour Bridge, langs het King-Gu Rai Chase National Park en via de Free Highway voor een ‘familie’ (moeder, vader, 2 zoons en 2 ‘surrogaat dochters’ a.k.a. juffrouw en babysitter) Hunter Valley trip. We kiezen nog even voor een gemakeerde toeristische route 33 waar de Hunter Vallye begint; over smalle, hobelige weggetjes, scherpe bochtjes langs wijnvelden en boerderijen. Helaas was deze route niet helemaal geschikt voor onze kleine man aan boord. Een pit stop verder, schoonmaak sessie, frisse lucht, waspoederkorreltjs, vuilniszak op schoot vervolgen we onze weg naar Lovedale; the heart of Hunter Valley. Onderweg passeren we nog de ‘fire alarm’ bordjes; dit is de graadmeter met kans op ‘bos’brand van groene zone-gele-oranje tot rode. De pijl geeft geel-oranje aan; geen fire-alarm dus.
Net voor aankomst even wisselen van chauffeur en neem ik de stoffige zandweg over naar ‘Lovedale Cottages’. Bij entrée hangt een houten bord waar onze namen op staan met bijbehorend nummer van ons cottage ‘3’. De auto parkeren we onder de carport van golfplaten. De sleutel zit al in de deur en zo lopen we over onze veranda naar binnen. Een geur van hout, stof, muf en oud komt je meteen tegemoet en past totaal bij deze outback setting. Dat geldt ook voor de inrichting die me doet denken aan wat bij elkaar gezet meubilair en assecoires van een aantal ‘bejaarden’ huishoudens.
Met een schuifdeur zet je voet op de veranda aan de achterzijde van de cottage waar de buitencollectie banken en stoeltjes ‘bejaardenstijl’ uiteen is gezet. Aan de zijkant hebben we afgezet overdekt terras van golfplaten met een houten tafel en ijzeren stoeltjes, gitaar aan de muur en wat biermerken platen. Om het gevoel helemaal compleet te maken staat er een in elkaar getimmerd ‘sta caravan’ van hout en golfplaten naast met op het zogeheten ‘aanrecht’ een verroest Heineken (helemaal af dus!).
Onze achtertuin grenst aan een nationaal park met een golfbaan. De clubs staan in het huis en de balletjes liggen in het eierdoosje ernaast; mochten we ons vervelen. Die avond wordt het een live-entertainment barbie-show met een iPod station op shuffle, de prikkers als microfoon en een gesmoorde keel. Met een wijntje erbij (lag al heerlijk koud bij aankomst in de koelkast), ondergaande zon en drie springende kangaroo’s in onze verre achtertuin is dit de outback Hunter Valley experience.
De volgende dag gaat de wijnproeverij verkenning van start. Met een plattegrond en een wijngids gaan we naar winery nummer 1. Lekkere nipjes, en 2 witte wijn variaties mee, vervolgen we onze trip naar de eerste side dish met wijn; chocolat company. Chcolade gaat namelijk fantastisch bij wijn; neem nu een Shiraz of Melrot met een volle donkere chocolade van 75% cacoa en als variatie in de smaak met sinaasappel of kers. Geef je de voorkeur aan een stukje fudge kies dan een frisse en fruitige witte wijn zoals de Verdelho (een nieuwe favoriet van mij geworden trouwens) of een meerjarige Semillon. Aldus de aardige mevrouw met haar witte schort die verraad dat ook zij zelf wel houd van een stukje als ik de vingers aan de zijkant op haar schortje gedrukt zie. Want bij de selectie chocolade door ons metgezel (overigens een man en zwaar verslaafd aan chocolade en wij als vrouwen gewoon ‘passen’ in deze ronde) gebruikte ze namelijk handschoentjes …
Ik las laatst in het ‘Australia healthy magazine’ dat donkere chocolade van 20 gram tussen ontbijt en lunch en 20 gram na diner een afname geeft van 30% stress. En zo ‘verzinnen’ ze dus elke keer wel weer reden om ons er niet vanaf te houden.
Terug naar de wijnen want een internationaal hoogtepunt in Hunter Valley is toch wel voor ons Lindemans. Op een mooie locatie komen we, zo blijkt, een kwartier voor sluitingstijd aan. En zo zou je denken dat de deur dan nog openstaat voor een proeferij (en aankoop), zo gaan hier gewoon voor je neus de deuren dicht. En dan moet je, je voorstellen dat je daar dus het terrein op komt lopen toch zeker niet om even het terrein te bekijken en de (gast)vrouw zonder enig blik of bloos de deuren sluit. Gepiekerd over arrogantie en hospitality kiezen we voor een kleine en voor ons onbekende even verderop. Een echtpaar die ons met een warm welkom ontvangt. Voorzien van een flesje Semillon wijn (one of Australias wine jewels), barbie geniet ik van een vakantiegevoel op mijn reis.
De tweede dag wijnproeferij gaan we naar het verkozen wijnhuis van het jaar; Tyrell’s. Dit is het oudste wijnhuis uit de Hunter. Gelegen op een berg met een waanzinnig uitzicht en zelfs kangaroo’s hoppend in de verte. Het is een familie bedrijf en bij entrée voor de proeferij pronken de generatie wijnmakers op de muur. Een trots familielid van midden 60, laat onze favoriet ‘Semillon’ proeven van verschillende jaren; en dus ook verschillende geur en smaken. Het draaien van het glaasje voor een eerste geur-keur en vervolgens een smaak-keur doet deze man vermoeden dat we er verstand van hebben want in zijn enthousiasme gaat hij door met zijn favorieten gevolgd door de prijswinnaars (die wij als wijnkenners wel herkennen, aldus deze man), zijn we bij dit bezoek toch blij met de ‘spuugbak’.
Na deze proeverij is het dan ook even tijd voor een bite. Was het gisteren ‘sweet’ gaan we nu voor wat hardigheid; ofwel kaas. De ‘smelly cheese shop’ heeft duidelijk van dit principe ‘kaas gegeten’; zo staan de wijnen van Tempus Two (wijnhuis ernaast) in variateit al gesorteerd bij de kaasjes. Dus slokje en hapje van blauwe kaas, Italiaanse kaas naar Nederlandse kaas (oranje kaas genaamd ‘dutch cheese’; kaasplank misgeslagen want is totally not our cheese …). Het wordt hier dus door de vrouwen gekozen bites en flesje rood voor de picknick stijl ‘van-alles-wat-voor-ieder-iets’. Met de ondergaande zon en een mooie blik op de maan eindigt zo onze laatste avond Hunter Valley experience.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 36
Keep in mind: life is too short to drink bad wines!
23 maart, 2010
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: the Flame
De Olympische Spelen in Vancouver zijn aan mijn neus voorbij gegaan, met de “moderne telecommunicatie” hier om me heen was dat event toch echt letterlijk aan de andere kant van de wereld. Het welbekende nieuws van onze Sven bereikte mij aldus veel later, en dat maakte de ‘ohhh my god’ tot bedorven mosterd na de maaltijd.
En wil je toch na drie maanden wel ook even de iconen van Sydney hebben gezien en/of bezocht dan mag het Sydney Olympic Park niet ontbreken; the place to be van de Olympiers 2000.
Voor de meest spectaculaire en most scenic route naar het park ga je met de RiverCat naar het noordwesten van Sydney. En zo sta ik een half uur later midden op een enorm open terrein met achter mij het ANZ Stadion.
Via een rondje ANZ, Acer stadion, indoorhall (van volleybal, wielrennen etc) loop ik naar het Athletic Centre.
Een drukke bedoeling aan activiteiten op de baan en een gevuld publiek in het station op deze zonnige zondag, zoek ik ook even een lege schaduwplek midden in het pubiek. Ik raak aan de praat met een moeder en dochter. Zo blijk ik midden in de staat wedstrijden van NSW te zitten voor de ‘little athletics’ (7 t/m 16 jaar), hordelopen, 800 meter, 200 meter, speerwerpen en ver springen. Akeisha (meisje naast mij) doet mee voor de categorie 13 jaar, 200 meter voor het gebied Randwick/Botany (Sydney regio). Dus zo zat ik samen met haar moeder in de aanmoedigende modus toen ze van start ging (helaas won ze niet) Vervolgens gingen de 7 jarigen voor 800 meter van start. Ik zit bij het gangpad en naast mij komt een moeder staan om haar dochter, zo blijkt na een aanmoedigende gil ‘Go Tiana’, aan te moedigen. Of moet ik zeggen ‘aan te gillen’ want het kind rent haar longen uit haar lijf rent met twee rondjes en haar moeder haar longen uit haar lijf waarbij zij zelfs nog roder aanloopt dan het kind zelf na afloop. Het mocht niet bijdragen aan het succes van dochterlief want ze viel helaas buiten de prijzen. Van de boys en ‘ontspannen aanmoedigende sfeer’ weer terug naar de girls en dat betekent weer wat hysterische moeders om me heen. Die ook meteen na het aanmoedigen alcohol moesten want ze waren totaal uitgeput. Even voor de beeldvorming is dit ook het type moeder dat wanneer je hen op de baan zou zetten bij de gedachte om een rondje te rennen of wandelen al moe zouden worden. Ik krijg ook meteen een dejavu naar een fototentoonstelling in het fotomuseum in Paddington waar ik vorige week in de avond nog even langs was gegaan over hoe ver mensen gaan zichtbare perfectie en ik dan een foto zie van een meisje die in een miss universe pakje is gefotografeerd. De vraag komt dan naar voren in hoeverre dit vanuit het kind komt of ouders.
Even merkwaardig vind ik ook wel de keuze sponsor van de borstnummers van de deelnemers; McDonalds. Misschien dat de connectie tussen een atletiekwedstrijd en dit merk is gelegen in ‘fast’. Ondanks dat ze willen uitbreiden op gezondheidsniveau blijft het nogal altijd fastfood en is het naar mijn idee belangrijker om je geloofwaardigheid vast te houden dan mee te gaan in de hype rondom het Amerikaanse manier van healthy alhier.
Tot slot nog een mooie anekdote op het athletisch podium ‘Jake Mayo’. Met een neefje genaamd Jake en je eigen nickname als Mayo, was het een binnenpretje toen deze jongeman zijn medialle kwam ophalen.
Van de hoogtepunten atletiek ga naar het Aquatic Centre; het Olympisch zwembad met een enorm zwemparadijs naast voor de kids en familie. Helaas mocht je vandaag niet in het Olympisch bad in verband met de finales van de Telstra Australian Swimming Champions die avond. De beste Australische zwemmers (inclusief Australische Olympische zwemmers) strijden voor een plaats in ‘de gemenebestspelen in Delhi’; world commenwealth series in Dehli.
Met even snelle navraag blijken er nog een paar ticket over te zijn dus zo heb ik een plaatsje op de tribune deze avond! Want hoe kun je nu beter de sfeer proeven en meemaken van dit Olympisch zwembad als het bijwonen van een wedstrijd en dan ook eens de finales …
Ik raak aan de praat met de coach van het St. Peters Western Swimming Club uit Brisbane waar onder meer Stephanie Rice (Olympisch gouden medaillewinnares en wereldrecordhoudster op de 200m wisselslag, 400m wisselslag en de 4 x 200m vrije slag) voor zwemt. Voor ik weet regelt deze Ron even voor mij een handtekening op mijn entreekaartje. En wint ze die avond ook nog goud!!
Ik maak ook nog even kennis met talenten als
Matt Abood (duidelijk favoriet bij de Australische jonge meiden en heeft 2 Australische records op zijn naam),
Geoff Huegill (Olympisch goud medaillewinnaar en stopt in 2005 en is weer back in the race; soort legend hier met veel fans en bordjes met ‘skippy’ = namelijk zijn nickname),
Christian Sprenger (Olympisch brons medaillewinnaar 2008 en gouden mediallewinnaar gemenebestspelen),
Matt Welsh (Olympisch zilveren medaillewinnaar)
en winnaar van die avond Renton Rickard (Olympisch zilveren medaillewinnaar) die een voortreffelijke vrije slag zwom. Een verschil van minder dan 2 seconden onder het wereldrecord was dit echt puntje-van-je-stoel sensatie!
De finale werd trouwens ook live uitgezonden op televisie en met een scherm links van mij hangen om te zien wat er uitgezonden werd, was ook ik gespot op camera; moment of fame op de Australische televisie zullen we maar zeggen!
De wedstrijden liepen uit dus moest nog rennen voor de trein waar ik met 2 zwemmers (die meededen voor hun universiteit en ook nog eens goud wonnen) in de trein naar Central. Een shouderplaten dat deze jongens van net 20 hadden was ongeloofljk en dan van die korte skinny spijkerbroekjes eronder. Ze waren trouwens erg onder de indruk van onze Pieter van den Hoogeband (wat zij uitspraken Heuggebond). Ze vonden hem ‘such a nice bloke’.
Keep on sparkling people.
I will invite you soon for the AMM 35
Keep in mind:
‘the most important thing in the Olympic games is not winning, but taking part; the essential thing in life is not conquering, but fighting well’
(The Olympic Creed, first spoked by Baron Pierre de Coubertin, founder of the Modern Olympic Games, at the Congress of Paris 1894)
De Olympische Spelen in Vancouver zijn aan mijn neus voorbij gegaan, met de “moderne telecommunicatie” hier om me heen was dat event toch echt letterlijk aan de andere kant van de wereld. Het welbekende nieuws van onze Sven bereikte mij aldus veel later, en dat maakte de ‘ohhh my god’ tot bedorven mosterd na de maaltijd.
En wil je toch na drie maanden wel ook even de iconen van Sydney hebben gezien en/of bezocht dan mag het Sydney Olympic Park niet ontbreken; the place to be van de Olympiers 2000.
Voor de meest spectaculaire en most scenic route naar het park ga je met de RiverCat naar het noordwesten van Sydney. En zo sta ik een half uur later midden op een enorm open terrein met achter mij het ANZ Stadion.
Via een rondje ANZ, Acer stadion, indoorhall (van volleybal, wielrennen etc) loop ik naar het Athletic Centre.
Een drukke bedoeling aan activiteiten op de baan en een gevuld publiek in het station op deze zonnige zondag, zoek ik ook even een lege schaduwplek midden in het pubiek. Ik raak aan de praat met een moeder en dochter. Zo blijk ik midden in de staat wedstrijden van NSW te zitten voor de ‘little athletics’ (7 t/m 16 jaar), hordelopen, 800 meter, 200 meter, speerwerpen en ver springen. Akeisha (meisje naast mij) doet mee voor de categorie 13 jaar, 200 meter voor het gebied Randwick/Botany (Sydney regio). Dus zo zat ik samen met haar moeder in de aanmoedigende modus toen ze van start ging (helaas won ze niet) Vervolgens gingen de 7 jarigen voor 800 meter van start. Ik zit bij het gangpad en naast mij komt een moeder staan om haar dochter, zo blijkt na een aanmoedigende gil ‘Go Tiana’, aan te moedigen. Of moet ik zeggen ‘aan te gillen’ want het kind rent haar longen uit haar lijf rent met twee rondjes en haar moeder haar longen uit haar lijf waarbij zij zelfs nog roder aanloopt dan het kind zelf na afloop. Het mocht niet bijdragen aan het succes van dochterlief want ze viel helaas buiten de prijzen. Van de boys en ‘ontspannen aanmoedigende sfeer’ weer terug naar de girls en dat betekent weer wat hysterische moeders om me heen. Die ook meteen na het aanmoedigen alcohol moesten want ze waren totaal uitgeput. Even voor de beeldvorming is dit ook het type moeder dat wanneer je hen op de baan zou zetten bij de gedachte om een rondje te rennen of wandelen al moe zouden worden. Ik krijg ook meteen een dejavu naar een fototentoonstelling in het fotomuseum in Paddington waar ik vorige week in de avond nog even langs was gegaan over hoe ver mensen gaan zichtbare perfectie en ik dan een foto zie van een meisje die in een miss universe pakje is gefotografeerd. De vraag komt dan naar voren in hoeverre dit vanuit het kind komt of ouders.
Even merkwaardig vind ik ook wel de keuze sponsor van de borstnummers van de deelnemers; McDonalds. Misschien dat de connectie tussen een atletiekwedstrijd en dit merk is gelegen in ‘fast’. Ondanks dat ze willen uitbreiden op gezondheidsniveau blijft het nogal altijd fastfood en is het naar mijn idee belangrijker om je geloofwaardigheid vast te houden dan mee te gaan in de hype rondom het Amerikaanse manier van healthy alhier.
Tot slot nog een mooie anekdote op het athletisch podium ‘Jake Mayo’. Met een neefje genaamd Jake en je eigen nickname als Mayo, was het een binnenpretje toen deze jongeman zijn medialle kwam ophalen.
Van de hoogtepunten atletiek ga naar het Aquatic Centre; het Olympisch zwembad met een enorm zwemparadijs naast voor de kids en familie. Helaas mocht je vandaag niet in het Olympisch bad in verband met de finales van de Telstra Australian Swimming Champions die avond. De beste Australische zwemmers (inclusief Australische Olympische zwemmers) strijden voor een plaats in ‘de gemenebestspelen in Delhi’; world commenwealth series in Dehli.
Met even snelle navraag blijken er nog een paar ticket over te zijn dus zo heb ik een plaatsje op de tribune deze avond! Want hoe kun je nu beter de sfeer proeven en meemaken van dit Olympisch zwembad als het bijwonen van een wedstrijd en dan ook eens de finales …
Ik raak aan de praat met de coach van het St. Peters Western Swimming Club uit Brisbane waar onder meer Stephanie Rice (Olympisch gouden medaillewinnares en wereldrecordhoudster op de 200m wisselslag, 400m wisselslag en de 4 x 200m vrije slag) voor zwemt. Voor ik weet regelt deze Ron even voor mij een handtekening op mijn entreekaartje. En wint ze die avond ook nog goud!!
Ik maak ook nog even kennis met talenten als
Matt Abood (duidelijk favoriet bij de Australische jonge meiden en heeft 2 Australische records op zijn naam),
Geoff Huegill (Olympisch goud medaillewinnaar en stopt in 2005 en is weer back in the race; soort legend hier met veel fans en bordjes met ‘skippy’ = namelijk zijn nickname),
Christian Sprenger (Olympisch brons medaillewinnaar 2008 en gouden mediallewinnaar gemenebestspelen),
Matt Welsh (Olympisch zilveren medaillewinnaar)
en winnaar van die avond Renton Rickard (Olympisch zilveren medaillewinnaar) die een voortreffelijke vrije slag zwom. Een verschil van minder dan 2 seconden onder het wereldrecord was dit echt puntje-van-je-stoel sensatie!
De finale werd trouwens ook live uitgezonden op televisie en met een scherm links van mij hangen om te zien wat er uitgezonden werd, was ook ik gespot op camera; moment of fame op de Australische televisie zullen we maar zeggen!
De wedstrijden liepen uit dus moest nog rennen voor de trein waar ik met 2 zwemmers (die meededen voor hun universiteit en ook nog eens goud wonnen) in de trein naar Central. Een shouderplaten dat deze jongens van net 20 hadden was ongeloofljk en dan van die korte skinny spijkerbroekjes eronder. Ze waren trouwens erg onder de indruk van onze Pieter van den Hoogeband (wat zij uitspraken Heuggebond). Ze vonden hem ‘such a nice bloke’.
Keep on sparkling people.
I will invite you soon for the AMM 35
Keep in mind:
‘the most important thing in the Olympic games is not winning, but taking part; the essential thing in life is not conquering, but fighting well’
(The Olympic Creed, first spoked by Baron Pierre de Coubertin, founder of the Modern Olympic Games, at the Congress of Paris 1894)
20 maart, 2010
AMM: Australian Mayo Message
Today's topic: you and me and love (kaskade)
Een must in Sydney is zeker wel een avond stappen. Met het vooruitzicht dat ik Sydney alweer bijna ga verlaten hebben we dus nog maar even een avondje weer ingepland.
Dit keer ook met een diner bij North Italian Food! Een hotspot dat wordt beschreven als ‘packed of beautiful people and delicious Italian food’ is dit een restaurant van een mix tussen de Verkadefabriek en restaurant ‘DIT’ in Den Bosch. Op de glazen raamafzettingen staat de slogan ‘you only live once’ , dat de beleving van deze avond allesomvattend beschrijft. De obers lopen in spijkeroverallen vergezeld door mooie koppies en bodies. Het plafond boven je, is bedekt met allerlei verschillende posters. De muur aan de linkerkant van mij is beplakt met A5 velletjes met vanalles en nog wat erop. Dus pakte ik ook even zo’n groen kartonnetje om mijn toegeeigende spreuk ‘smile and the world smiles back at you’ op te schrijven, te signeren met KNM (Karlijn, Nanneke & Marjolein), voorzien van datum en een grijze buddie mocht ik zelf een plekkie uitzoeken waar ik het ophing.
Wachten op een plekje hoef ik eigenlijk niet te noemen als voorpret van deze hotspot want met je wijntje (voor mij overigens een tonic water door die antibiotics) in je hand en een bak voor je met pelpinda’s vliegt de tijd van 1 uur wachten voorbij en moet ik zelfs mijn gesprek afkappen omdat we naar ons tafeltje gingen. Het is echt een tent waar je echt je ogen uitkijkt. En met die starende gen van mij mag ik dan het ‘beschutte’ plekje aan tafel waar ik ongestoord soms net iets lang kan blijven staren (je leert elkaar wel kennen na drie maanden). Het mooie van mijn verblijf hier dan ook is nu het besef dat ik gewoon bijna drie maanden in Sydney heb gewoond. Drie maanden van mijn leven zat ik tussen een andere cultuur van mensen, zon, strand aan de andere kant van de wereld. Ondanks dat de Sydneysiders zich niet tot Engelsen of Amerikanen voelen, zie ik toch wel veel overlapping en dacht ik ook vaak nog terug aan die twee meiden die ik in New York had ontmoet uit Miami. Zij zouden het hier in ieder geval ook goed doen op integratie niveau.
Terug naar Bondi North Italian met een kaart voor je neus in de vorm van een placemat. Dat kan cheap zijn maar met een passend design en goede keuze van materiaal past deze kaart helemaal bij het concept.
De tent sluit om 11 uur en om ons heen begint het personeel ook al op te ruimen, dus gaan wij met taxi richting wat places for a dance and a drink!
Ons stapavondje word dit keer geen Bondi maar we kiezen nu weer even CBD.
We belandden in de rij voor ‘the world bar’. De security vraagt ons nog even in welk hostel wij slapen waarop wij hem zeer verbaasd aankijken en antwoorden ‘we own the hostel’. En hij tegen de stempel-dame zegt, dat wij gewoon mogen doorlopen zonder het laten zien van ID (waar zij namelijk al om vroeg en ik in paniek bedacht dat ik deze niet bij me had) want dit zijn locals (na ruim 2 maanden hebben wij de Sydney attitude is on our side).
Het publiek heeft hier de gemiddelde leeftijd van ‘college’ en loopt rond met ‘theepotjes’. Bij bestelling aan de bar worden de mixjes in de trant van ‘boswandeling’ etc, geserveerd in een theekopje en een shot plastic glaasje erbij. Op je theepot krijg je dan nog een briefje waarop ze nog even aangeven dat je niet uit het tuutje mag drinken want dan wordt je eruit gezet. Dat de inhoud 3 maal zoveel is als een normaal shotje en het schenken van teecup in je shotglaasje in een rap tempo gaat, telt dan even niet mee (weer even een moment waarop ik dacht dat Australische overheid het soms toch niet helemaal snapt op ‘alocoholbeleid’). De muziek is even zo bijzonder als de mensen hier en na een rondje drank hoppen we naar de overkant naar onze Hugo’s. Beetje hip voor lekker lounge en goede muziek (beetje Parc Breda op een goede avond). Vervolgens struimen we bij Goldfish binnen op de jazz klanken van een live optreden van saxofoon duo. Een super mooie tent en lekker snoozen maar we willen nog niet naar huis (en als je hier dan te lang blijft plakken val je zo heerlijk in slaap) dus hups in de taxi naar Establishment. Met een goedgemutste taxi chauffeur heb je al een gauw een gesprek en ging die van ons nadat hij uit Argentinie kwam over die naam van die enorme vogel uit zijn gebied. In de climax van dit verhaal; nadat we alle vogels hadden gehad en hij zelfs begon over zwanen en albatrossen maar ook de emu nog even noemde, zie ik op zijn dashboard op zijn visitekaartjebakhouder staan: ‘no birds’. Dat was natuurlijk wel weer de giller van de avond, dus gieren met tranen in die taxi. Met dat ik dit zo beschrijf is dit zo’n moment dat je erbij moest zijn voor een lachspier oefening.
Aangekomen bij onze favo hotspot (well known om de mojioto’s, mooie mensen en goede muziek), stond het de vorige keren packed waarbij zelfs de stoep buiten behoorden tot deze tent, zo stonden er nu een twintig tal mensen binnen. We raken aan de praat met twee Australische boys en de verovering van 1 van die 2. Een vrouw van midden vijftig met iets teveel wijntjes al op en een overduidelijk botox-user (waar ze nog 2 keer moest terugkomen en dan was ze net zo strak als mijn gezichtje, gaf ze aan. Inderdaad gezichtje want haar decolotee in het net te diep uitgesneden truitje behoorde niet tot de behandeling.) Ze wilde nog wat tips van mij hoe ze de Aussie boy kon inpakken en mee naar huis kon nemen. Daar sta je dan naast in je nuchtere toestand en zie je dat die Aussie boy van haar ongestoord flirt met mij. Briljant dit, hij die zonder enig idee tegen een doodlopende weg rijdt; ‘no through road’, probeer ik desperate houswive naast mij nog even de tip te geven; verlies hem niet uit het oog (binnenpretje). Deze tent staat ook bekend als pick-up place (draaiden ze ook drie keer hetzelfde nummer in een andere beat van kaskade ‘you and me and love’, wat alleen deze ‘muzienerd’ opviel), begrepen we later. Helaas voor onze Aussie vriend en desperate houswife haalden ze het maar tot de deur, toen zij in haar dronken toestand de treetjes miste en oncharmant niet meer tot actie in staat was. Begeleid door de security in de taxi gezet, liepen de Aussies alleen naar huis en glipten wij snel de volgende taxi in.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 34.
Keep in mind: “you only live once”
Een must in Sydney is zeker wel een avond stappen. Met het vooruitzicht dat ik Sydney alweer bijna ga verlaten hebben we dus nog maar even een avondje weer ingepland.
Dit keer ook met een diner bij North Italian Food! Een hotspot dat wordt beschreven als ‘packed of beautiful people and delicious Italian food’ is dit een restaurant van een mix tussen de Verkadefabriek en restaurant ‘DIT’ in Den Bosch. Op de glazen raamafzettingen staat de slogan ‘you only live once’ , dat de beleving van deze avond allesomvattend beschrijft. De obers lopen in spijkeroverallen vergezeld door mooie koppies en bodies. Het plafond boven je, is bedekt met allerlei verschillende posters. De muur aan de linkerkant van mij is beplakt met A5 velletjes met vanalles en nog wat erop. Dus pakte ik ook even zo’n groen kartonnetje om mijn toegeeigende spreuk ‘smile and the world smiles back at you’ op te schrijven, te signeren met KNM (Karlijn, Nanneke & Marjolein), voorzien van datum en een grijze buddie mocht ik zelf een plekkie uitzoeken waar ik het ophing.
Wachten op een plekje hoef ik eigenlijk niet te noemen als voorpret van deze hotspot want met je wijntje (voor mij overigens een tonic water door die antibiotics) in je hand en een bak voor je met pelpinda’s vliegt de tijd van 1 uur wachten voorbij en moet ik zelfs mijn gesprek afkappen omdat we naar ons tafeltje gingen. Het is echt een tent waar je echt je ogen uitkijkt. En met die starende gen van mij mag ik dan het ‘beschutte’ plekje aan tafel waar ik ongestoord soms net iets lang kan blijven staren (je leert elkaar wel kennen na drie maanden). Het mooie van mijn verblijf hier dan ook is nu het besef dat ik gewoon bijna drie maanden in Sydney heb gewoond. Drie maanden van mijn leven zat ik tussen een andere cultuur van mensen, zon, strand aan de andere kant van de wereld. Ondanks dat de Sydneysiders zich niet tot Engelsen of Amerikanen voelen, zie ik toch wel veel overlapping en dacht ik ook vaak nog terug aan die twee meiden die ik in New York had ontmoet uit Miami. Zij zouden het hier in ieder geval ook goed doen op integratie niveau.
Terug naar Bondi North Italian met een kaart voor je neus in de vorm van een placemat. Dat kan cheap zijn maar met een passend design en goede keuze van materiaal past deze kaart helemaal bij het concept.
De tent sluit om 11 uur en om ons heen begint het personeel ook al op te ruimen, dus gaan wij met taxi richting wat places for a dance and a drink!
Ons stapavondje word dit keer geen Bondi maar we kiezen nu weer even CBD.
We belandden in de rij voor ‘the world bar’. De security vraagt ons nog even in welk hostel wij slapen waarop wij hem zeer verbaasd aankijken en antwoorden ‘we own the hostel’. En hij tegen de stempel-dame zegt, dat wij gewoon mogen doorlopen zonder het laten zien van ID (waar zij namelijk al om vroeg en ik in paniek bedacht dat ik deze niet bij me had) want dit zijn locals (na ruim 2 maanden hebben wij de Sydney attitude is on our side).
Het publiek heeft hier de gemiddelde leeftijd van ‘college’ en loopt rond met ‘theepotjes’. Bij bestelling aan de bar worden de mixjes in de trant van ‘boswandeling’ etc, geserveerd in een theekopje en een shot plastic glaasje erbij. Op je theepot krijg je dan nog een briefje waarop ze nog even aangeven dat je niet uit het tuutje mag drinken want dan wordt je eruit gezet. Dat de inhoud 3 maal zoveel is als een normaal shotje en het schenken van teecup in je shotglaasje in een rap tempo gaat, telt dan even niet mee (weer even een moment waarop ik dacht dat Australische overheid het soms toch niet helemaal snapt op ‘alocoholbeleid’). De muziek is even zo bijzonder als de mensen hier en na een rondje drank hoppen we naar de overkant naar onze Hugo’s. Beetje hip voor lekker lounge en goede muziek (beetje Parc Breda op een goede avond). Vervolgens struimen we bij Goldfish binnen op de jazz klanken van een live optreden van saxofoon duo. Een super mooie tent en lekker snoozen maar we willen nog niet naar huis (en als je hier dan te lang blijft plakken val je zo heerlijk in slaap) dus hups in de taxi naar Establishment. Met een goedgemutste taxi chauffeur heb je al een gauw een gesprek en ging die van ons nadat hij uit Argentinie kwam over die naam van die enorme vogel uit zijn gebied. In de climax van dit verhaal; nadat we alle vogels hadden gehad en hij zelfs begon over zwanen en albatrossen maar ook de emu nog even noemde, zie ik op zijn dashboard op zijn visitekaartjebakhouder staan: ‘no birds’. Dat was natuurlijk wel weer de giller van de avond, dus gieren met tranen in die taxi. Met dat ik dit zo beschrijf is dit zo’n moment dat je erbij moest zijn voor een lachspier oefening.
Aangekomen bij onze favo hotspot (well known om de mojioto’s, mooie mensen en goede muziek), stond het de vorige keren packed waarbij zelfs de stoep buiten behoorden tot deze tent, zo stonden er nu een twintig tal mensen binnen. We raken aan de praat met twee Australische boys en de verovering van 1 van die 2. Een vrouw van midden vijftig met iets teveel wijntjes al op en een overduidelijk botox-user (waar ze nog 2 keer moest terugkomen en dan was ze net zo strak als mijn gezichtje, gaf ze aan. Inderdaad gezichtje want haar decolotee in het net te diep uitgesneden truitje behoorde niet tot de behandeling.) Ze wilde nog wat tips van mij hoe ze de Aussie boy kon inpakken en mee naar huis kon nemen. Daar sta je dan naast in je nuchtere toestand en zie je dat die Aussie boy van haar ongestoord flirt met mij. Briljant dit, hij die zonder enig idee tegen een doodlopende weg rijdt; ‘no through road’, probeer ik desperate houswive naast mij nog even de tip te geven; verlies hem niet uit het oog (binnenpretje). Deze tent staat ook bekend als pick-up place (draaiden ze ook drie keer hetzelfde nummer in een andere beat van kaskade ‘you and me and love’, wat alleen deze ‘muzienerd’ opviel), begrepen we later. Helaas voor onze Aussie vriend en desperate houswife haalden ze het maar tot de deur, toen zij in haar dronken toestand de treetjes miste en oncharmant niet meer tot actie in staat was. Begeleid door de security in de taxi gezet, liepen de Aussies alleen naar huis en glipten wij snel de volgende taxi in.
Keep on sparkling people,
I will invite you soon for the AMM 34.
Keep in mind: “you only live once”
13 maart, 2010
Today’s topic: the sisterhood of the traveling ring
The AMM: Australian Mayo Message
To receive overseas mail is fantastic, or I should say now ‘amazing’ (my new word for everything that is fabulous).
The smile on my face will rise up my lips and make all my teets visable. The excitement who’s the sender and what’s inside reminds me always to my birthday presents of my childhood.
This time I got mail from my two sisters. I received a small notebook and a ring. The message was ‘this is the sisterhood of the traveling ring’. From now on we will wear this ring for one week and after a week you will write your week-experiences with the ring down in the notebook and send the ring and book to the other sister. She will do the same and after a week she will send it to the other sister and so on till I will be back in Holland. The moments of a week passed by and now we have a chance to keep posted each other with weekly experiences and wearing something that’s united and covered us as sisters. Beside that we are now writers of a story about a traveling ring.
(the concept is based on the movies of ‘sisterhood of the traveling pants’ which inspired my sisters to create our traveling ring)
Keep in mind: it’s not where we find the things but it’s where we bring them to.
Het is niet waar je de dingen vandaan haalt maar waar je ze naartoe brengt.
Sisters are your little childhood that never ends.
Abonneren op:
Posts (Atom)