poezie

Ken je dat je na het lezen van een woord (of woorden)
je terugdenkt aan een moment
waarbij je automatisch gaat glimlachen
op een manier dat je lichaam
als het ware ontspant
en heel liefelijk je mondhoeken verbreed
naar boven toe
waarbij je lippen van elkaar af gaan
en zo je tanden vanzelf zichtbaar worden?
Dat is de mooiste intense lach van een persoon.

En zo kreeg ik van een woord 'poezie' dat een vriendinnetje van mij als reactie gaf op mijn afscheidsblog een glimlach van oor tot oor met een snelle diepe zucht van een gedachte aan die mooie herinnering van dat woord. En zo dwaalde mijn gedachte even terug naar de afsluitende zin van Ronald Giphart uit het zojuist door mij bekeken programma Villa Felderhof. Ronald schreef 'waarom blijven hoogtepunten mooie momenten van tijd?'