Gelukkig zijn

In mijn positieve mood trapte ik flink door op de fiets want was eigenlijk toch wel iets aan de late kant vertrokken om mijn trein te halen (bleek toen ik op mijn horloge keek na een halve minuut fietsen). In gehaast tempo deed ik mijn fiets op dubbel slot aan de laatste vrije paal die ik vond. Ik rende naar de automaat voor mijn kaartje en na drie verwoede pogingen pakte de automaat (eindelijk!) mijn pinpas en liep ik wapperend met mijn kaartje naar het meest zonnige plekje op het perron.
Vluchtig keek ik op mijn horloge waarna bleek dat ik nog 5 minuten mocht wachten op de trein. Na een kort moment van ongenoegen tot het principe wachten keek ik naar de zon en dacht dat het me 5 minuten extra zonneschijn gaf.

In mijn wacht moment op de trein kwam er een meisje naast me staan die ook van de zon wilde genieten. Ik staarde iets te lang naar haar om te zien dat haar linkerwang meer sproetjes had dan haar rechterwang waarop zij mij even met een korte lach begroette.
Ik zag dat haar lach onwennig was omdat ik iets te lang naar haar had staan staren dus liep ik een beetje gegeneerd alvast drie passen naar links om al aanstalten te maken voor de trein die ik in de verte zag naderen. Nadat de trein zijn deuren opende zag ik hoe het meisje met de sproetjes voor mij de coupe instapte dat haar broek eigenlijk iets te klein was. Ze was veelvuldig aan het 'hijsen' en het kruis van de skinny jeans hing net iets te ver naar onderen maar het model was duidelijk geen baggy jeans.
Ze koos een plek tegenover mij in een ander vier-zitje en ik zag hoe onhandig ze weer bezig was met haar broek. Ik vroeg me af of ze nu gelukkig zou zijn met haar broek want wist zeker dat ze op het moment dat ze haar broek kocht gelukkig was toen ze voor de passpiegel stond van de winkel. Met die gedachte lachte ik nog even vriendelijk naar haar.

Ik koos mijn plekje in een vier-zitje aan de raamzijde van het station in de richting van bestemming.
Dat zijn voor mij de absolute A-plaatsen in een trein omdat je dan de mensen die de trein uitstappen kan zien. Ook zit je met je neus vooruit naar je bestemming waardoor je ook echt het gevoel hebt dat je reist naar je bestemming toe. Overigens zit ik dan liever in een twee-zits (daar heb ik meer mijn eigen plek gevoel, voor zover dat natuurlijk gaat in de trein van de overheid) maar deze trein bestaat enkel uit vier-zits dus nam ik daar graag genoegen mee.
Vanuit mijn window seat zag ik zo twee oudere vrouwen haastig over het perron lopen en riep de oudste vrouw (ik beoordeelde haar vanaf mijn afstand op meer ouderdom door haar wat ingedoken loopje en getekende gezicht) veel te hard dat haar man haar al stond op te wachten met de auto.
Het schuifraampje boven de man tegenover mij stond open en onze coupe kon dan ook 'meegenieten' van dat heugelijke moment van deze oudere vrouw.
Ik merkte dat de man tegenover mij zich daarin stoorde. Ik vond het juist een heel mooi moment want ik wist zeker dat die oudere vrouw op dat moment dat zij zag dat man er al stond gelukkig was en dat het volume van haar stem voortkwam uit enthousiasme. Het zou toch mooi zijn als mensen die momenten van gelukkig zijn van een ander ook zouden zien want zal voor hen dat zelf ook niet gelukkig maken.'Mooi om te zien hoe iemand zo enthousiast kan zijn als ze wordt opgehaald van de trein?', zei ik tegen de man tegenover me. Met een korte blik van toekenning las hij zijn Spits weer verder. Met een gelukkig gevoel stapte ik zelf het volgende station uit: ik was in Breda en ging eten met vriendinnen.